Από το πνεύμα του 1821 στο γραικυλιστάν του Μνημονίου

Η νέα Ελληνική Ιστορία έχει σαν τελευταίο ορόσημό της το 1821, αλλά φυσικά ούτε τότε άρχισε, ούτε το Ελληνικό Έθνος δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα!
Και όμως, ο τόσο προβεβλημένος από τα ΜΜΕ καθηγητής της Ιστορίας Αντώνης Λιάκος, στο τελευταίο του βιβλίο εξετάζει το «Πως και με ποιες διαδικασίες ελληνόφωνες και μη κοινότητες, διεσπαρμένες στην βορειανατολική μεσόγειο, συγκρότησαν το Ελληνικό Έθνος…».
Κατ’ αυτόν λοιπόν, αλλά και ....
κατά την «προοδευτική» νέα ιστορία (βλέπε βιβλίο Ρεπούση), το Ελληνικό Έθνος συγκροτήθηκε τον 19ο αιώνα από κάποιες σπαρμένες στην μεσόγειο ελληνόφωνες και μη κοινότητες!

Σήμερα στο ψευτορωμαίκο του Μνημονίου ζούμε χρόνια υποταγής και παρακμής......
Δεν είναι πια καιρός για ήρωες.
Καθόλου πρωτότυπο για την Ελληνική Ιστορία το γεγονός ........

Πόσοι γνωρίζουν αλήθεια ότι πολλοί από τους γενναίους που πολέμησαν το 1821 μετά την «απελευθέρωση» κατάντησαν ζητιάνοι και μερικοί απ’ αυτούς πέθαναν στην καρμανιόλα σαν λήσταρχοι;
Κάποιοι μάλιστα έφυγαν από την «ελεύθερη» Ελλάδα για να ζήσουν σαν ληστές στην Οθωμανική επικράτεια…
Η παρουσία των παλαιών πολεμιστών έξω από το υπουργείο δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει το περίφημο ποίημα του Στρατήγη «Ματρόζος» όπου ένας γέρος ήρωας του Αγώνα, καπετάνιος και πυρπολητής, πάει να επισκεφθεί μέσα στην μαύρη φτώχεια του τον τότε πρωθυπουργό Κανάρη.
Ο φρουρός του υπουργείου τον διώχνει σαν ζητιάνο και ο Κανάρης ακούει τις φωνές και αναγνωρίζει τον παλαιό του σύντροφο.
Όμως, αλίμονο, στα υπουργεία της Ελλάδος του 2012 όσο και αν έξω από αυτά μπορεί να υπάρχουν και σήμερα «Ματρόζοι» δεν υπάρχουν αλίμονο στα υψηλά αξιώματα Κανάρηδες…
Στο έργο του «Μεγάλα Χρόνια» σε ένα διήγημά του ο Βλαχογιάννης, που επιγράφεται «Του αγωνιστή ο θάνατος» περιγράφει πως στο Μεσολόγγι του 1850 όταν πέθαινε κανένας παλαιός αγωνιστής έβγαζαν δίσκο στα καφενεία για τα έξοδα της κηδείας του…
Αυτή είναι η Ελλάδα…

Μια και θα τιμήσουμε όμως σε λίγες ημέρες την επέτειο του 1821 αξίζει τον κόπο να τονίσουμε ότι την αληθινή ιστορία της Ελλάδος δεν την διδάσκονται τα παιδιά μας!
Διδάσκονται μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός προτεκτοράτου…
Τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι την Ελλάδα απελευθέρωσε η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσσία. Πόσο όμως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Στην ιστορία του ο Παπαρρηγόπουλος μας λέει ότι όταν το 1825 ο Γάλλος Ναύαρχος Δεριγνύ έγραψε στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη κόμη Γκιγκεμινώ ότι ήταν ανάγκη να χωριστεί η Ελλάδα από την Τουρκία, αυτός του απήντησε ότι είναι ανοησία να αντιταχθούμε στις αποφάσεις του Μεχμέτ Αλή, του πατέρα δηλαδή του Ιμπραήμ, και ότι θα πρέπει να διατηρήσουμε τις φιλικές μας σχέσεις με αυτόν.
Όσο για την Αγγλία, με μοναδική εξαίρεση το διάστημα όπου πρωθυπουργός ήταν ο Κάνινγκ, που ήθελε την Ελλάδα αγγλικό προτεκτοράτο, η θέση της ήταν ξεκάθαρη.
Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να θιγεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Όταν μάλιστα, το 1825 ο Ιμπρ