Αποτρέπουν τη… διάγνωση, γιατί τους τρομάζει η θεραπεία…!

Μπροστά στην αδιέξοδη, για το λαό, πορεία της χώρας μας

Του Δημήτρη Τσιμούρα

 Οι καλά σχεδιασμένες ανατροπές στο εισοδημά μας και στις λαϊκές κατακτήσεις γενικότερα, με αφορμή την κρίση, άλλαξαν ουσιαστικά τη ζωή μας. Τα σχέδια μας ανατράπηκαν, οι διέξοδοι στένεψαν, τα ονειρά μας διακόπηκαν βίαια. Μεγάλη είναι η απελπισία αλλά και η αγανάκτηση που διακατέχει, εδώ και καιρό, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των πολιτών της χώρας μας.

Η μόνη υπολογίσιμη αξία, αλλά και ο μοναδικός στόχος όσων σχεδιάζουν την πορεία της οικονομίας, είναι το κέρδος. Τα πάντα πουλιούνται και τα ....
πάντα αγοράζονται. Έννοιες όπως εργασία, αξιοπρέπεια, συνέπεια λόγων και έργων, εντιμότητα, μόρφωση, εθνικός πλούτος, πατριωτισμός, πατρίδα, εθνική ανεξαρτησία και άλλες, θεωρούνται πλέον από αυτούς που κυβερνούν έννοιες μιας άλλης εποχής. Αυτοί δε, που έχουν την απόλυτη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, κάνουν το παν για να συσκοτίσουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Κάνουν το παν για να αποσείσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν στους εργαζόμενους και στη συνέχεια με απύθμενο θράσος στο όνομα τώρα πλέον της κρίσης, να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση την ίδια πολιτική. Πολιτική, η οποία με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς.
Οι κυβερνώντες, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, το πρώτο που έκαναν ήταν να επιρρίψουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους, γιατί, όπως είπαν, είχαν υψηλούς(!), μισθούς, ξόδευαν πολλά(!) και αυτό είχε σαν συνέπεια… να διογκώνονται τα χρέη των κρατικών ταμείων. Μάλιστα ζήτησαν να αλλάξουν οι εργαζόμενοι νοοτροπία, να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, ώστε η οικονομία μας να γίνει ανταγωνιστική, εννοώντας, χωρίς να το κατονομάζουν ανταγωνιστική σε σχέση με εκείνες τις χώρες των οποίων οι μισθοί δεν ξεπερνούν τα 300 ευρώ(!)
Η απάντηση ότι οι ευθύνη δεν ανήκει στους εργαζόμενους και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι έχοντες την πολιτική εξουσία, προκύπτει από μία μικρή αναδρομή, τουλάχιστον στα τελευταία 25 χρόνια, όπου διαρκώς περνούσαμε από τούνελ σε λιτότητες και από λιτότητες σε τούνελ. Και μάλιστα, είναι γνωστό αυτό, ότι ένα πολύ υψηλό ποσοστό, πάνω του 20% του πληθυσμού, είχε… εισοδήματα πολύ κάτω του ορίου της επίσημης φτώχειας! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι κυβερνήσεις, προκειμένου να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις, υπόσχονταν για το μέλλον φώς στο τούνελ, υπόσχονταν ότι οι θυσίες τους από τις συνεχείς λιτότητες θα έπιαναν τόπο. Έτσι παραπλανούσαν συνειδητά τους εργαζόμενους, ενώ αυτές ανεμπόδιστες στην ουσία, συνεπικουρούμενες και από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό «συνδικαλισμό», ακολουθούσαν τον δρόμο που ήδη είχε χαραχτεί από τους οικονομικά ισχυρούς και που οδηγούσε τα πράγματα στο σημερινό για τους εργαζόμενους αδιέξοδο.
Τα όποια παραδείγματα χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν για πραγματικά υψηλούς μισθούς, που οι ίδιοι τους έδωσαν, αφορούν μια μικρή μερίδα διευθυντικών στελεχών, στελεχών που τους είναι απαραίτητα γ