ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου - Καθηγητού

Το Πανάγιο Πνεύμα είναι το κυριαρχούν Θείο Πρόσωπο στην μετά την Πεντηκοστή ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας. Αυτό κατεργάζεται τη σωτηρία του κόσμου και τον οδηγεί, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, στην εσχατολογική του προοπτική. Μέσα από τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο Παράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν.15,26), οδηγεί την....
οικουμένη «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13), η οποία λόγω της μακραίωνης δουλείας στο διάβολο βρισκόταν σε σκοτάδι πλάνης. Και όχι μόνο αυτό. Το Πανάγιο Πνεύμα, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο οδηγεί τους πιστούς στην πνευματική τους καλλιέργεια και πρόοδο, μοιράζοντας χαρίσματα αρετών, τα οποία είναι τα ορατά αποτελέσματα της μεταμόρφωσής τους. Ο μέγας απόστολος τα χαρακτηρίζει ως καρπό του Πνεύματος και τα ορίζει ως «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.5,22). Αυτούς τους υπέρτατους καρπούς του Πνεύματος η Αγία μας Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία τους προβάλλει και τους καλλιεργεί δημιουργώντας την ορθόδοξη πνευματικότητα, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία της αυθεντικής χριστιανικής ζωής. Βιώνοντας οι πιστοί την ορθόδοξη πνευματικότητα ζουν κατά τους αγίους Πατέρες, την κατά φύσιν ζωή και προγεύονται των αιωνίων αγαθών.
Όμως στον αντίποδα της ορθόδοξης πνευματικότητας υπάρχει ο πνευματισμός, ως τέλεια διαστροφή της κατά Θεόν πνευματικότητας και ο οποίος είναι έργο του σατανά. Σκοπό έχει να καταστρέψει την κατά Θεόν πνευματικότητα, να αφαιρέσει από τον άνθρωπο τους σωτήριους καρπούς του Πνεύματος, να τον αποσπάσει από την οδό της σωτηρίας και της θεώσεως και να τον οδηγήσει στη δυστυχία και την απώλεια.
Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος με την πτώση του έχασε όλα τα αρχέγονα χαρίσματα και τις ευλογίες του Θεού, που θα του έδιναν τη δυνατότητα της κατά χάριν θεώσεώς του. Η σταδιακή απομάκρυνσή του από το Θεό τον οδήγησε στην επήρεια σατανά, του οποίου έγινε εκτελεστικό όργανο των άνομων έργων του. Ο άνθρωπος πραγματοποίησε δυστυχώς την αρχέγονη επιθυμία του Εωσφόρου να γίνει θεός, γινόμενος λάτρης του. Στα πρόσωπα των ψεύτικών παγανιστικών «θεών» λατρευόταν ο Σατανάς (Ψαλμ.95,5), με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να λαμβάνει, αντί των ευλογιών του Θεού, την αρνητική σατανική ενέργεια, η οποία είναι ολέθρια για τα ανθρώπινα πρόσωπα και τις κοινωνίες. Ολόκληρο το λατρευτικό σύστημα του αρχαίου και του νέου παγανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από διάχυση της σατανικής ενέργειας στους λατρευτές, κατ’ ουσίαν, του Σατανά. Αυτή η ενέργεια ονομάστηκε πνευματισμός, δηλαδή ενέργεια των πονηρών πνευμάτων.
Τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται πνευματιστικά φαινόμενα, τα οποία ο λόγος του Θεού τα στηλιτεύει με σφοδρότητα, ως έργα του διαβόλου. Δυστυχώς ο πνευματισμός ποτέ δεν έπαψε να είναι παρών στην ανθρώπινη ιστορία. Άνθρωποι απομακρυσμένοι από τη χάρη του Θεού και τη σκέπη της Εκκλησίας είναι αποδέκτες της σατανικής ενέργειας και ασκούσαν και ασκούν τον πνευματισμό,