Ελλάς : ένα θνήσκον έθνος ;

Του καθηγητή κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου της Στοκχόλμης Τρύφωνος Ολυμπίου

Κοινωνική απάθεια, εθνική σύγχιση, αδράνεια, απαισοδοξία, ατέρμων διαφθορά, αλλοπρόσαλλες διεκδικήσεις και αδιαφορία για σχηματισμό οικογένειας προηγούνται ως αναγκαία στοιχεία της τελικής πτώσεως και του θανάτου ενός έθνους. Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα. Για 100 χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης είχαν....
παρουσιαστεί παρόμοια συμπτώματα. Οι άνθρωποι είχαν απωλέσει την διάθεση για αναπαραγωγή του γένους τους, είχαν χάσει κάθε ελπίδα για ύπαρξη και είχαν ψυχολογικά αποφασίσει να αφήσουν κάποιους, τους Τούρκους, να τους κατακτήσουν.

Ένας ιστορικός κατήφορος
Αν δεν έχουμε καταλάβει, το σύγχρονο νεο-ελληνικό γένος έχει προ πολλού πάρει τον κατήφορο, σήμερα πνέει τα λοίσθια και σε λίγο θα κηδευτεί αδόξως, αφού δεν φαίνεται να βρίσκεται μηχανισμός και δύναμη να ανακόψει την πορεία του θανάτου. Φαίνεται πως το κοινωνικό και εθνικό μας Είναι έχει αποφασίσει να χαθεί και κάθε συλλογική πράξη τείνει και οδηγεί στο θάνατο.
Το 1922 έγινε η αρχή του πρώτου δραματικού χτυπήματος, όπου το έθνος έχασε τον μισό πληθυσμό του. Η Ελλάς απώλεσε την αυτοπεπείθησή της, έχασε το όραμά της για μεγαλωσύνη και περιορίστηκε να γίνει ένα μικρομάγαζο. Είναι δε διαπιστωμένο ότι έθνη που χάνουν το όραμα του μεγάλου, το όραμα της μεγαλωσύνης στη δημιουργία, φθίνουν και καταλήγουν μοιραία στον αφανισμό.
Κατόπιν ήρθε ο παγκόσμιος πόλεμος και ο οδυνηρός εμφύλιος, όπου κι εκεί αποδεκατίστηκε ο πληθυσμός κια χάθηκε η διάθεση για κοινωνική συνοχή, για εθνική ομοψυχία, για εθνική μεγαλωσύνη εκφρασμένη σε πρόοδο. Επακολούθησε η εξαγωγή πληθυσμού είτε στην πολιτική προσφυγιά, είτε στα μεταναστευτικά σκλαβοπάζαρα. Εκεί και πάλι αιμοράγησε η Ελλάς, για να μείνει τελικά μια μικρή χώρα. Το 1922 η Τουρκία αριθμούσε ένδεκα εκατομύρια και η Ελλάδα πέντε. Σήμερα ο πληθυσμός μας είναι δέκα και της Τουρκίας ογδόντα. Ποιό εκ των δύο αυτών εθνών έχει λοιπόν μέλλον και διάθεση για συνέχεια;
Ο εθνικισμός της δικτατορίας αποδείχτηκε κίβδηλος και ο αντι-εθνικισμός της μεταπολίτευσης, ένα επίσης ιδιόρρυθμο αντίθετο της προϊούσης ανωμαλίας, έδωκε την τελική μαχαιριά στην διάθεση να υπάρχει η Ελλάς ως έθνος. Η μεταπολίτευση προσέδωσε ένα παράξενο και αλλόκοτο ορισμό στην έννοια έθνος, το ταύτισε με τον φασισμό, το έστησε στον τοίχο και το εκτέλεσε. Στη συνείδηση των ελληνοπαίδων, μέσω της μεταπολιτευτικής παιδείας, εισήλθε η κατάρα κατά του έθνους γενικώς, πράγμα που οδήγησε στην απώλεια εμπιστοσύνης για εθνική δημιουργία. Και λαός χωρίς υψηλή και υπερήφανη εθνική συνείδηση είναι ένας χαμένος λαός!
Στην μεταπολίτευση η Ελλάς ως έθνος μετετράπει σε ένα οικονομικό συναιτερισμό, χωρίς εξέχουσα κοινωνική συνείδηση και συνοχή, χωρίς την δέουσα κοινωνική ευθύνη των μελών της. Έγινε ένα παζάρι συμφερόντων, ένα πεδίο αρπαχτής, ένα μαγαζί με αλληλοσπαρασσόμενους συνιδιοκτήτες και το γενικό σύνθημα που επεκράτησε στην συνείδηση και του απλού ανθρώπου είναι,