ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .

Μετά από μια ψύχραιμη ανάλυση των δεινών που αντιμετωπίζουμε ως έθνος και ως λαός το συμπέρασμα που εξάγεται εκ του ασφαλούς είναι ότι η κυριότερη ευθύνη ανήκει σε εμάς τους ίδιους. Διότι δεν γίνεται ασφαλώς να αποδώσουμε την ευθύνη στον επιτιθέμενο που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα ούτε στον προδότη που του αφήνει ελεύθερο χώρο δράσης η.....
αφέλεια του θύματος... Αφέλεια που προέρχεται από έναν λανθάνοντα ανθρωπισμό που καταλήγει σε μαζοχισμό για λόγους εφήμερου εφησυχασμού και υλιστικού ωφελιμισμού. Επομένως η τραγωδία του Ελληνικού Έθνους σε εθνικό και οικονομικό επίπεδο, ακόμη και υπό την καλλιέργεια προς το λαό ενοχικού συνδρόμου από το Καθεστώς, γέρνει σε βάρος των πεπραγμένων μας.
Αλλά πείτε μου αλήθεια, πως θα δικαιολογηθούμε όταν ανεχόμαστε να μας αφαιρούν εθνικό έδαφος δίχως να ρίξουμε μια σφαίρα; Και πως θα εξηγήσουμε τη συχνότητα του φαινομένου πέραν των ορίων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Σαν και την τελευταία άσκηση των Τούρκων που δηλώσανε τουρκική περιοχή έρευνας και διάσωσης το τρίγωνο πέριξ Λέσβου, Χίου και Ψαρών και ουδείς εκ των υπευθύνων του ραγιαδιστάν κουνήθηκε προφανώς υπό το βάρος εκχώρησης του μισού Αιγαίου. Μην παραμυθιαζόμαστε λοιπόν για τον κίνδυνο του τουρκικού μπαμπούλα που δήθεν μαλλιοτραβιέται με τον αμερικανοσιωνιστή αδελφό του όταν εμείς κουνιόμαστε και διαμαρτυρόμαστε για τα φράγκα μόνον. Έστω και όταν βυθίζουμε ή πουλάμε τον εθνικό πλούτο στα έγκατα της ελληνικής θάλασσας και γης.

Τελικά σε τι μοιάζουμε με τις περασμένες γενιές ηρωικών Ελλήνων που δεν σηκώνανε μύγα στο σπαθί τους και ξένη μπότα στη γη τους; Μοιάζουμε σε τίποτα άλλο πέραν του γενετικού υλικού και του Αίματος στις ελληνικές μας φλέβες; Γιατί εκεί μοιάζουμε αναμφίβολα σε πείσμα «προοδευτικών» εντόπιων και των πάσης φύσεως οπαδών του μισέλληνα Φαλμεράϋερ.

Στους ένδοξους χρόνους πρωταγωνιστούσαν το ηρωικό στοιχείο, ο αλτρουισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη και ο πατριωτισμός αντάμα υπηρετώντας μονάχα τους Έλληνες, αφού μέλημά μας δεν ήταν ο ανούσιος κοσμοπολιτισμός και η υπό όρους ευδαιμονία. Κύριο μέλημα ήταν η ανεμπόδιστη κυριαρχία μας και η διαφύλαξη της ελληνικότητάς μας. Είχαμε λοιπόν το κυριότερο συστατικό στοιχείο ενός έθνους που επιθυμεί να ζήσει με το κεφάλι ψηλά και πρωταγωνιστικές επιδόσεις. Είχαμε γερές γενιές τρανών και ανυποχώρητων Ελλήνων.

Πολεμήσαμε στο διάβα των αιώνων με βαρβάρους μυριάδες. Με Πέρσες, Τούρκους, Άραβες, Φράγκους ψευδοσωτήρες, Βουλγάρους, Αλβανούς, Γερμανούς και Ιταλούς σε πολλές και διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες. Δώσαμε μάχες τόσο για να στηρίξουμε ελληνικούς πολιτισμούς και αυτοκρατορίες όσο και για να επιβιώσουμε, διαλύοντας πνευματικά σκοτάδια με το νόημα της ελληνικής γνώσης και λευτεριάς. Ποτίσαμε την Ελληνική Γη με Αίμα και γράψαμε Ελληνίδα Ιστορία με χρυσά γράμματα. Διακριθήκαμε στον λόγο και το σπαθί δίχως να επιτρέψουμε ποτέ διαστρεβλώσεις και αμφισβητήσεις ελληνόφωνες και βάρβαρες.

Δεν στήναμε όμως γέφυρες φιλίας με δολοφόνους του λαού μα