Η απειλή της επίσημης χρεοκοπίας και η βεβαιότητα της ηθικής μας χρεοκοπίας

“Αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας στις περιπτώσεις μεγάλης φοροδιαφυγής”

Ποιο είναι το πιο ουσιαστικό/αληθινό διακύβευμα της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει: η απειλή της επίσημης χρεοκοπίας; Ή μήπως η βεβαιότητα της ηθικής μας χρεοκοπίας; Ας το σκεφτούμε: για δεκαετίες ανεχτήκαμε την γιγάντωση συμπεριφορών που έφτασαν να.....
καταλύσουν κάθε έννοια δικαίου και ισονομίας. Διαφθορά και φοροδιαφυγή διέβρωσαν κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, αποστέρησαν το κοινωνικό σύνολο από αυτονόητες, σε κάθε πολιτισμένο κέντρο του δυτικού κόσμου, παροχές, και έφτιαξαν ένα κακέκτυπο κράτους την αδυναμία και αναποτελεσματικότητα του οποίου καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι, πολύ ακριβά και για πολλά χρόνια. Γιατί, τι πραγματικά εντέλει καλούμαστε να πληρώσουμε παρά την έλλειψη κανόνων, την απουσία μεταρρυθμίσεων, την ανυπαρξία ποινών και την εμπέδωση της ατιμωρησίας; Η προσαρμοστικότητά μας στην παρακμή αποδείχθηκε ισχυρότερη από την βούληση να προοδεύσουμε. Ισχυρότερη από την απαίτηση να διοικηθούμε σωστά.

Ακόμη και όλοι εμείς, “οι σιωπηλοί”, που δεν συμμετείχαμε σε κανένα φαγοπότι, που δεν βολευτήκαμε σε αργόμισθες θεσούλες, που δουλέψαμε αντί να κάνουμε μπίζνες, που δεν φοροδιαφύγαμε, δεν δωροδοκήσαμε, δεν γίναμε εταίροι προγραμματικών συμφωνιών, δεν κερδίσαμε έργο με μαθηματικό τύπο, δεν μας χαρίστηκαν χρέη ούτε επέκταση σύμβασης με το δημόσιο με μεταμεσονύχτια τροπολογία, που δεν κλείσαμε τους δρόμους προασπιζόμενοι την συντήρηση των προνομίων της συντεχνιακής ομαδούλας μας, προσφέραμε την ανοχή μας προσαρμοζόμενοι. Ανοχή στο ουρανοκατέβατο κνώδαλο της σοσιαλιστικής εκδοχής της επιχειρηματικότητας με την τεράστια μαύρη περιουσία από κλεμμένους φόρους, ανοχή στο συνοικιακό εργολάβο που έβγαζε παράνομα τετραγωνικά μέχρι και στα ρείθρα λαδώνοντας από ισόγειο μέχρι ρετιρέ την οικεία πολεοδομία, ανοχή στο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;” αλλά και στην πεμπτουσία του καθεστωτικού “εκσυγχρονισμού” “αυτή είναι η Ελλάδα”, ανοχή σε έκνομες συμπεριφορές που έχουν σακατέψει την δημοκρατία –σε βανδαλισμούς, λεηλασίες, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (ανοχή και στους αριστεροπονηρούτσικους γελωτοποιούς υψηλής τηλεθέασης που τις αποθέωναν ή/και τις υποκινούσαν), ανοχή στον εξανδραποδισμό της δημόσιας εθνικής παιδείας σε τέλμα πνευματικής αγκύλωσης και των πανεπιστημίων σε αστείρευτες δεξαμενές “νομιμοποιημένης” διασπάθισης κονδυλίων, ανοχή και στην μετατροπή των αμφιθεάτρων από πεδία γνώσης σε λημέρια κάθε λογής βασιβουζούκων, ντόπιων και μη. Ανοχή και στους ασπάλακες του θλιβερού μικρόκοσμου της εγχώριας πολιτικής σκηνής με τα ανύπαρκτα βιογραφικά αλλά με βουνά κομματικών ενσήμων –που η μόνη γνήσια διάθεση προσφοράς τους είναι πρώτα στην δική τους ζωή και, με το περίσσευμα, στις ζωές των φίλων. Πάντα μικροί, πάντα ολίγιστοι μα ποτέ ολιγαρκείς, πάντα αναπολόγητοι.

Γι’ αυτό και η ανοχή μας είναι στο βάθος συνενοχή – καθώς αποτύχαμε να προστατέψουμε τον αστικό κώδικα τιμής, τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες ανατραφήκαμε κ