Δυν-αστεία τέλος

Άρατε πύλας, ίνα εξέλθη ο ηγεμών του χάους, ο έσχατος της δυναστείας Παπανδρέου

Δεν έφυγε νύχτα όπως «προβλέπαμε» σε άρθρο μας πριν ένα χρόνο, αλλά ούτε και με ιπτάμενο χαλί δόξας. Με συρόμενη κουρελού (αν ξέρει τι είναι αυτό) έφυγε και με την απειλή από τα βασικότερα στελέχη του κόμματός του: «Ή φεύγεις με τη θέληση σου ή θα φύγεις από το παράθυρο». Τους ζήτησε μια χάρη, πρωτοφανή στην....
παγκόσμια κοινοβουλευτική ιστορία «ψηφίστε με και θα φύγω». Εμείς δεν εφεύραμε την τραγωδία και την κωμωδία; Ή την ιλαροτραγωδία; Όποια θέλουμε χρησιμοποιούμε.

Αλλά όλα αυτά είναι πια ιστορία. Ιστορία και οι Καραμανλήδες, εδώ και δυο χρόνια, ιστορία και οι Παπατζήδες εδώ και μερικές μέρες.

Ουσιαστικά ήταν ντροπή μας να είμαστε το μοναδικό κράτος στο δυτικό τουλάχιστο κόσμο που να έχει καταργήσει τους κληρονομικούς μονάρχες και να τους έχει αντικαταστήσει με εκλεγόμενους μονάρχες για πάνω από μισό αιώνα.
Ήταν ο δικέφαλος αετός της σύγχρονης Ελλάδας που αντικατέστησε τους βασιλιάδες: «τώρα έχετε επιλογή, μπορείτε να ψηφίσετε Καραμανλή ή Παπανδρέου». Κοντολογίς ή Coca Cola ή Pepsi Cola. Πόση ήταν η διαφορά τους; Μόνο οι ψηφοφόροι τους το πίστευαν. Αν ο Αρειανός που χρησιμοποιούσε στα παραδείγματά του ο οικονομολόγος Samuelson έκανε τον κόπο να ασχοληθεί με το θέμα θα μας έλεγε: «Εγώ ως Αρειανός, δε βλέπω διαφορά».
Το ίδιο μας είχε πει και η κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σε παροικιακή εφημερίδα του Τορόντο (αφού τη διάβασε πολλές φορές και την ενέκρινε): «Και τα δυο κόμματα κάνουν αυτό που θα τους πει η Ευρώπη, το πολύ να έχουν κάποια διαφοροποίηση στο πόσο σύντομα θα το κάνουν και με ποιο τρόπο θα το παρουσιάσουν στο λαό». Αλλά ήταν το 2000, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης, όχι ο γιος της.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση με τις δυο δυναστείες (ή δεινα-στείες) ήταν ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονταν: ναι μεν να εκλεγούν χρησιμοποιώντας το όνομα, αλλά ουδεμία ευθύνη έφεραν για τα έργα των προηγούμενων της δυναστείας. Ένα από τα πιο παράξενα που άκουσα και σιχάθηκα ακόμα πιο πολύ τους πολιτικούς ήταν αυτό που άκουσα πριν λίγες μέρες από το Γιώργο στη Βουλή: «Αναλάβαμε να λύσουμε προβλήματα τα οποία άλλοι δημιούργησαν». Και δε βρέθηκε ούτε ένας στους 300 να του πει: «Καλά για το δάνειο του ενός δις που πήρε Τσοβόλας την εποχή του «δώστα όλα» με προτροπή του πατέρα σου και με σένα ως υπουργό της κυβέρνησης ποιος ευθύνεται; Και που το δάνειο αποπληρώθηκε πριν λίγο (ήταν 25-ετούς διάρκειας) πληρώνοντας συνολικά 53 δις, ποιος ευθύνεται; Δεν το παίρνατε με πιστωτική κάρτα να πληρώσετε τα μισά; Και πού μοιράστηκε αυτό το 1 δις πού πήρατε και πού πήγαν τα έξτρα χρήματα αφού ξεπληρώθηκε στην ώρα του;»
Ουσιαστικά υπήρχε για πάνω από μισό αιώνα μια συνδιαχείριση του κρατικού κορβανά από τις δυο δυναστείες, άσχετα με το ποιος ήταν στην κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη το 2004 για να τιμωρήσει το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, αλλά δε βρήκε ούτε ένα α