Από την κεντροδεξιά, στη φιλελεύθερη αριστερά

Στην Ελλάδα, κάθε φορά που ακούμε κάποιον να μιλάει πολιτικά, προσπαθούμε να τον εντάξουμε σε ένα κόμμα, προκειμένου να τού απαντήσουμε. Αυτό συμβαίνει όταν διαφωνούμε, γιατί στην περίπτωση συμφωνίας, η ευχαρίστηση υπερισχύει της πολιτικής ουσίας.

Η πολιτική κουβέντα αρέσει στον Έλληνα. Είχε πάντα την ικανότητα να....
βυθίζεται στην περιπτωσιολογία, σε αναπολήσεις του παρελθόντος, αλλά και σε προσωπικά περιστατικά, τα οποία τοποθετούσε το επίκεντρο των επιχειρημάτων του, ως στιγμές αυθεντικής γνώσης. Αυτή η προσέγγιση “καφενείου”, που περισσότερο αποσκοπούσε στην αυτοϊκανοποίηση και λιγότερο την επίλυση προβλημάτων αποδείχθηκε πολύ βολική για τα κόμματα, ως βάση οικοδόμησης της επιρροή τους.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η ουσία απουσίασε από την πολιτική συζήτηση. Η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων παρέμεινε σε γήινο επίπεδο με έντονα τα συστατικά εκδίκησης. Οι δράσεις υπήρξαν αυστηρά κομματικές, όπως και οι διορισμοί των στελεχών στον δημόσιο τομέα.

Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κομματική θεώρηση των πραγμάτων στη χώρα εδώ και καιρό έχει χάσει το νόημά της. Σε τέτοιο βαθμό, που το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης μετατοπίστηκε και χώρισε τον πολιτικό κόσμο σε Μνημονιακούς και αντι-Μνημονιακούς. Και βέβαια, αυτή η γελοιότητα δεν άντεξε στον χρόνο, αφού πλέον, η συναινετική διακυβέρνηση υπό την σκέπη Παπαδήμου λειτουργεί ως κάθαρση για όλους όσοι επέλεξαν την κομματική προσέγγιση στην κρίση.

Σήμερα, οι πολίτες έχουν απορρίψει τις ακρότητες στην πολιτική. Ομοίως απεχθάνονται την ανικανότητα. Αυτός, ίσως, είναι και ο κύριος λόγος που ο δικομματισμός έχει μειωθεί στο μισό, η ΝΔ έχει ψυχολογικά προβλήματα, το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, ομάδες πολιτών περιπλανώνται στις παρυφές της Αριστεράς, προσπαθώντας να αντιληφθούν το φαινόμενο Τσίπρα (για παράδειγμα, για πρώτη φορά οι δημοσκόποι βλέπουν διαρροές από ΝΔ προς ΣΥΡΙΖΑ), ενώ πολλοί κρύβονται από τους δημοσκόπους, περιμένοντας κάτι διαφορετικό.

Αναμφισβήτητα, ο νέος χώρος που μπορεί να γεννήσει έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, ή μία συνεργασία πολιτικών δυνάμεων είναι το κέντρο. Το πολιτικό κέντρο, γιατί επιτρέψτε μου, η έννοια “κοινωνικό κέντρο”, προς το παρόν, δεν έχει περιεχόμενο. Εκτός αν τής δώσουμε περιεχόμενο, όταν ανοίξει αυτός ο διάλογος.

Στη χώρα μας όλα αυτά είναι συγκεχυμένα για πολλούς λόγους. Ένας λόγος είναι ότι ο μέσος Έλληνας υπέφερε πάντοτε από βαρειά κομματικοποίηση. Αυτό συντηρεί και το επιθανάτιο ρόγχο των χάρτινων εφημερίδων. Η κομματική τους προσήλωση, οι γελοίοι τίτλοι, οι απέλπιδες προσπάθειες να χειρισθούν την ατζέντα, τα μαύρα 6-στηλα της απελπισίας, όταν είσαι αντιπολίτευση, η διαρκής ξενέρωτη αισιοδοξία και το όραμα όταν ανήκεις στην κυβέρνηση. Ευτυχώς ήρθε το ίντερνετ και τις σκοτώνει. Αργά, αλλά μεθοδικά.

Η ευκαιρία για το μέλλον εντοπίζεται στη δυνατότητα της παρούσας και επόμενης κυβέρνησης να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ισχυρές διαδικασίες ανάπτυξης, ‘ανθρωποκεντρικού’ χαρακτήρ