Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΙΑΤΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

Γράφει ο Πέτρος Καπερναράκος
(υπεύθυνος του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Αγρίων Ζώων στην Πελοπόννησο και Κρήτη και υπεύθυνος επικοινωνίας του «ΦΙΛόΒΙΟΣ» - οργάνωση για την προστασία και διατήρηση της βιοποικιλότητας).

Αγαπητοί μου αναγνώστες
Θα επικαλεστώ την ευκαιρία που μου είχε δώσει το ΕΠΑΘΛΟ (www.epathlo.gr) στα τέλη του 2009 όπου από το βήμα του μετέφερα στους αναγνώστες του τις εμπειρίες δύο περίπου χρόνων σαν εθελοντής του ΕΚΠΑΖ, για να σας θυμίσω τι είχα γράψει τότε! Σας παραθέτω το κείμενο!

Το ΕΚΠΑΖ στο δρόμο της....
ουσίαςκαι όχι στις λεωφόρους της περιβαλλοντικής φαντασίαςΑξιοποιώντας την ευκαιρία αυτού του βήματος που το ΕΠΑΘΛΟ ευγενικά παραχωρεί στο ΕΚΠΑΖ Πελοποννήσου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας εμπειρίες και προβληματισμούς από τον καθημερινό αγώνα μας για την σωτηρία των άγριων ζώων. Γιατί δεν πρέπει να παραβλέπουμε ή να ξεχνάμε ότι τα ωραία λευκώματα με τις φωτογραφίες, οι μελέτες και οι επιστημονικές αναλύσεις, κινδυνεύουμε να γίνουν τα αναμνηστικά αντικείμενα της άγριας ζωής και της φύσης. Το ΕΚΠΑΖ, είναι το σωματείο που επί 25 συνεχή χρόνια (από το 1984) εργάζεται καθημερινά, με αυτοθυσία και με εκατοντάδες εθελοντές, ακριβώς για να μην γίνουν τα άγρια πλάσματα αναμνήσεις.

Το Κέντρο Περίθαλψης της Αίγινας υποδέχεται κάθε χρόνο περισσότερα από 1500 και πάνω πληγωμένα ζώα, τα περιθάλπει, τα ταΐζει, και τα απελευθερώνει μετά την αποθεραπεία τους. Κάποια απ’ αυτά γίνονται μόνιμοι κάτοικοι του Κέντρου όταν ο τραυματισμός τους δεν τους επιτρέπει να πετάξουν ή να επιβιώσουν στο άγριο περιβάλλον. (περίπου 1500 ζώα, φιλοξενούνται μόνιμα). Εθελοντές σε όλη την Ελλάδα τρέχουν καθημερινά να περισυλλέξουν χτυπημένα ζώα και να τα μεταφέρουν στους σταθμούς Πρώτων Βοηθειών και στο Κέντρο Περίθαλψης, τις περισσότερες φορές με δικά τους έξοδα και από το υστέρημα του χρόνου τους. Τροφές, φάρμακα, εγκαταστάσεις, μεταφορές και λειτουργικά έξοδα, αποτελούν πάγια ανάγκη και οικονομική δαπάνη που κατά κανόνα καλύπτεται από φίλους και χορηγούς.

Στον ενάμιση περίπου χρόνο που λειτουργούμε το παράρτημα Πελοποννήσου, έχω μείνει έκπληκτος από την ανιδιοτέλεια και την αφιλοκερδή προσφορά όλων των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ, στελεχών, μελών, εθελοντών αλλά και των απλών ανθρώπων που το στηρίζουν. Χωρίς αυτούς, χιλιάδες σπάνια ζώα θα είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή από καιρό και η ύπαιθρος θα ήταν πολύ φτωχότερη σήμερα.
H απελευθέρωση της καλαματας. Η Καλαμάτα και το φράγκικο κάστρο (1868), σχέδιο του Th. Weber βασισμένο σε σκίτσο του Henri Belle.
Αναρωτήθηκα, λοιπόν, δίκαια νομίζω, τι νόημα έχουν όλες αυτές οι καλοπληρωμένες μελέτες και τα τεράστια κονδύλια που διοχετεύονται στην υπόθεση περιβάλλον, όταν οι πληθυσμοί της άγριας πανίδας μειώνονται δραματικά και όταν οι φυσικές πατρίδες τους, οι μεταναστευτικοί σταθμοί και γενικότερα η ύπαιθρος χώρα, λεηλατείται και θυσιάζεται στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης». Αναρωτήθηκα, πόσοι απ’ όλους αυτούς τους διευθυντές, μελετητές και ειδικούς των γραφεί