Μας πήραν την Πλατεία, μόνο για μια μέρα

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δεκέμβριος 1944. Ιούλιος 1965. Ιούνιος 2011. Έτσι πάει. Έτσι ακριβώς. Ίδιο σύστημα, ίδια πρόσωπα, ίδιες πρακτικές, ίδιοι προβοκάτορες, ίδιοι συνδικαλιστές και κομματικοί εγκάθετοι, ίδιο φόντο – η Πλατεία Συντάγματος.

Πάνω απ’ όλα, ίδιες επιδιώξεις: Η διατήρηση ενός σάπιου συστήματος, δια της αποφυγής των εκλογών, της απομάκρυνσης κάθε ενδεχομένου να ζητηθεί η γνώμη του λαού, της προσπάθειας να....
κλειστούν συμφωνίες στην κορυφή και, κυρίως, του διχασμού.

Με το ίδιο σκεπτικό: Όταν ο λαός διχάζεται, η ψυχραιμία και η κοινή λογική εξαφανίζονται, τη θέση τους παίρνει ο οχλοκρατία και στον αφρό βγαίνουν αυτοί ακριβώς που προκάλεσαν την καταστροφή και τον διχασμό.

Και δύο μοιραία πρόσωπα με το ίδιο όνομα: Γεώργιος Παπανδρέου. Στην υπηρεσία της διάσωσης – του εαυτού τους και του συστήματος.

«Παπανδρέου παπατζή», φώναζε μετά τα Δεκεμβριανά το πλήθος. Νεράντζια πετούσε χθες το πλήθος στον εγγονό του – στη μοναδική χώρα επί του πλανήτου που απέκτησε τρεις πρωθυπουργούς από την ίδια οικογένεια και με το ίδιο όνομα μέσα σε λιγότερο από εβδομήντα χρόνια!

Τα Δεκεμβριανά

Τον Δεκέμβριο του 1944, μια ειρηνική διαδήλωση, που θα παρέμενε τέτοια παρά τις επιδιώξεις του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία, κατέληξε σε μια εκατόμβη, με νεκρούς και τραυματίες ξαπλωμένους στους ίδιους δρόμους, στην Πλατεία Συντάγματος και μπροστά από την Μεγάλη Βρετανία.

Ο λαός, βασανισμένος, εξανδραποδισμένος, πεινασμένος, προερχόμενος από έναν τιτάνιο αγώνα κατά του ναζισμού, ένιωσε ξανά τους εγκάθετους προβοκάτορες να εισχωρούν στο πλήθος και δέχθηκε την απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας.

Την επίθεση μιας πολιτικής τάξης που μόλις είχε επιστρέψει από την ασφάλεια του εξωτερικού, για να αναλάβει την διακυβέρνηση μιας χώρας που μέχρι τότε πάλευε μόνη της με τους κατακτητές, τις εκτελέσεις, τα κολαστήρια, την πείνα, τα αντίποινα.

Η κατάληξη, ήταν ένας τρομερός εμφύλιος πόλεμος, ένας απαίσιος αδελφοκτόνος σπαραγμός, η επιστροφή της κατάρας του Διχασμού.

Τα Ιουλιανά

Τον Ιούλιο του 1965, η πολιτική ανωμαλία με τις ταραχές στους δρόμους και τις φωτιές που προβοκάτορες και παρακρατικοί άναψαν στους δρόμους (στις 20 Αυγούστου), οδήγησαν τελικά στην κατάλυση της Δημοκρατίας.

Η συνωμοσία, περνώντας από την δολοφονία Λαμπράκη (22 Μαΐου 1963) και τις «φωτιές» οδήγησε στα τανκς και στην χούντα.

Στη διάρκεια των λεγομένων «Ιουλιανών» (που κράτησαν ως τον Σεπτέμβριο) συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Τύπο, οργάνωναν κάθε μέρα, αμέσως μετά την καθιερωμένη πορεία προς Ομόνοια – Σταδίου – Πανεπιστημίου – Προπύλαια, την δική τους πορεία, που ξεκινούσε από την οδό Ιπποκράτους και κατέληγε καθημερινά σχεδόν στο Θέατρο «Γκλόρια» για την επίσης καθιερωμένη καθημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

«Η Δημοκρατία… γκλοριάζεται», έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου!

Εκεί