Η Τουρκική Πολιτική στα Βαλκάνια. Η περίπτωση της Σερβίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

Του Ελευθέριου ΚαραγιάννηΠρέσβη Ε.Τ
Για να αντιληφθούμε καλύτερα την σημερινή τουρκική πολιτική στα Βαλκάνια, πρέπει εξαρχής να την διαχωρίσουμε από αυτήν που ασκήθηκε πριν την τοποθέτηση του Α. Νταβούτογλου ως υπουργού Εξωτερικών της χώρας του, προ διετίας. Στην προηγούμενη εκείνη εποχή η......
τουρκική πολιτική στα Βαλκάνια είχε – και δεν έπαψε να έχει – τα χαρακτηριστικά της κεμαλικής αντίληψης της εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή αφενός την κατά το δυνατόν ισχυρή παρουσία του τουρκικού στρατού στις βαλκανικές χώρες ως τμήματος διεθνών επεμβάσεων (λ.χ. Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κοσ/διο) ή στρατιωτικής συνεργασίας (λ.χ. Αλβανία, ΠΓΔΜ) και αφετέρου την χρησιμοποίηση των εκεί μουσουλμανικών και ιδίως τουρκόγλωσσων πληθυσμών, με αντικείμενο την επιρροή στις τοπικές εξουσίες.Στη νέα όμως εποχή, προστέθηκε στα ανωτέρω η πεποίθηση του νέου υπουργού – συνεπώς και η σχετική δράση – ότι οι δύο χώρες στα Βαλκάνια που χρήζουν της ιδιαίτερης τουρκικής προσοχής είναι η Αλβανία (με το Κοσ/διο) και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη (βλ. το βιβλίο του Α. Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος»). Μια ματιά στο χάρτη της ευρύτερης περιοχής μας διαβεβαιώνει ότι το κράτος που συνορεύει με τις δύο αυτές χώρες και έως προ διετίας δεν είχε το απαραίτητο επίπεδο σχέσεων με την Άγκυρα ώστε να επιδιωχθεί ο σκοπός της ενίσχυσης των σχέσεών της με αυτές, είναι η Σερβία. Επιπλέον οι Σέρβοι είναι χριστιανικό και μάλιστα ορθόδοξο έθνος και το στοιχείο αυτό θα προσδώσει στην τουρκική πολιτική την απαραίτητη «ειρηνική» στο επίπεδο των πολιτισμών εικόνα.Ένα ακόμη σημείο που ο αναγνώστης οφείλει να λάβει υπόψη του για το θέμα, είναι η επιμονή της Άγκυρας να εμφανίζεται ως «ήρεμη δύναμη» που διαμεσολαβεί ως αποφασιστικός παράγων μεταξύ αντιτιθέμενων πλευρών στις βαλκανικές χώρες, προκειμένου να διασφαλίζεται η ειρήνη.Ας παρακολουθήσουμε τώρα την εξέλιξη των γεγονότων την τελευταία διετία εν σχέσει προς το θέμα μας και ας οδηγηθούμε έπειτα στα συμπεράσματα που επιβάλλονται, όπως και σε μία πρόταση προς «τους πρίγκηπες που μας κυβερνούν».
Στις αρχές του 2009 ο Τούρκος πρέσβης στο Βελιγράδι Αχμέτ Ουμάρ (οι Έλληνες δικαιούνται να αναρωτηθούν εάν υπάρχει οικογενειακή σχέση με τον ομώνυμο και απαίσιας διπλωματικής μνήμης Τούρκο συντ/ρχη και Γενικό Πρόξενο στην Κομοτηνή στα μέσα της δεκαετίας του 1960) δεν είχε την δυνατότητα να παρουσιάσει τα διαπιστευτήριά του επί τετράμηνο στον Σέρβο πρόεδρο. Ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μπαμπατζάν τηλεφώνησε στον Σέρβο ομότιμό του Β. Γιέρεμιτς και ερώτησε εάν η άρνηση αυτή είχε κάποια ιδιαίτερη έννοια (αρνητική) και επομένως η Τουρκία θα έπρεπε να εξαγάγει τα απαραίτητα (αρνητικά) συμπεράσματα. Το ζήτημα τακτοποιήθηκε αμέσως, αλλά η ακόλουθη ονομασία του Α. Νταβουτόγλου ως υπουργού ανέτρεψε τα δεδομένα και ο πρέσβης Ουμάρ παρουσίασε στη σερβικη εξουσία τις εξής τουρκικές προτάσεις: α) την διαμεσολάβηση της Άγκυρας για το Κοσ/διο, παρόλη την προηγούμενη αναγνώριση εκ μέρους της της μονομερούς ανεξαρτησίας του τελευταίου (18.2.2008), προκειμένου υποτίθεται