ΜΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ

Γράφει ο Καπέλλας Δημήτρης
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ ΔΕΗ

Εδώ και δύο χρόνια, βρισκόμαστε σ’ ένα κατηφορικό «σπιράλ θανάτου», αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η Ελλάδα του « χθες» για πρώτη φορά στη ιστορία της-για πρώτη φορά- θα λέμε πως ήταν καλύτερη από την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο!
Η εικόνα της χώρας σε πλήρη αποσύνθεση, η φτώχεια χτυπά για πρώτη φορά κοινωνικές ομάδες που μέχρι χθες, ονομάζαμε μεσαία τάξη. Εικόνες ντροπής γεμίζουν, πλέον την καθημερινότητα μας, ενώ η....
ζώη των πολιτών υποβαθμίζεται συνεχώς .
Πολίτες ψάχνουν απεγνωσμένα ότι απέμεινε από τις λαϊκές που ψάχνουν μάταια για δουλειά ή που δουλεύουν , χωρίς να πληρώνονται. Επαγγελματίες που βάζουν ο ένας μετά τον άλλον λουκέτο στα καταστήματα τους, ενώ νέοι άνθρωποι, εάν βρουν δουλειά αμείβονται όσο ένα γεύμα την ημέρα.
Το φάσμα της ανεργίας και η ανάγκη για δουλεία πιέζει για μισθούς - χαρτζιλίκι. Τα συνδικάτα μετά τη «μαύρη Κυριακή» της ψήφισης του Μνημονίου 2 οδηγούνται στη διάλυση, καθώς δεν θα έχουν τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης για Συλλογική Σύμβαση.
Πρόκειται για εφιαλτική κατάσταση. Στην Ελλάδα εδώ και δυο χρόνια εφαρμόζεται η στρατηγική ενός «τιμωρηρητικού» νεοφιλελευθερισμού, συνδυασμένη με δραματική συρρίκνωση του περιεχομένου της δημοκρατίας. Το ήδη ισχυρό ντόπιο Κεφάλαιο καθίσταται, πλέον πανίσχυρο και περιμένει σαν το «κοράκι ν’ αρπάξει κρατικά φιλέτα και Δημόσια περιουσία». Ένας - ένας οι εργαζόμενοι εξωθούνται σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας ή ακόμη και σε συμπεριφορές του τύπου "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" με αποτέλεσμα να διαλύεται η έννοια της αλληλεγγύης, που επί δύο αιώνες αποτέλεσε τη βάση της εργατικής οργάνωσης.
Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού φυσικά δε θα μπορούσε να επιβληθεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Πουθενά στον κόσμο, όπου εφαρμόστηκε δεν εμπεριέχει Δημοκρατία. Βιώνουμε μιας νεοφιλελεύθερης καθοδήγησης πραξικόπημα, με κοινοβουλευτικό μανδύα σε Ευρωπαϊκή χώρα.
Το πως φτάσαμε όμως έως εδώ; Λίγο ως πολύ αναλύθηκε και νομίζω πως ο ιστορικός του (όχι και τόσο μακρινού) μέλλοντος θα καταδείξει. Το ερώτημα που θα πρέπει άμεσα ν’ απαντηθεί ΤΩΡΑ είναι μόνο ένα: Υπάρχει ελπίδα;
Πρώτα απ’ όλα απαιτείται το ξερίζωμα του φόβου και της παθητικής αποδοχής μέσα από τις καρδιές μας . Διαγράφουμε από το μυαλό μας ερωτήματα όπως «τι να κάνουμε τώρα;», «δεν υπάρχουν ηγέτες», «αφού η Αριστερά δεν ενώνεται».
Η ευθύνη είναι δική μας να αναδιαμορφώσουμε, απαντώντας σε αυτά τα ερωτήματα με τη δική μας θέληση. Δεν περιμένουμε κανέναν «απο μηχανής Θεό», να έρθει και να μας σώσει. Εμείς κρατάμε το κλειδί της σωτηρίας και από μας εξαρτώνται όλα.
Τι πορεία θέλουμε, τι μέλλον θέλουμε, τι ζωή θέλουμε.
Σε μια ρευστή πολιτική κατάσταση πρέπει όλοι μας να προσδιορίσουμε και να αυτοπροσδιοριστουμε πολιτικά , θέτοντας την πολιτική μας σκέψη κάτω από το νέο πρίσμα της νέας «Ιστορικής ανάγκης»
Τούτη την ώρα πατριωτικό καθήκον κάθε σοσιαλιστή, δημοκράτη και προοδευτικού πολίτη είναι πρώτον η μάχη για τ