Η σημασία παγκόσμιων αλλαγών και η Ελλάδα

Του Νίκου Κοτζιά
Ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική. Υπάρχουν περίοδοι στην ιστορία που είναι αργόσυρτος. Χωρίς μεγάλες αλλαγές. Που το χθες μοιάζει παρόμοιο με το σήμερα και το αύριο μια απλή επανάληψη αυτού που γνωρίζουμε. Υπάρχουν, όμως, και εποχές, όπως αυτή που ζούμε τώρα, οι οποίες χαρακτηρίζονται από γρήγορες αλλαγές. Ο χρόνος επιταχύνεται, ή όπως λέει η σύγχρονη φυσική, πυκνώνει. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να....
συμβούν πράγματα που σε διαφορετικές συνθήκες πιθανόν να μην συνέβαιναν, ή για τα οποία θα χρειαζόταν «φυσιολογικά» ο πολλαπλός χρόνος. Σε συνθήκες επιτάχυνσης, το σήμερα ξεκόβει από το χθες και το αύριο είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστο. Φοβίζει, αλλά μπορεί και να φέρει Ελπίδα.

1. Οι ΗΠΑ σε πορεία παρακμής ή όχι ;
O χρόνος που τέλειωσε, το 2011, υπήρξε ένας χρόνος μεγάλων αλλαγών, ανατροπής συσχετισμών και εμφάνισης νέων προβλημάτων. Οι ΗΠΑ δείχνουν να αναδιπλώνονται από τα πεδία των μαχών που τους κόστισαν πολλαπλά σε μια οικονομία που εξακολουθεί να δείχνει δυναμικότητα, αλλά έχει αποκτήσει και πλευρές που «μυρίζουν» παρακμή. Η αντιμετώπισή τους απαιτεί προσαρμογές και νέες στρατηγικές. Επί παραδείγματι, για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκε από επίσημα αμερικανικά χείλη, όπως κατά το πρόσφατο ταξίδι του Ομπάμα στην ΝΑ Ασία, η νέα επιλογή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που συνίσταται στην μετακίνηση των κύριων συμφερόντων της από την Ευρώπη στην ΝΑ Ασία καθώς και στην μετακίνηση των κύριων ενδιαφερόντων τους από την Μέση Ανατολή των πρώτων υλών στην Ασία των αναδυόμενων δυνάμεων.Οι ΗΠΑ εμφανίζονται, πλέον, ως δύναμη «εγγυητής» των ισορροπιών στην περιοχή επιβάλλοντας μάλιστα στη Λ.Δ. της Κίνας την διεθνοποίηση των συζητήσεων που αναφέρονται στις δύο συστάδες νήσων που υπάρχουν στην Νότια Κινέζικη Θάλασσα. Νήσων και νησίδων που διεκδικούνται από πλειάδα κρατών, όπως την Κίνα, τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Στο τελευταίο 35 χρόνια μετά τους πολέμους των ΗΠΑ στην Ινδοκίνα και 33 της εισβολής της Κίνας στο Βιετνάμ (1978), ελλιμενίζονται πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στο τελευταίο!

2. Η συνέχιση της ανόδου της Κίνας H ΛΔ της Κίνας συνεχίζει την «αρμονική ανάπτυξη»

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις των δυτικών ότι θα σκάσουν φούσκες (πάντα πιθανό) και θα αυξηθεί ο πληθωρισμός (τελικά μειώθηκε κατά 2%) σε αυτή τη χώρα, οι ρυθμοί ανάπτυξής της παρέμεναν κοντά στο 10%. Είναι πλέον αναμφισβήτητα η πρώτη εξαγωγική δύναμη του κόσμου και η δεύτερη σε όγκο ΑΕΠ. Βέβαια, εξακολουθεί να υπάρχει στην Κίνα μεγάλη φτώχια, ιδιαίτερα στην ενδοχώρα της. Όμως, παραμένει ιστορικό γεγονός ότι 450 εκατομμύρια κινέζων βγήκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια από τη φτώχια. Η Λ.Δ.Κίνα έχει, πλέον, επιλέξει, να αναπτύξει τους πιο σύγχρονους τομείς τεχνολογίας και παραγωγής και να μην περιοριστεί στο ρόλο ενός κράτους που κάνει συμπληρωματικές ή και φτηνές εργασίες στα πλαίσια του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας. Η σημερινή Κίνα έχει αποκτήσει προβάδισμα ή παίζει με ίσους όρους, πλέον, με τη δύση σε πολλο