Αναγκαία θαύματα γιά την Ελλάδα και τον Ελληνισμό

H κατ’ εξοχήν φυσική, δυναμική κίνηση του σύμπαντος κόσμου φοβίζει τους φοβικούς ανθρώπους. Η αιώνια κίνησή του κάνει εκείνους που αποφεύγουν το ρίσκο να αρνούνται την συνεχή μεταμόρφωση του κόσμου, καταγγέλλοντας ότι τούτη αποτελεί κάτι δήθεν το τρομακτικά ‘άγνωστο’. Ο φόβος γιά το τι ακριβώς είναι το άγνωστο τούτο ενσωματώνει το μεγάλο φόβο της απώλειας του εγώ μας, τον απόλυτο φόβο, τον....
φόβο του θανάτου μας.

Το πρώτο (#1) λοιπόν θαύμα που χρειάζεται γιά την Ελλάδα και τον ελληνικό μας κόσμο είναι να εξαλειφθεί ο μεγάλος φόβος της απώλειας, ο απόλυτος φόβος του θανάτου του εγώ μας. Πρέπει δηλαδή να γίνει το θαύμα του να ξαναγίνει ο ελληνικός μας κόσμος μία συλλογικότητα με κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, να πάψουμε επιτέλους να είμαστε μία αγέλη ή ένα σύνολο από ξεκομμένα εγώ, δηλαδή εγώ ξεκομμένα από τον κοινωνικό μας ιστό.

Πάμπολλοι επιστημονικοί συνεργάτες δείχνουν ότι τίποτα λιγότερο από μία ριζική μεταμόρφωση και κοινωνικο-πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να αντιστρέψει την κατηφόρα των τάσεων που όλοι μας –φοβικοί ή όχι– βλέπουμε στα επιχειρηματικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συστήματα μέσα και γύρω από τα οποία ζούμε στην σύγχρονή μας προσωρινότητα. Και ως κοσμοπολίτες ζούμε μέσα και γύρω από τέτοια συστήματα όχι μόνον μέσα στην Ελλάδα, αλλά παντού πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Η συσσώρευση υδρογόνου μπορεί βέβαια να προκαλέσει το χείριστο σενάριο, εκείνο του ‘συνδρόμου της Κίνας’, να παίξει στην Fukushima, η οποία, μαζί με την καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού, αποτελούν τα τέλεια παραδείγματα γιά τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει η βάναυση περικοπή δαπανών (cost cutting) στη σύγχρονη προσωρινότητά μας. Δεν μπορούν βέβαια ποτέ οι σφιχτοί όροι δημοσιονομικής πειθαρχίας και η βάναυση περικοπή δαπανών να συμβαδίσουν με την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.

Διότι δημιουργεί η σφιχτή δημοσιονομική πειθαρχία ένα πλαίσιο πολιτικής απολυταρχίας, που ασκεί μία τόσο μεγάλη πίεση πάνω στην κοινωνία, ώστε να έχουμε φαινόμενα τουλάχιστον ακραίας αντίδρασης αν όχι αντίστασης, γιά την ολική αντιμετώπιση της κατάστασης κρίσεως. Σε περιπτώσεις κρίσεων, πρέπει παντα να δίνουμε βαθμούς ελευθερίας στην κοινωνία, που να επιτρέπουν σε ολόκληρο το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό σύστημα να απελευθερωθεί από μερικές συνθήκες, έτσι ώστε να είναι βιώσιμο και να λειτουργεί δυναμικά γιά το κοινό όφελος της ανθρώπινης κοινωνίας μας.

Σχετική δε επί του φαινομένου τούτου είναι και η διεισδυτική πρόγνωση γιά την οικονομική κατάρρευση των ΗΠΑ από τους Α. Μελισσαράτο και N.J. Slabbert (Innovation: The Key to Prosperity, Technology and America’s Role in the 21st Century Global Economy, Montagu House: New York, NY, 2009). Μιλούν οι Μελισσαράτος και Slabbert γιά τις δεκαετίες του τεχνολογικού εφησυχασμού και της αντιεπιστημονικής προπαγάνδας, που έχουν αφήσει τις ΗΠΑ όμηρο των καρτέλ ενέργειας, των ανοήτων κυνηγών χρηματιστικής ενίσχυσης γιά διάσωση, της ακ