Κι ας αργοπεθαίνει ο πολιτισμός μας, μπορούμε να τον αναστήσουμε!

Η γλώσσα για τον Έλληνα, σήμαινε γι' αυτόν ότι σημαίνει σήμερα η τεχνολογία για τον Ιάπωνα ή το δολάριο για τον Αμερικάνο. Αποτελούσε δηλαδή το σημείο αναφοράς του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και του προσέδιδε θάρρος και υπεροχή έναντι των άλλων λαών. Πολύ σωστά και ένδοξα (θα λέγαμε) ο πατέρας Ελύτης έγραψε τον θρυλικό στίχο: ΜΟΝΑΧΗ ΕΝΝΟΙΑ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ. Η γλώσσα, λοιπόν, πρέπει να γίνει η έννοια μας, το....
σημείο υπεροχής μας κι ο πυρήνας της ιδιοπροσωπίας μας.
Αγαπητοί Συνέλληνες, εδώ και μία δεκαετία παρακολουθώ τους Νεοέλληνες, να προσπαθούν να διακριθούν στον παγκόσμιο στίβο αντιγράφοντας τα υλικά επιτεύγματα της δύσης, μαζεύοντας ευρώ αντί για δολάριο, χτίζοντας ογκώδεις πολυκατοικίες αντί για μεζονέτες με γκαζόν, πίνοντας coca cola αντί για pepsi. Όχι! Ο έλληνας δεν μπορεί να διακριθεί έτσι, δεν το 'χει στο αίμα του, δεν του το ζητάει η ατίθαση «φύση» του! Το σεβασμό ποτέ δεν θα τον αποκτήσει κοπιάροντας τα έργα των δυτικών! Μονάχα με το πνεύμα του, με στοχασμό και όραμα, μονάχα έτσι θα διακριθεί, έχοντας την γλώσσα του ως σημείο της ευγενικής του καταγωγής και τα έργα των ποιητών του ως άξονα του πολιτισμού του.
Γενναία πράξη εκτελεί στην Ελλάδα του εικοστού πρώτο αιώνα, όποιος «μαζεύει» λέξεις και νοήματα στο μυαλό του (αντί για χαρτονομίσματα), όποιος τολμά να πει σαν τον Ελύτη: Μονάχη Έννοια η Γλώσσα μου. Γενναία πράξη εκτελεί, όποιος τολμά να ορίσει την λαλιά των Ελλήνων, ως το μόνο «κοινό φάρμακο» για τις πληγές που άνοιξαν στην ταυτότητα των Ελλήνων οι χλευασμοί των Ευρωπαίων κι η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων. Το «συγνώμη» που βγαίνει με περηφάνια και γενναιότητα από το στόμα του έλληνα που έκανε λάθος, είναι πράξη επαναστατική, σηκώνει το πεσμένο μας γλωσσικό αισθητήριο και υψώνει το ανάστημα του έναντι του «sorry» και της ειρωνικής μετάνοιας που περιέχει η χρήση της ξένης λέξης από τους Έλληνες. Θα «φτύσω» το συγνώμη, για να πω sorry (δηλαδή, λυπάμαι); Αν ενεργώ έτσι, σιγά σιγά θα χάσω και την ταυτότητα μου (με το τσουβάλι μπαίνει το κακό, με την βελόνα βγαίνει)! Συνεπώς, ο «γλυκός λόγος» κι η ευγενική συμπεριφορά, που τόσο λείπουν στην εποχή μας, είναι άσκηση του νου, σύνθεση νοημάτων στο μυαλό που αθλήθηκε να λειτουργεί με την γλώσσα του, και όχι να υπολειτουργεί με «συνθήματα» και «ταμπέλες» αλλοδαπής προελεύσεως. Πως θα κάνουμε διάλογο χωρίς να φιλονικούμε, όταν η σκέψη μας σέρνεται πάνω σε δάνειες φρασεολογίες του δυτικού κόσμου; Όταν ακόμα και οι στοίχοι των τραγουδιών μας έχουν εμπνευστεί από μια συνθηματολογία με ξένα χαρακτηριστικά; «θα φτιάξω κόσμο δικό μου και μέσα θα ζω, όλα ανάποδα θα 'ναι εδώ, λέει ο «μεγάλος καλλιτέχνης», και συνεχίζει, «για μένα θα 'ναι πια ψέμα το πραγματικό κι αλήθεια το φανταστικό». Διαστροφή, δηλαδή, για να μην πω διαβολή! Ο «μεγάλος καλλιτέχνης» δηλώνει δημόσια ότι θέλει να διαστραφεί και με την συνοδεία μιας υπέροχης μελωδίας (διότι όντως η μελωδία είναι υπέροχη), δίνει το «καλό» παράδειγμα. Κι εμείς τον ακούμε και τον τραγουδάμε! Γιατί; Διότι δεν ξέρουμε την γλώσσα, κάτι π