Έρχεται το τέλος της λιτότητας!

Του Peter Tchir (MW)

Μία μεγάλη πληθώρα πολύ μικρών πραγμάτων φαίνεται ότι συμβάλλουν στην αντοχή της αγοράς, αλλά υπάρχει επίσης η πεποίθηση πως τελικά η Γερμανία «έχει λάβει το μήνυμα».

Η Γερμανία τελικά πρόκειται να υπαναχωρήσει των απαιτήσεών της για....
επιπρόσθετη λιτότητα.
Το πρώτο ερώτημα είναι: Ποιός είναι ο ορισμός της λιτότητας; Προγράμματα που παρέχουν σήμερα χρήματα τα οποία επανακυκλοφορούν ταχέως στην οικονομία επειδή απευθύνονται σε κόσμο για να καλύψει τις βασικές ανάγκες διαβίωσής του, δεν πρέπει να κόβονται. Όταν περικόπτονται, μιλάμε για μία κακή λιτότητα.

Σε γενικές γραμμές η αύξηση των φόρων είναι ενδεχομένως επίσης μία μορφή κακής λιτότητας, αλλά τι γίνεται στην πραγματικότητα όταν προσπαθεί το κράτος να εισπράξει φόρους από εκείνους που αποφεύγουν να τους πληρώσουν; Τα σχέδια για τη μείωση των μακροπρόθεσμων ωφελειών πρέπει να μην σταματήσουν καθώς είναι και το ελάχιστο κόστος για την οικονομία αλλά ταυτόχρονα είναι και απαραίτητα για οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη λύση. Έτσι, ενώ η «λιτότητα» αν και δεν έχει αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ορισμένες εκφάνσεις της πρέπει να διατηρηθεί για να υπάρξει και η παραμικρή ελπίδα ότι η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί στο μέλλον.

Το δεύτερο, και πιο σημαντικό ερώτημα είναι: Γιατί κάθε λογικός άνθρωπος πιστεύει πως οι δαπάνες που αποσκοπούν στην ανάπτυξη θα τελεσφορήσουν; Ας κάνουμε έστω για λίγο μία παύση και να σκεφτούμε. Πώς δημιουργήθηκαν μαζικά όλα αυτά τα ελλείμματα; Όλες οι δαπάνες έγιναν επιπόλαια; Δε νομίζω. Ένα μέρος αυτών των δαπανών είχε ως στόχο τη δημιουργία ανάπτυξης σε ορισμένους τομείς. Απλά, είναι πολύ δύσκολο να πετύχουμε την ανάπτυξη.

Εάν ο σκοπός της οποιασδήποτε δαπάνης σε παγκόσμια κλίμακα ήταν η ανάπτυξη, η αμερικανική οικονομία που θεωρείται ο «βασιλιάς» του καταναλωτισμού και άρα των μαζικών δαπανών θα βίωνε μία αύξηση του ΑΕΠ παρόμοια – αν όχι ίση - με την αντίστοιχη της Κίνας. Δεν είναι τόσο εύκολη η μετάβαση στην ανάπτυξη. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τα χρήματα που διοχετεύτηκαν για το “Solyndra”, διατέθηκαν επειδή υπήρχε μία πραγματική πεποίθηση ότι ενδεχομένως ήταν μια καλή επένδυση που θα έφερνε ανάπτυξη ανάπτυξη. Η περίπτωση της General Motors θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα, αλλά δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι κρατικές δαπάνες πέτυχαν περισσότερο από ό,τι θα πετύχαιναν τα ιδιωτικά κεφάλαια στην εκδοχή μίας πραγματικής πτώχευσης .

Ο ενθουσιασμός για «τις δαπάνες που προκαλούν ανάπτυξη» συνεπαίρνουν σχεδόν το ανθρώπινο μυαλό, επειδή εναντιώνονται στην προϊστορία που θέλει τις κυβερνήσεις να αδυνατούν να επιτύχουν την πραγματική ανάπτυξη. Αλλά, υπάρχει και μία πλευρά του όλου ζητήματος που φαίνεται ότι βγάζει κάποιο νόημα τουλάχιστον από πλευράς Wall Street.

Έτσι, το τελικό ερώτημα είναι: Ποιος θα χρηματοδοτήσει όλες αυτές τις δαπάνες; Και αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που η Wall Street ενθουσιάζεται με τις δαπάνες που αφορούν την ανάπτυξη.

Εά