Δεν θέλουμε «βολευτές», αλλά οραματιστές…

Γράφει ο Παναγιώτης Κοκκόρης
οικονομολόγος

«…Στην πραγματικότητα οι βουλευτές θα πρέπει να πάψουν να είναι «βολευτές» και να γίνουν Οραματιστές. Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι. Αυτοί που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα πολιτικά, όπως έλεγε ο αείμνηστος εθνάρχης, Κωνσταντίνος Καραμανλής «πρέπει να ασκούν την καλογερική», να δίνουν το παράδειγμα, να κατασκευάσουν μια νέα κοινωνική φιλοσοφία, να χτίσουν νέα πολιτική νοοτροπία προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, προς όφελος του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ…»

Καθημερινά διαβάζουμε δυσάρεστες ειδήσεις για την οικονομία της πατρίδας. Βλέπουμε την αγορά να καταρρέει, να γεμίζουν λουκέτα οι πολυσύχναστοι δρόμοι, να κλείνουν επιχειρήσεις. Ακούμε τους συμπολίτες μας να εξοργίζονται για τους ολοένα και αυξανόμενους φόρους, να διαμαρτύρονται για τα.....
απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, να βγάζουν κραυγή αγωνίας γιατί έχασαν τη δουλειά τους ή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες και κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους που συχνά απέκτησαν με ιδρώτα και αίμα.
Ποιοι φταίνε γιαυτό;
Καταρχήν να παραδεχθούμε ότι μέχρι σήμερα η πολιτική νοοτροπία και οι αντιλήψεις του συστήματος για τα πράγματα ήταν περιορισμένες, στείρες και αναποτελεσματικές. Αποτελούσαν ένα είδος συναλλαγής: τι θα σου δώσω, τι θα μου δώσεις! Αυτό προκάλεσε θρομβώσεις, ανισορροπίες, στρεβλώσεις, συμβιβασμούς και οι συμβιβασμοί, αφού κανείς από τους πολιτικούς ταγούς μας, δεν είχε το σθένος να κάνει τη ρήξη που χρειαζόταν, μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν: ένα βήμα πριν από τον γκρεμό!
Ο λαός μας λέει ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Είναι αλήθεια.
Οι πολιτικές ηγεσίες, οι «βολευτές» όπως τους λέει ο λαός έδωσαν δυστυχώς το κακό παράδειγμα. Δεν φτάνει να είσαι «επώνυμος», να έχει ρίζες σε «πολιτικά τζάκια» ή να διαθέτεις άφθονο χρήμα. ‘Όταν το πολιτικό προσωπικό, χαρακτηρίζεται από έλλειψη ταλέντου, γνώσης και εμπειρίας, όταν η πολιτική σκηνή γίνεται «θέατρο της αρπαχτής» τα αποτελέσματα είναι γνωστά και τα έχουμε δει πολλές φορές: υπέρογκες σπατάλες, ρουσφέτια, ρεμούλες, μίζες και σκάνδαλα…
Η ιστορία θυμίζει την γνωστή κοινωνιολογική θεωρία, που κάνει λόγο για δύο διαφορετικούς τύπους πολιτικών: τις «αλεπούδες» και τα «λιοντάρια».
Σε περιόδους σταθερότητας και παχέων αγελάδων οι ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ καταφέρνουν και επιβάλλονται γιατί ο λαός, οι πολίτες, όλοι μας, αρέσκονται στις καλές ειδήσεις, στις υποσχέσεις, στα μεγάλα ΛΟΓΙΑ…
Όταν όμως τα λόγια παραμένουν ΛΟΓΙΑ, χωρίς ουσία, όταν ΟΙ καλές ειδήσεις γίνονται ΚΑΚΕΣ, όταν οι υποσχέσεις δεν εκπληρώνονται, όταν απαξιώνονται η πολιτική και οι πολιτικοί, όταν έρχονται περίοδοι κρίσης και των ισχνών αγελάδων, τότε είναι η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ. Γιατί τα λιοντάρια έχουν ψυχή, ξέρουν να αγωνίζονται και να κερδίζουν τις μάχες, αντί να ισορροπούν.
Στην πραγματικότητα οι βουλευτές θα πρέπει να πάψουν να είναι «βολευτές» και να γίνουν Οραματιστές. Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι. Αυτοί που αποφασίζουν