ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΛΕΥΚΗ ΨΗΦΟ

γράφει ο Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος

Το Φθινόπωρο το 2010 στις δημοτικές εκλογές είχα διατυπώσει ορισμένες σκέψεις γύρω από την λευκή ψήφο και την σημασία της σαν έκφραση απόρριψης του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του (1). Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα είναι προφανές ότι δύο επιπτώσεις επεκράτησαν. Παρόλη την σημαντική παρουσία λευκών στις κάλπες η σημασία τους αγνοήθηκε επιδεικτικά συναθροίζοντας τα.....
με τα άκυρα και την αποχή συμφώνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και η διαχείριση της χώρας συνεχίστηκε με τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές για να μας φέρει εδώ που είμαστε σήμερα. Σαφέστατη ένδειξη από το πολίτικο κατεστημένο ότι ενεργεί ερήμην της κοινωνίας. Η άλλη είναι η συνεχής υπενθύμιση μέσω των προσηρτημένων ΜΜΕ ότι βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου η λευκή ψήφος κατασπαταλάται η υποβοηθά τάσεις ανεπιθύμητες για τον πολίτη. Θα ήταν χρήσιμο να παρατηρήσει κανείς με ποια επιμέλεια αποφεύγεται η αναφορά στην σημασία της λευκής ψήφου όταν σχολιάζονται οι δημοσκοπικές τάσεις αυτές τις ημέρες ενώ ενορχηστρωμένα blogs με μηνύματα σύγχυσης ξεπηδούν σαν μανιτάρια.
Ας κάνουμε λοιπόν μια προσπάθεια να δούμε πως διαγράφονται, σε αδρές, αλλά κατανοητές από τον κάθε ένα γραμμές, τα διλλήματα του απλού πολίτη για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο επίπεδα διιστάμενων απόψεων.
Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν τουλάχιστον οκτώ στους δέκα Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ, στο επίπεδο των “Μνημονίων “ διαμορφώνονται οι παρατάξεις υπέρ και αντί.
Στην πρώτη έχουν ταχθεί οι κορμοί του δικομματισμού που προσπαθούν απεγνωσμένα να σβήσουν από τις μνήμες των πολιτών την πολιτική ιστορία μιας γενιάς που αυτοί με την συνενοχή και ακόμη υποστήριξη των μικρότερων πολιτικών σχηματισμών (τα ασήκωτα βαρίδια ) έγραψαν και να τους πείσουν ότι οι ίδιοι θα βγάλουν τη χώρα από τον τρομακτικό κοινωνικό βάραθρο που την οδήγησαν. Εν τούτοις παρά το γεγονός ότι οι παρατάξεις αυτές έχουν κομματικές οργανώσεις για να κυβερνήσουν, οι ενδείξεις είναι ότι ο απλός πολίτης δεν τους εμπιστεύεται καθώς γνωρίζει πλέον την φύση τους. Έχει αντιληφτεί ότι και αν ακόμη οι εμφανιζόμενοι σαν ηγετικές φυσιογνωμίες προβούν σε ειλικρινή απολογία για τα λάθη τους το πελώριο βαθύ κομμάτι των κομμάτων, που δεν ελέγχουν πραγματικά, παραμένει αμετακίνητο και αμετανόητο. Αλλά και πέρα από αυτό αντιλαμβάνεται τις τρομακτικές συνέπειες, γιατί αυτό το βαθύ μέρος των κομμάτων είναι και η μοναδική δομή της ηγεσίας της δημόσιας διοίκησης της χώρας και δεν μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη.
Στο στρατόπεδο των αντί τα πράγματα δεν είναι τόσο καθαρά. Η ιδεολογική τους πανσπερμία, η έλλειψη πείρας και οργάνωσης για την διαχείριση του κράτους, οι υποφαινόμενοι σκοποί και οι διαπροσωπικές έριδες δεν αφήνουν πολλές ελπίδες για μια οποιαδήποτε αξιόπιστη μορφή συνεργασίας και άρα να τους εμπιστευτεί ο πολίτης το μέλλον του. Και τούτο παρόλο ότι κάνεις τους δεν προτείνει ανοικτά την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ σε αυτή τη φάση. Γίνεται εν