Η ΣΥΓΚΑΡΔΙΩΣΗ

Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως

Κάθε νίκη τοῦ ΠΑΣΟΚ ἦταν καί μιά ἥττα γιά τήν Ἑλλάδα. Κατά μίμηση καί γιά τή Ν.Δ. ἴσχυσε τό αὐτό. Διότι, ὁσάκις παρέλαβε τήν ἐξουσία, ἔδρασε ὡς «καρμπόν» τοῦ ΠΑΣΟΚ. Γι᾽ αὐτό ὅλα στή χώρα μας κατέληξαν στή λέξη τοῦ Καμπρόν, ὅπως τό βροντοφώναξε καί ὁ φιλέλλην Στρώς-Κάν, – νά ᾽ναι καλά. Ἀρκεῖ νά σταθμεύσει κανείς σ᾽ ἕνα ὑπαίθριο «πάρκινγκ» τῶν ἐθνικῶν μας ὁδῶν, γιά νά διαπιστώσει ὀπτικῶς καί ὀσμητικῶς πώς ἡ....
Ἑλλάς κατάντησε μιά ἀπέραντη ὑπαίθρια Βεσπασιανή.
Ἄς μήν ἀναφερθοῦμε σέ θέματα ἠθικῆς, διότι πρός χαρακτηρισμό οὐδεμία ἀπό τίς χρησιμοποιούμενες ἐπί αἰσχρᾶς ἐννοίας λέξη ἐπαρκεῖ.
Κάποτε γράφαμε, ἀναφερόμενοι στά φρικτά τοῦ παρελθόντος, ὅτι κόλαση καί ἱστορία εἶναι τό ἴδιο. Δυστυχῶς, τά ὅρια τῆς κόλασης ἐπεκτάθηκαν καί στό παρόν. Οὐσιαστικά ἡ χώρα μας βιώνει τό θάνατό της. Ἀφότου εἰσέβαλε στήν πατρίδα μας ἡ κουλτούρα τοῦ ΠΑΣΟΚ, πού διαβρέχει ὅλο τό κοινωνικό σῶμα, ἄρχισε ἡ ἀποχώρηση τῶν ἀρίστων καί ἡ ἄνοδος τῶν ἀχρήστων. Ὅπως συμβαίνει μέ τά φρόκαλα. Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες ἀποσύρθηκαν στήν ἀγκαλιά τῆς σιωπῆς, ἐφαρμόζοντας τό Ἐπικούρειο πρόσταγμα: «Κυάμων ἀπέχεσθαι». Μακριά ἀπό τά κουκκιά, δηλαδή μακριά ἀπό τήν πολιτική. Ἦταν ἡ χειρότερη συνταγή. Ὅταν ἀποχωροῦν οἱ ἄριστοι ἀπό τήν πολιτική, εἶναι εὔκολο νά καταλάβουμε γιατί βρέθηκαν σέ θέσεις ἐξουσίας ἄνθρωποι ἄγνωστοι καί στό θυρωρό τους, κατά τήν Κατσιφάρειον ρῆσιν ἤ ἄνθρωποι πού εἶχαν περισσότερη σχέση μέ τό σχοινί καί τό παλούκι. Ἄνθρωποι ὄχι ἐπαίνου ἀλλά δημίου ἄξιοι. Ἄς τό σκεφθοῦμε καλά, ὅσο ὑπάρχει καιρός καί ἐν ὄψει νέων ἐκλογῶν: μήπως, ὅσο ἁπλώνεται ἡ κτηνωδία καί ἡ ἀπανθρωπιά χρειάζεται ὡς ἀντίβαρο γιά τή σωτηρία τῆς χώρας μας ἡ λογική, ἡ ἠθική καί ἡ ἀνθρωπιά;
Τό ΠΑΣΟΚ ὑπό τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου δέν ἦλθε γιά νά κυβερνήσει, ἦλθε γιά νά κατακτήσει. Γιά νά τό πετύχει, χρειαζόταν τούς διαθέσιμους ἀνθρώπους πάσης πολιτικῆς ἀποχρώσεως. Ὅλοι αὐτοί ἀνήγαγαν τό κόμμα σέ φετίχ. Ἐν ὀνόματι τοῦ κομματικοῦ συμφέροντος χορηγήθηκαν indulgentia (= συγχωροχάρτια) ἀκόμη καί γιά τήν κλεψιά. Αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου γιά τά 500 ἑκατομμύρια ὡς bonus ἀξιωματούχου πρός τόν ἑαυτό του ἦταν μία ἐνδιαφέρουσα ἄποψη γιά τή σκλαβιά. Πρός τήν ὁποία πορευόμαστε τροπαιοῦχοι, ὅπως φαντάζονταν καί οἱ Γερμανοί πού ἐνῶ μετά τό 1943 ὑποχωροῦσαν παντοῦ, ἔβλεπαν σέ κάθε τοῖχο, σέ κάθε πλατεία νά κυριαρχεῖ ἡ ἐπιγραφή: «Deutshland siegt an allen Fronten» (= ἡ Γερμανία νικᾶ σέ ὅλα τά μέτωπα). Ἀκούγοντας τά ἀτμιδοῦχα καί ἀεριοῦχα λόγια τῶν πολιτικῶν μας, πιστέψαμε πώς γίναμε πρωτάρχοντες τῆς Βαλκανικῆς, ἰσότιμοι τῶν Εὐρωπαίων. ἩἙλλάς πού μποροῦσε νά γίνει ἡ Ἑλβετία τῆς Μεσογείου ἔγινε περίγελως ἀκόμη καί τῶν ἄλλοτε γυμνοσκελῶν Σκοπιανῶν.
ἩἙλλάς, πού κάποτε –καί στή φτώχεια της– ἔλαμπε ἀπό ἀρχοντιά καί ὀμορφιά, μοιάζει σήμερα μέ ἕνα σουρρεαλιστικό πίνακα, στόν ὁποῖο πάλλει ἡ ἀσχήμια, ἡ χυδαιοπρέπεια καί ἡ κακομοιριά. Καί δέν βλέπω διάθεση νά θέλουμε νά ἀποσπασθοῦμε ἀπό αὐτή τή φρικαλέα σκηνή καί στιγμή. Βεβαίως ὅλοι τά ᾽χουμε μέ