Επιστροφή στη νομιμότητα και στο εκλογικό μάντρωμα;

Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
Απ’ τα πόδια με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.

Δ. Σαββόπουλος

Από την στιγμή που έχει αρχίσει ο άτυπος ακόμα και σήμερα προεκλογικός αγώνας, όλα τα μεγάλα αντιμνημονιακά κόμματα που συμμετέχουν στις....
εκλογές έχουν χαμηλώσει τους τόνους. Καμμένος ή Τσίπρας, έχουν ξεχάσει τα ξεσπάσματα αγανάκτησης, και τις σκληρές δηλώσεις, που διάφοροι εγκάθετοι του καθεστώτος κατήγγειλαν ως επικίνδυνες και εμπρηστικές. Ξάφνου, από τον «λόγο της αγανάκτησης», έχουμε γυρίσει πίσω στον κλασικό καταγγελτικό λόγο της μεταπολιτευτικής προεκλογικής περιόδου. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, με τη συνέργεια όλων, αιτήματα που βρίσκονταν στην αιχμή καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενη περιόδου, και που προκαλούσαν ανοιχτά το καθεστώς –όπως ήταν να παραπεμφθούν οι υπαίτιοι υπουργοί και ο πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ στο σκαμνί προκειμένου να πληρώσουν τις εγκληματικές επιλογές τους, σήμερα δείχνουν να έχουν ξεχαστεί.

Το ίδιο έχει ξεχαστεί και η επαναστατικότητα των ημερών της Πλατείας Συντάγματος: Στις 25 Μαρτίου, αλλά και μετά την τραγική συμβολική πράξη του Δημήτρη Χριστούλια, τα αντιμνημονιακά κόμματα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους και απέφυγε να καλέσει ανοιχτά τον κόσμο να βγει στους δρόμους, σε μια λογική του «κάναμε ό,τι κάναμε, τώρα να δρέψουμε τους εκλογικούς καρπούς μας». Ενώ το δε ΚΚΕ ιδιαίτερα για τη 25 Μαρτίου προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα, καλώντας τον κόσμο να υπερασπιστεί την δημόσια τάξη και να παραμείνει στα σπίτια του, ώστε να προστατευτεί από υποτιθέμενες προβοκάτσιες. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί η Αθήνα στην αστυνομοκρατία, με τους πραιτωριανούς του Χρυσοχοΐδη να συλλαμβάνουν όποιον τολμάει και να κουνηθεί –για να μην μιλήσουμε για τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις του Μάριου Λώλου στις διαδηλώσεις για τον Δημήτρη Χριστούλια. Και να απαξιωθεί κάθε συλλογική έκφραση διαμαρτυρίας και αντίστασης των τελευταίων εβδομάδων:

Έτσι η πολύ σωστή πρωτοβουλία της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, να καλέσει σε συγκέντρωση έξω από την γερμανική πρεσβεία την επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 50 ἠ 70 άτομα, αφού το κόμμα της «πιο συνεπούς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης», φρόντισε να την θάψει στέλνοντας μόνο ελάχιστους από τους συνήθεις εκπροσώπους του. Και όμως πρόκειται για ένα κομβικό ζήτημα, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει χιλιάδες Έλληνες στους δρόμους και να αποτελέσει κεντρικό διακύβευμα των εκλογών.

Ανάλογη τακτική επιλέχτηκε και για την κηδεία του Δημήτρη Χριστούλια, η οποία μπορούσε να μεταβληθεί σε πάνδημη κινητοποίηση του ελληνικού λαού και περιορίστηκε σε μια αριστερίστική και κακόγουστη εκδήλωση, που δεν τιμούσε ούτε τον νεκρό, ούτε το μέγεθος της πράξης του. Και εδώ είναι προφανές ότι και πάλι έδρασαν οι συνήθεις ύποπτοι της καθεστωτικής αριστεράς που φοβούνται οποιαδήποτε εκδήλωση της λαϊκής οργής.

Απαξίωση του δρόμου, κατέβασμα των τόνων, εκλογολογία, μεταγραφές