Από πού πηγάζει αυτό το θράσος;

Δεύτερο ΟΧΙ του Ντούλε στη Νέα Δημοκρατία

Του Πέτρου Μπερέτη
Δύο ισχυρά όχι είπε ο Ντούλε στη Νέα Δημοκρατία. Το πρώτο, το Φεβρουάριο του 2008 όταν η Νέα Δημοκρατία ήταν κυβέρνηση. Τότε, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος, οργάνωσε μία συνάντηση με όλα τα στελέχη της Ε.Ε.Μ με θέμα, την αναδιοργάνωση της Ομόνοιας. Επικεφαλής της προσπάθειας ήταν ο Υφυπουργός Εξωτερικών κύριος Κασίμης. Από όλα τα στελέχη ο....
μοναδικός που απουσίαζε, ήταν ο Ντούλε.

Το δεύτερο όχι, το είπε την περασμένη Κυριακή 8 Απριλίου 2012, με τον ίδιο τρόπο, απουσίασε στην εκδήλωση που οργάνωσε η Νέα Δημοκρατία, στο ξενοδοχείο DIVAΝI KARAVEL με τίτλο : «Βόρειος Ήπειρος: Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον». Τώρα η Ν.Δ. πάει να γίνει κυβέρνηση.
Είναι σύμπτωση, παλικαρισμός, ή κάτι άλλο συμβαίνει;
Το Φεβρουάριο του 2008, η συνάντηση οργανώθηκε στον ίδιο χώρο, στο ξενοδοχείο DIVAΝI KARAVEL. Ο Ντούλε δεν πάει στη συνάντηση, αλλά ήταν εκεί ο πρόεδρος της Ομόνοιας Γιάννης Γιάννης, ο οποίος δήλωσε μία μέρα πριν παραίτηση και εκεί δήλωσε πως θα έδινε εξηγήσεις για την παραίτηση στο συνέδριο της Ομόνοιας. ( Ο κύριος Γιάννης δεν έδωσε καμία εξήγηση για την παραίτηση. Μόνο έγραψε στον τύπο πως η στάση του Ντούλε είναι κατά της Ομόνοιας, κατά της μειονότητας, κατά της σταθερότητας της χώρας. Τώρα είναι στενός συνεργάτης του Ντούλε.) Ήταν παρόν όλοι οι πρώην πρόεδροι της Ομόνοιας. οι πρώην βουλευτές, έπαρχοι και πρώην έπαρχοι. Τότε η όλη προσπάθεια απέτυχε γιατί ο Κασίμης έκανε πίσω στις πιέσεις Ντούλε. Γονάτισε. Ενώ ο Ντούλε έστησε την εκλογή Μπολάνου στη θέση του προέδρου της Ομόνοιας, με αυταρχισμό και τις γνωστές αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Χωρίς να επιτρέψει κανένα άνοιγμα, μετατρέποντας την ηγεσία της οργάνωσης σε πραγματικό σίδεροσωλήνα.
Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας ήταν να βαθύνει περισσότερο το χάσμα της διχόνοιας στο χώρο μας. Ακολούθησε μετά το 2009, που στις βουλευτικές εκλογές, ο συνδυασμός ΚΕΑΔ – Ομόνοια συγκέντρωσε το ποιο χαμηλό ποσοστό στην ιστορική του διαδρομή. Δύο στενοί συνεργάτες του Ντούλε, Ξέρας και Μπάρκας, ο πρώτος πρόεδρος της Ομόνοιας του νομού Αργυρόκαστρου και περιφερειάρχης, ο δεύτερος αντιπρόεδρος του ΚΕΑΔ και υπουργός Ντούλε στην κυβέρνηση Μπερίσια, πέρασαν στην απέναντι όχθη, όταν είδαν ότι ο Ντούλε δεν σεβάστηκε την συλλογική απόφαση του προεδρείου της Ομόνοιας και έκανε «από κεφαλιού του» συμμαχία με το Σ.Κ.. Αλβανίας.
Παρά τα κακά αποτελέσματα που είχε το ΚΕΑΔ – Ομόνοια στις βουλευτικές εκλογές του 2009, ο Ντούλε και Μπολάνο παρέμειναν στην αρχή του συνδυασμού, εγκατέλειψαν κάθε δείγμα δημοκρατίας, σκληραίνοντας την στάση τους απέναντι των διαφωνούντων. Τους Ξέρα – Μπάρκα τους «αποκήρυξαν» εχθρούς του ελληνισμού, γιατί συνέχισαν να παραμένουν στη συμμαχία Μπερίσια, και προχώρησαν στην ένταξη του ΚΕΑΔ στις δομές του αντιπολιτευόμενου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αλβανίας. Αν και το Σ.Κ. έκανε ένσταση στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας για την συμφωνία Ελλάδος – Αλβανίας για τα υδάτινα σύνορα