Η “Νέα Μεταπολίτευση” γράφει την πρώτη της σελίδα

του Όθωνα Ιακωβίδη

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη, έριξε “νόκ-άουτ” το δικέφαλο τέρας της Σκύλλας & Χάρυβδης (του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) το οποίο ψυχορραγεί, κάτω από το βάρος τού αποτρόπαιου εγκλήματος της πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, στο οποίο πρωταγωνίστησε, επί σειρά ετών, (καθ' όλη σχεδόν, τη διάρκεια της “μεταπολίτευσης”), με....
κομπάρσους τα άλλα κόμματα του καθεστώτος πολιτικού μας συστήματος.

Όμως, ας μην διαφεύγει κανενός μας ότι, το τέρας αυτό είναι εφτάψυχο και αν δεν αποκεφαλισθεί εγκαίρως, ενδέχεται να ζωντανέψει και να συνεχίσει να τρώει τα παιδιά μας και το μέλλον τους, σαν σύγχρονος Μινώταυρος.
Και ας μη διαφεύγει κανενός μας ότι, η φωλιά του τέρατος αυτού, η αγκαλιά μέσα στην οποία “μεγαλουργεί”, είναι ο χώρος της “κομματοκρατίας”, οριζόμενης σαν “η πολιτική νοοτροπία και πρακτική που προτάσσει ΠΆΝΤΟΤΕ το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”.
Ένας χώρος, μέσα στον οποίο κινούνται (ακόμη και σήμερα, όπως όλοι βλέπουμε) ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησής μας, όλα τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”.

Με τη σκέψη αυτή, ευρισκόμενοι στην “επόμενη μέρα” των εκλογών, (στη φάση της αποδοχής της Προεδρικής “εντολής σχηματισμού κυβέρνησης” από τα τρία πρώτα κόμματα), παρακολουθούμε μία διελκυστίνδα κομματικών σκοπιμοτήτων που αποπροσανατολίζει την κοινωνία από το πραγματικό της πρόβλημα, που είναι η απαλλαγή της από ένα πολιτικό κατεστημένο με όλα τα χαρακτηριστικά μίας στυγνής Ολιγαρχίας που, το μόνο που κάνει, είναι να λεηλατεί τον εθνικό πλούτο. Μία λεηλασία, που οδήγησε στην αφαίμαξη κάθε οικονομικής ικμάδας της κοινωνίας και, τελικά, στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού χώρου, αυτού της εθνικής Οικονομίας, σε ξένα συμφέροντα και μάλιστα ευθέως αντίστροφα με αυτά της Ελληνικής κοινωνίας (όπως είναι παντού και πάντοτε τα συμφέροντα δανειστή και δανειζόμενου).

Το διακύβευμα των εκλογών αυτών, που μορφοποιήθηκε σαν “απαλλαγή της κοινωνίας από το Μνημόνιο”, ήταν το πρώτο (και υποχρεωτικό) βήμα για τη λύση αυτού του (κυρίως) προβλήματος, δηλαδή της απαλλαγής μας από το καθεστώς πολιτικό σύστημα.
Αυτό το ζητούμενο, εκφράστηκε μέσα από ένα άτυπο “Αντι-Μνημονιακό Μέτωπο” που διαχύθηκε σε όλο το κομματικό φάσμα του πολιτικού συστήματος.

Η Αλήθεια αυτή (αναφορικά με το ποιο ήταν το ζητούμενο των εκλογών), δεν αφήνει καμία αμφιβολία, ούτε και στις πέτρες, πως 450.000 Έλληνες πολίτες δεν έγιναν φασίστες σε ένα μήνα, ούτε 1.300.000 άλλοι (περισσότεροι από τις προηγούμενες εκλογές) έγιναν “Αριστεροί”.
Η οργισμένη κοινωνία αποδοκίμασε, με ότι βρήκε μπροστά της, τη σαπίλα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος που την οδήγησε στη φτώχεια και στην ξεφτίλα, μέσα από την αιχμαλωσία της στα Μνημόνια.

Έχοντας υπ' όψη μας όλα αυτά, παρατηρείται ότι, κατά την εξέλιξη των “εντολών σχηματισμού κυβέρνησης”, ο ΣΥΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα και όλων των στελεχών του) δεν (ή κάνει πως δεν) βλέπει αυτή την πρα