Και τώρα τι;

Του Νίκου Κοτζιά

1.Κάθε γύρος επιβολής νέων μέτρων ενάντια στην ελληνική κοινωνία και κάθε γύρος υποταγής των κυβερνώντων στους σχεδιασμούς του Βερολίνου και των συμμάχων του Ολλανδών, Αυστριακών και υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών αγορών, οδηγεί την Ελλάδα πιο κοντά στα τάρταρα. Η Ελλάδα οδεύει προς ένα κοινωνικό-εθνικό ολοκαύτωμα μέσα σε μια πλήρη παράνοια όσων ζητά και.........
μεθοδεύει η τρόικα. Μια παράνοια και ως προς το τι αποδέχεται και επιβάλλει η κυβέρνηση. Η κατάσταση χειροτερεύει. Το γεγονός αυτό κάνει επιτακτική την τολμηρή διατύπωση των εναλλακτικών προτάσεων που διατυπώνουμε. Τη διάχυσή τους στο λαό. Την υπεράσπιση ενός διαφορετικού δρόμου. Δρόμου τον οποίον οι νέοι ραγιάδες που μας κυβερνούν ούτε μπορούν ούτε θέλουν να σκεφτούν και πολύ λιγότερο να διακρίνουν.
2.Η κοινωνία βομβαρδίστηκε με διλήμματα και εκβιασμούς. Οι υπεύθυνοι των προβλημάτων καταγγέλλουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ως εκείνους που θα προκαλέσουν τη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που έχουν αποδεχτεί ως μονόδρομο την πορεία προς την καταστροφή. Προσπαθούν υποκριτικά και με θράσος να εμφανίσουν τους αντίπαλους της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας ως τους υπαίτιους της πιθανότητας να προκύψει αυτή η διάλυση. Προσπαθούν να χρεώσουν τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής τους, ως αποτέλεσμα της αντίστασης, ή έστω μη συνεπούς μέχρι το τέλος εφαρμογής των δικών τους επιλογών. Ταυτόχρονα, ακατάπαυστα υιοθετούν τα επιχειρήματα και τη «λογική» της άλλης πλευράς.
3.Ουσιαστικά οι κυβερνώντες και η διαπλοκή είναι διανοητικά και συναισθηματικά ξεκομμένοι από τους έλληνες πολίτες και τα καθημερινά τους προβλήματα. Στη χώρα συντελείται μια πολλαπλή διαδικασία αποξένωσης. Οι κυρίαρχες ομάδες έχουν την ευθύνη για το που φτάσαμε, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, διότι τότε θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την κυβερνητική εξουσία. Δεν θέλουν να καταλάβουν το δράμα του λαού, διότι ουσιαστικά δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των πολιτών και της κοινωνίας συνολικά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους εργαζομένους και στους ανθρώπους της καθημερινότητας είναι μια βαθιά κοινωνική επιλογή που συνοδεύεται, κατά προέκταση από έναν νέο ραγιαδισμό.
4.Οι κυρίαρχες ομάδες στην Ελλάδα που ποτέ δεν ένιωσαν τον καημό της κοινωνίας εναπόθεσαν πάντα την τύχη τους στα χέρια των ξένων, είτε αυτά κρατούσαν λόγχες, είτε αυτά κρατούσαν ευρώ. Αυτό τις έκανε να νιώθουν μεταφυσικά ως κοσμοπολίτες, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για επαρχιωτισμό παραδομένο στους έξω. Έχοντας υποκαταστήσει την υπεράσπιση των πολιτών με εκείνη των αριθμών, διάταξαν τα επιχειρήματά τους ως φωνές αγωνίας για την τύχη των δανειστών και την επιστροφή των δανείων. Αντί να υιοθετήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις τις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών, των εργαζομένων και της νεολαίας, ως δικά τους που οι Θερμοπύλες της ιστορίας τους ενέταξαν να υπερασπιστούν, πρόταξαν τα «δικαιώματα» και τις απαιτήσεις των δανειστών. Ασφαλώς, σε ένα διεθνές σύστημα μια κυβέρνηση οφείλει να φροντίζει την