Η ελληνική διανόηση δεν έχει σωσμό…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Οι διανοούμενοι είναι αποκλειστικά άνθρωποι που μελετούν την δραστηριότητα του σκέπτεσθαι. Είναι δηλαδή εκείνοι που εξετάζουν την λειτουργία της νόησης σε διάφορα οντολογικά πεδία. Ετούτοι είναι που αναπτύσσουν επιστημολογικά εργαλεία για την κατανόηση, επεξεργασία και καλλιέργεια του λόγου (όλων των μορφών έκφρασης και δημιουργίας συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογικών εφαρμογών), ο οποίος εμπεριέχει και αντανακλά πάντοτε σχέσεις εξουσίας. Η λογική αναπαράσταση αυτών των.....
σχέσεων σε διάφορα πεδία της καθημερινότητας, της επιστήμης ή των τεχνολογικών εφαρμογών διαμορφώνει την πραγματικότητα εντός της οποίας αναπτύσσεται το εγώ, η ταυτότητα και η έννοια του συμφέροντος.


Ο διανοούμενος μέσω της ενασχόλησής του με την δομή του λόγου, ως μηχανισμού που τείνει να διαμορφώσει μήνυμα για δράση, γνωρίζει ότι μετατρέπεται σε φορέα αναπαράστασης εξουσιαστικών σχέσεων (δομών), οι οποίες μόνον στο βαθμό που κριθούν ψυχαναλυτικά μπορούν να απαλλάξουν το υποκείμενο (ερευνητή) από την καθεστωτική νεύρωση. Η τελευταία είναι το εμπόδιο του επιστήμονα, του καλλιτέχνη και γενικότερα του ανθρώπου που στοχάζεται και δημιουργεί σε ένα περισσότερο ή λιγότερο αφηρημένο και αναλυτικό πλαίσιο να συμβάλει στη κοινωνική πρόοδο, με την έννοια της διαρκούς διαδικασίας απελευθέρωσης του ατόμου, κοινωνικών ομάδων και λαών από την σκλαβιά της «ιδέας», ως αναπαράστασης κάποιας μορφής σωτηρίας.

Όταν λοιπόν διαβάζω ότι «ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία» και από κάτω βλέπω την υπογραφή 32 προσωπικοτήτων που παρουσιάζονται ως διανοούμενοι, αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για φάρσα.
Αυτή δεν είναι γλώσσα διανοουμένων σε καμία περίπτωση. Είναι πιθανότατα γλώσσα κάποιας μορφής φονταμενταλιστών, που αναζητούν την σωτηρία (τους) μέσω της εξουσίας μιας κάποιας «ηγεσίας ευθύνης» (!). Αυτή η προσέγγιση προδηλώνει μάλλον, ότι η διανόηση στη χώρα μας δεν έχει σωσμό. Διέρχεται και αυτή σοβαρή κρίση και δεν μοιάζει να γνωρίζει την πολιτική διαδικασία του «προσλαμβάνειν-εντός-εαυτού και «απορρίπτειν-εντός-εαυτού», όπως θαυμάσια εξήγησε η Piera Aulagnier (1923-1990) - γυναίκα του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Οι καημένοι αυτοί Έλληνες «διανοούμενοι» δεν τα κατάφεραν να μάθουν πως δομείται και πως εξελίσσεται πολιτικά η δραστηριότητα του σκέπτεσθαι. Παρόλα αυτά, αν και δεν γνωρίζουν πως σκέπτονται οι ίδιοι, έχουν άποψη για το πώς θα «σωθεί» η πατρίδα. Δηλαδή, άποψη για την πολιτική δραστηριότητα που απαιτείται για να αντιμετωπισθεί η κρίση, δίχως να καταλαβαίνουν την πολιτικότητα της δικής τους αντιληπτικής δομής. Έτσι, ταυτίζουν οι δόλιοι την περιπέτεια της δικής τους κρίσης - ως ομάδα συμφερόντων υπό την ομπρέλα του ΔΟΛ και άλλων συγκροτημάτων - με την κρίση της ελληνικής κοινωνίας και πιστεύουν ότι η δική τους ιδέα περί «σωτηρίας» συμπίπτει πολιτικά με την «σωτηρία» του ελληνικού λαού.