ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝ​ΗΣ

Πόσο επίκαιρος και σήμερα ο Μακρυγιάννης

Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας απότις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσαπληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος..., ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, καιμου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδαδεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις τηνπραμάτειαν μου. Μα και να τό' χα, δεν τό' δινα κανενός. Κι' αν πουλιέταιΕλλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, ναμην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι' έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωποςκαταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις τουαγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύκαλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιοκαλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδακι' εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που ναλέγει ότι έτρεξαν κι' αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δενάφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να' νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, πουδουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιέςπαλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί πουδεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δενλογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι' αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούνοι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα πουαναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς τοχρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν τηνΠατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουνΜητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι' αυτό περνούν καιρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρεςκαι τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέρανδυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγαντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον,οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι' αυτοί τρέχαν ειςρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι' όταν ακούγαν ταντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδακαι κυνηγούν τους αγωνιστές.Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Καιχωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οισημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα ναφυλάξωμεν