Η αξία, που προηγείται της υπεραξίας, πρέπει να αποτελέσει τον νέο πολιτικό στόχο του εργατικού κινήματος

Αν είναι να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς εξορκισμούς σταζητήματα που έκαναν ποδαρικό το 2012, τότε να την κάνουμε με πλήρη γνώση του τισυζητάμε.

Εξηγούμαι, πως το μείζον που προκύπτει είναι πολυδιάστατοκαι σημαντικό. Όχι κατά βάση μονοσήμαντο αλλά σημαντικό .

Είναι η επίκληση της ανταγωνιστικότητας, τι όμως; Τηςοικονομίας; Της...........
παραγωγής; Του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού; Του αναπτυξιακούμοντέλου; Των μισθών; Και σε σύγκρισή με τι και ποια οικονομία υφίσταται ζήτημαανταγωνιστικότητας;

Ακούω παράλληλα να μπαίνει προς συζήτηση το ευφυολόγημα,Αμερικάνικης εμπνεύσεως από παλιά, το γνωστό σε όλους μας, «μη μισθολογικό»κόστος.

Εκείνο που μεεξοργίζει περισσότερο δεν είναι ότι ένα τέτοιο ευφυολόγημα υιοθετείται από τονεπιχειρηματικό κόσμο και προβάλλεται συνάμα, αλλά ότι το συζητά η ΓΣΕΕ και το αποδέχεται όχι ως ευφυολόγημα αλλά ωςυπαρκτό παράγωγο μιας «ορθολογικής» οικονομικής σχέσης και το συζητά!

Να ξεκαθαρίσουμε τότε, με όρους όμως επιχειρηματικήςοικονομίας, ότι για την παραγωγή μιας μονάδας προϊόντος χρειάζονται ταυτόχρονακαι αδιαίρετα η συνύπαρξη τριών παραγόντων. Ο εργαζόμενος, η μηχανή, το κεφάλαιο.

Μεταξύ τους δημιουργείται μια συμμετοχική οικονομική σχέσηκαι πλήθος ορισμένων άλλων, που αποτελεί μια συμφωνία απαραίτητη για τηνπαραγωγή μιας μονάδας προϊόντος. Μια συμφωνία οικονομικού κέρδους.

Αυτή η οικονομική σχέση, ας μην εξετάσουμε εδώ ότι είναι καικοινωνική, είναι υπαρκτή ως προϊόν συμφωνίας στην οποία τα συμβαλλόμενα μέρη,δηλαδή ο εργαζόμενος και ο εργοδότης-ιδιοκτήτης της μηχανής και του κεφαλαίου,ορίζουν τον χρόνο παραγωγής, την ευθύνη που διέπει τα συμβαλλόμενα μέρη για τηνπαραγωγή, το αποτέλεσμα της παραγωγής, το όφελος που ακολουθεί μια παραγωγήκαθώς και το κέρδος που προκύπτει από την πώληση της παραγωγής και τουαποτελέσματος.

Σε καμιά περίπτωση οεργαζόμενος δεν αποχωρίζεται από την παραγωγή και σε καμιά περίπτωση οεργαζόμενος δεν αποχωρίζεται του κέρδους από την "πώληση της παραγωγής".*

Έτσι λοιπόν ο μισθός του εργαζόμενου είναι πλήρης ανσυμπεριλαμβάνει τόσο το κέρδος από την παραγωγή όσο και το κέρδος από τηνπώληση της παραγωγής, πέρα της πώλησης του αποτελέσματος.
Η ασφάλεια όμως του εργαζόμενου καλύπτεται υποχρεωτικά απότο μερίδιο της παραγόμενης αξίας, που μπορεί να επιβαρύνει και μονομερώς τονεργοδότη αν ο τελευταίος έθεσε με επιλογές τους σε κίνδυνο την δυναμική τηςεπιχείρησης.

Πρέπει παράλληλα να ορίσουμε και στην συνέχεια ναδιεκδικήσουμε την αξία, χωρίζοντας την σε αξία ως παραγωγή και αξία ωςαποτέλεσμα παραγωγής. Και για μεν την πρώτη περίπτωση ο εργοδότης αναγνωρίζεισυμμετοχή του στελεχιακού τους δυναμικού και αμείβει αυτήν την συμμετοχή, τηνπεριορίζει όμως μόνο ως προς το στελεχιακό δυναμικό, χωρίς παράλληλα να τηνορίζει.

Ο εργαζόμενος, ο μετά το στελεχιακό δυναμικό τηςεπιχείρησης, ενώ και αυτός συμμετέχειστην δημιουργία της παραγωγής, δηλαδήσυνθέτει την δυναμική της επιχείρησης, α