Νέο κόμμα θέλει ο Γιαννίτσης. Ή… ο Σημίτης;

Αν δεν υπήρχε η αγωνία για την εθνική εκκρεμότητα της ολοκλήρωσης των διαπραγματεύσεων με την τρόικα για τη νέα δανειακή σύμβαση, και την εκ παραλλήλου επίτευξη συμφωνίας για το PSI, τα όσα είπε ο Τάσος Γιαννίτσης στο «Έθνος της Κυριακής» για την «αναγκαιότητα» ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα, προφανώς και θα .....
ήταν το κυρίαρχο θέμα της επικαιρότητας.

Ο Υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο νευραλγικό πόστο με παρέμβαση του ίδιου του Λουκά Παπαδήμου, και όχι επειδή τον πρότεινε κάποιο από τα κόμματα που προσφέρουν κοινοβουλευτική στήριξη στη σημερινή κυβέρνηση ειδικού σκοπού, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της δημιουργίας νέου κόμματος. Σχολιάζοντας μάλιστα ότι η ίδρυσή του συνιστά αναγκαιότητα προκειμένου να «ξεμπλοκάρει» η πολιτική ζωή του τόπου. Προσθέτοντας, όπως ήταν απόλυτα φυσικό για μια προσωπικότητα με το δικό του τεχνοκρατικό παρελθόν, ότι δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, αλλά για τη χώρα.

Η ρητορική Γιαννίτση μοιάζει βγαλμένη από τα πιο… σκονισμένα εγχειρίδια του θρυμματισμένου εκσυγχρονισμού. Δηλαδή, της πολιτικής πρακτικής που «βαφτίστηκε» ιδεολογία, πριν από 16 χρόνια από τον Κώστα Σημίτη, και όσους (συν)διαμορφωτές της κοινής γνώμης αναζητούσαν εναλλακτικούς μοχλούς πίεσης στους δυο παραδοσιακούς σχηματισμούς εξουσίας της Ελλάδας, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.

Μπορεί ο Κώστας Σημίτης να είχε κληρονομήσει το «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, η δική του παρουσία στο πολιτικό σκηνικό ωστόσο προβλήθηκε ως παράμετρος διεμβολισμού ποικίλων και σύνθετων δυνάμεων: Από την Κεντροδεξιά μέχρι την Κεντροαριστερά.

Φυσικά, το εγχείρημα είχε τραγική για την Ελλάδα κατάληξη. Και έθεσε τις βάσεις για την εθνική κατρακύλα, μέχρι το αδιέξοδο του Μνημονίου. Με την πρακτική της δημιουργικής λογιστικής να μην περιορίζεται στην οικονομία, και εκείνη των απευθείας αναθέσεων να μην στέκεται μονάχα στα μεγάλα έργα. Αμφότερες, είχαν πολιτικά ισοδύναμα, από την ανάφλεξη της εθνικής μακαριότητας μιας χώρας που την έμαθαν να ζει πέρα και πάνω από τις δυνατότητές της, μέχρι τη διαδοχή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, με έναν και μόνο υποψήφιο. Όπως δηλαδή επιχειρείται να συμβεί και σήμερα, με την επίκληση μιας ενότητας που έχει προ πολλού χαθεί.

Από εκείνη την περίοδο ωστόσο, και παρά τη θορυβώδη αποδοκιμασία του αυτοαποκαλούμενου «εκσυγχρονισμού», οι κομιστές μιας πολιτικής που απέτυχε στην πράξη, δεν σταμάτησαν ποτέ να επιδιώκουν τη μεγάλη ρεβάνς. Εφόσον φυσικά οι συγκυρίες τους ευνοούσαν.

Σήμερα, επικαλούμενος την εθνική λήθη, ο Τάσος Γιαννίτσης αναφέρεται στην «αναγκαιότητα» δημιουργίας ενός καινούριου πολιτικού σχηματισμού, υπονοώντας φυσικά ότι θα είχε «εκσυγχρονιστικά» χαρακτηριστικά. Μόνο που πλέον, η ορολογία που προωθείται για την αναγκαία… απενοχοποίηση, είναι αυτή των “μεταρρυθμίσεων”.

Με όχημα την αυτονόητη αναγκαιότητα να αλλάξει η Ελλάδα, να ξεπεραστούν κακώς κείμενα, στρεβλώσεις και παθογένειες δεκαετιών, υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να πείσουν μια κοινωνία σε απόγνωσ