Μικροί και επικίνδυνοι

Toυ Δρ. Ιωάννης Παρίσης, Υποστράτηγος ε.α., διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης

Γύρω στα 1950, υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, ρώτησε τον στρατηγό Τζόρτζ Μάρσαλ (πρώην Υπουργό Άμυνας, ΥΠΕΞ, Α/ΓΕΕΘΑ και Α/ΓΕΣ) «τι κάνει ένας υπουργός Άμυνας». Ο στρατηγός του απάντησε ότι, καταρχήν μπορεί να μη κάνει τίποτε και όλα να....
δουλεύουν ρολόι διότι τα κάνουν όλα οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων. Συμπλήρωσε δε ότι, αν θέλει να συνεισφέρει σε κάτι θα μπορούσε να ασχοληθεί με το θεσμικό πλαίσιο (νόμους, αποφάσεις, κλπ) προκειμένου να βελτιώσει κάποιες διαδικασίες, όπως για τους εξοπλισμούς και το προσωπικό. Επίσης, η μέγιστη προσφορά του θα ήταν αφενός να εκφράζει προς τις ένοπλες δυνάμεις την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον της κυβέρνησης, προς τον λαό δε το αίσθημα της ασφάλειας.

Τα ίδια περίπου απάντησε και ένας δικός μας παλιός στρατηγός όταν υπουργός Άμυνας της τελευταίας εικοσαετίας, φίλος και συμπατριώτης του, του έκανε την ίδια ερώτηση κατά την ανάληψη των καθηκόντων του. Επεσήμανε μάλιστα στον υπουργό ότι οι στρατιωτικοί είναι ένα ιδιαίτερα πειθαρχημένο σύνολο, σέβονται τη δημοκρατία και τους θεσμούς, αλλά είναι ευαίσθητοι σε προσβλητικές συμπεριφορές και απαιτούν ανάλογο σεβασμό.

Η θέση του ΥΕΘΑ θεωρείται γενικά από τους πολιτικούς ως ιδιαίτερα ευνοϊκή, αφού σ’ αυτήν δεν έχουν πολιτική φθορά, δεν αντιμετωπίζουν αντιδράσεις και απεργίες, ενώ όλα δουλεύουν μέσα σε ένα αυστηρό ιεραρχικό πλαίσιο, πειθαρχία και συνείδηση καθήκοντος. Παρά ταύτα, αρκετοί υπουργοί Άμυνας «ανακατεύονται με τα πίτουρα και τους τρώνε οι κότες»! Παίζοντας… χωρίς αντίπαλο καταφέρνουν και… βάζουν αυτογκόλ.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική αλλά και θλιβερή περίπτωση ο απελθών κ. Μπεγλίτης. Πέτυχε να του αποδοθεί όχι απλά ο τίτλος του πλέον αποτυχημένου, αλλά και ενός επικίνδυνου ΥΕΘΑ. Μάλιστα, ενώ είχε να συγκριθεί με σχετικά… εύκολους «αντιπάλους», αν λάβουμε απλά υπόψη τους δύο αμέσως προηγούμενους προκατόχους του, τον αναιδή και προκλητικό κ. Βενιζέλο και τον ανύπαρκτο κ. Μεϊμαράκη. Τελευταίο του «κατόρθωμα» η διάλυση της ανωτάτης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων.

Με μικρόψυχες και εν πολλοίς συμπλεγματικές αντιδράσεις και ενέργειες έδειξε από την αρχή μια ανεξήγητη εμπάθεια και αντιπάθεια προς το σώμα των στρατιωτικών, εν ενεργεία και αποστράτων. Σε τι οφειλόταν αυτή η συμπλεγματική συμπεριφορά του κ. Μπεγλίτη; Πολλοί συνάδελφοι αναζητούσαν τους λόγους. Άλλοι έψαχναν τη στρατιωτική του θητεία, μήπως του άφησε κάποιες «τραυματικές» εμπειρίες, άλλοι ανέτρεχαν στα… Φυσιογνωμικά του Αριστοτέλη, ψάχνοντας μεταξύ των εννοιών της «μικροψυχίας» και της «απρέπειας». Το γεγονός είναι ότι ο κ. Μπεγλίτης, καίτοι προερχόμενος από το διπλωματικό σώμα, δεν μπόρεσε ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα συμπεριφοράς να τηρήσει.
Καταφέρθηκε κατά των αποστράτων, κατά τρόπον ανεπίτρεπτο και απρεπή, αποδεικνύοντα έλλειψη στοιχειώδους δημοκρατικής ευαισθησίας, θέλοντας, όπως είπε, «να κόψει τον ομφάλιο λώρο» που τους συνδέει