ΙΔΟΥ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ
ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΙΜΟΥ-ΑΘΗΝΑΣ

Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός-κομμουνισμος;
Ας βάλουμε τις τρείς λέξεις στο κόσκινο της ελληνικής γλώσσας.
Capital (Κεφάλαιο)+ισμός, Social( Κοινωνικό)+ισμός,
Commune (κοινόσ)+ισμός. Η κατάληξη -ισμός και μόνο, καταστρέφει κάθε.....
αξιοπρεπή έννοια, διότι σημαίνει την μίμηση.
Άρα κανένα ρωμαίικο σύστημα δεν μπορεί να ακολουθήσει μιμήσεις του κεφαλαίου, του κοινωνικού ή του κοινού (συστήματος).Έτσι η Ρωμαίικη οικονομία πρίν καν ιδρυθούν οι ισμοί, είχε βρεί την χρυσή τομή μεταξύ των μετέπειτα συστημάτων και αυτή ήταν: Ιδιωτική πρωτοβουλία για την παραγωγή,αλλά αυστηρά ελεγχόμενη από το κράτος ωστε να μην μπορεί να γίνη παντοδύναμη και να εξουσιάζει αυτή αντί για το κράτος.
Σήμερα που οι τραπεζίτες έχουν γίνει παντοδύναμοι ας ρίξουμε μια ματιά στις βασικές αρχές του οικονομικού συστήματος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και θα διαπιστώσουμε ότι τότε Rothschilds ήταν αδύνατον να υπάρχουν!!!
ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ
ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Ο μεγαλύτερος βυζαντινολόγος του 20ού αιώνα, ο Ράνσιμαν, παρουσιάζει τις πτυχές της οικονομικής οργάνωσης στην Ρωμανία (Ας δούμε τι λέει (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας):
«Το Βυζάντιο κατηγορήθηκε ότι ήταν ο παράδεισος των μονοπωλιακών προνομίων και του παρεμβατισμού. Η κατηγορία δεν είναι τελείως ανακριβής. Ο παρεμβατισμός ήταν, χωρίς αμφιβολία, το βυζαντινό ιδεώδες» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 195).
«Κάθε βιομηχανία είχε τη δική της συντεχνία και κανένας δεν μπορούσε να ανήκει σε δύο συντεχνίες συγχρόνως. Η συντεχνία όριζε τον πρόεδρό της, και το διορισμό του έπρεπε πιθανόν να τον εγκρίνει ο έπαρχος. Η συντεχνία αγόραζε συλλογικά τις πρώτες ύλες που χρειάζονταν για τη βιομηχανία της και τις μοίραζε στα μέλη της, που πουλούσαν τα είδη που έφτιαχναν σε ορισμένο δημόσιο χώρο και με κέρδη καθορισμένα από το γραφείο του επάρχου. Καθορισμένες επίσης ήταν οι ώρες εργασίας, καθώς και οι μισθοί των εργατών. Απαγορευόταν αυστηρά να αγοράζει κανείς μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων και να τις πουλάει λιανικώς στην στιγμή που τον εσύμφερε. Τους αρτοποιούς και τους κρεοπώλες, που από την αποδοτικότητά τους εξαρτιόταν ο επισιτισμός της Πόλης, τους επιβλέπανε με εξαιρετικά μεγάλη αυστηρότητα και τις τιμές των τροφίμων τις κρατούσαν με τη βία χαμηλά ακόμη και σε εποχές λιμού». (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 196-197).

«Ανεργία δεν υπήρχε. Οι εργάτες δεν ήταν δυνατόν να απολυθούν παρά με πολύ μεγάλες δυσκολίες»(Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 197).
«Το σιτάρι το 960 είχε την ίδια τιμή που είχε και το 1014 (1, 85 χρυσά φράγκα ο μόδιος), όλα όμως τα άλλα είδη ήταν πιθανώς πέντε ή έξι φορές φθηνότερα. Ο Νικηφόρος Α΄ προσπάθησε να κρατήσει χαμηλά τις τιμές, περιορίζοντας την ποσότητα του νομίσματος που κυκλοφορούσε» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 199).
«Από τον Κωνσταντίνο Α΄ ως τον Νικηφόρο Βοτανειάτη, περισσότ