Η επιστολή του Αγίου Όρους προς τον Χίτλερ και η Βουλγάρικη Εξαρχία

Η επιστολή του Αγίου Όρους προς τον Χίτλερ και η Βουλγάρικη Εξαρχία

Ένα αγαπημένο θέμα των συγχρόνων συκοφαντών της Εκκλησίας, είναι η περίφημη επιστολή που έστειλε το Άγιο Όρος στον Χίτλερ. Τη θεωρούν ως δείγμα δοσιλογισμού της Εκκλησίας και του Μοναχισμού, προς στον Γερμανό κατακτητή. Ποια είναι όμως η....
αλήθεια; Τι αποκρύπτουν όλοι αυτοί που συκοφαντούν το Άγιο Όρος για δοσιλογισμό, εξ αιτίας αυτής της επιστολής;

Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις που συκοφαντείται η Εκκλησία, από τους εχθρούς της, έτσι και σε αυτή, υπάρχουν κάποια πράγματα που οι συκοφάντες ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε η επιστολή, και το σκοπό που εξυπηρετούσε στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Ας δούμε λοιπόν, και την επιστολή, αλλά και τα γεγονότα που ΚΡΥΒΟΥΝ οι πονηροί συκοφάντες της Εκκλησίας, όταν μιλούν για την επιστολή αυτή:

1. Η επιστολή του Αγίου Όρους προς τον Χίτλερ

Πριν εξετάσουμε τους λόγους που γράφθηκε, και τα ΑΛΗΘΙΝΑ γεγονότα της περιόδου αυτής, ας δούμε πρώτα την επιστολή αυτή, που έστειλε το Άγιο Όρος στον Χίτλερ, και στη συνέχεια θα αναλύσουμε τις περιστάσεις υπό τις οποίες γράφθηκε:
"Εν Αγίω Όρει τη 13/26 Απριλίου 1941
Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον.

Εξοχότατε,
Οι βαθυσεβάστως υποσημειούμενοι Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Όρους Άθω, λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν ν’ απευθυνθώμεν προς την Υμετέραν Εξοχότητα και παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς, όπως, ευαρεστημένη, αναλάβη υπό την Υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον, του οποίου Ηγούμενοι και αντιπρόσωποι τυγχάνομεν, διαδεχομένη εν τούτω τους ιδρυτάς και Ευεργέτας του Ιερού τούτου Τόπου Βυζαντινούς Αυτοκράτορας και διαδόχους τούτων.

Το Άγιον Όρος, Εξοχώτατε, συνέστη εις Πανορθόδοξον μοναχικήν πολιτείαν, εις ήν ανέκαθεν διαβιούν εν αγαστή ομονοία μοναχοί ακωλύτως προσερχόμενοι από διάφορα ορθόδοξα Έθνη, κατά τον Θ΄ μ.Χ. αιώνα, πνευματικώς μεν εξαρτωμένων από του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, πολιτικώς δε αυτοδιοικούμενον υπό της Ιεράς Συνάξεως των Αντιπροσώπων των Είκοσιν Ιερών και Κυριάρχων Μονών και πολιτειακώς υπαγομένων υπό την προστασίαν και κηδεμονίαν των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και των διαδόχων Αυτών.

Το Αυτονομιακόν τούτο πολίτευμα περιεθριγκώθη δι’ αλλεπαλλήλων τυπικών και Χρυσοβούλων των ιδρυτών και ευεργετών των Ιερών μονών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων Βασιλείου του Μακεδόνος (882), Ιωάννου Τσιμισκή (972), Κωνσταντίνου Μονομάχου (1046), Στεφάνου Δουσάν (1346) και άλλων Σλαύων, Ουγγροβλάχων Ηγεμόνων και των μετέπειτα Σουλτανικών Φιρμανίων τελευταίως δε υπό του Καταστατικού Χάρτου του 1926, ούτινος δύο αντίτυπα εσωκλείομεν.

Το ουτωσί καθιερωθέν προνομιακόν και αυτοδιοίκητον καθεστώς του Ιερού τούτου Τόπου, αποτελέσαν αντικείμενον συζητήσεων και επικυρώσεων δι