Ο Χριστιανόπουλος που δεν ξέρει ποιον έχουμε για Πρωθυπουργό και ο κίνδυνος της απολιτίκ στάσης…

“Χθες έμαθα πως λέγεται ο Πρωθυπουργός” είπε τις προάλλες ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στην Πόπη Τσαπανίδου. “Είναι ένας τραπεζικός. Ξέρω εγώ πως τον λένε; Δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω!”, αυτά είπε ο ποιητής στη δημοσιογράφο. Λίγες μέρες αργότερα είπε στους Καμπουράκη και Οικονομέα πως στα αλήθεια νόμιζε πως πρόεδρος της Ν.Δ είναι ο Καραμανλής, και επανέλαβε ξανά πως δεν ξέρει ποιος είναι ο Πρωθυπουργός. “Είναι ένας.........
τραπεζικός υπάλληλος. Και τι έγινε;”, είπε χαρακτηριστικά.

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για τον συγκεκριμένο ποιητή, ωστόσο το να δηλώνει τόσο φανερά και με τόση θρασύτητα πως δεν τον απασχολεί τίποτα από όσα συμβαίνουν, και πως “περνάει καλά γνωρίζοντας λίγα”, είναι από μόνο του αρκετά προκλητικό. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που πολλοί θαυμάζουν, άλλοι προτυποποιούν και προσφάτως αρνήθηκε το “Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων” στρέφοντας επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας για αυτήν την άρνηση.

Δε θα σταθώ στο έργο του ως ποιητή, δεν είναι αυτό το ζήτημα μας. Θα σταθώ όμως στη στάση του ως πολίτη. Ως πολίτης λοιπόν ανήκει στο καταστροφικό είδος που βροντοφωνάζει “δεν ξέρω, δεν με νοιάζει να ξέρω και δεν εμπλέκομαι σε πολιτικά ζητήματα”. Δεν είναι λίγοι οι εκπρόσωποι αυτού του φαύλου είδους. Για την ακρίβεια οι πολίτες μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες: στα κομματόσκυλα, σε εκείνους που δεν ενδιαφέρονται, και στους ευαισθητοποιημένους πολίτες. Δυστυχώς, τα κομματόσκυλα και οι αδιάφοροι είναι πολλοί περισσότεροι από όσους ευαισθητοποιούνται, για αυτό και οδηγηθήκαμε σ’ αυτό εδώ το σημείο.

Όπως θα έχετε διαβάσει και σε παλαιότερα κείμενα μου, η ευθύνη για την υπάρχουσα κατάσταση ανήκει στις γηραιότερες γενιές που είτε αδιαφόρησαν, είτε ψήφιζαν για χρόνια με βάση το ποιος θα τους κάνει το ρουσφέτι που ζήτησαν. Το βάρος της επανόρθωσης όμως πέφτει επάνω σε εμάς τους νεώτερους, μια και οι μεγαλύτεροι δεν πρόκειται να συνετιστούν, και φυσικά δεν έχουν μπροστά τους το χρόνο για να επανορθώσουν (πράγμα που δεν τους ενδιαφέρει, αλλά και να είχαν την καλή διάθεση η ζωή τους τελειώνει). Είναι θλιβερό να βλέπεις “να μην ξέρει τι του γίνεται” ένας γέροντας (άσχετα από το αν πρόκειται για έναν σημαντικό κατά γενική ομολογία ποιητή), είναι εξοργιστικό όμως να βλέπεις και νέους ανθρώπους ηθελημένα να μη γνωρίζουν τίποτα στην προσπάθεια τους να παραμείνουν “απολιτίκ”.

Η στάση ζωής ενός “απολιτίκ”.

Οι απολιτίκ πιστεύουν σε ουτοπίες. Σε πρόσφατη συζήτηση μου με άτομο του περιβάλλοντος μου που θέλει να δηλώνει απολιτίκ, μου ανέφερε πως η πολιτική δεν χρειάζεται, αφού έχεις τη δυνατότητα να χτίσεις ένα δέντρο με ξύλα και να μείνεις σαν πρωτόγονος στο δάσος αναζητώντας την τροφή σου. Φυσικά και δεν ζει στο δάσος, αντίθετα απολαμβάνει τις πολυτέλειες της σύγχρονης ζωής. Όταν την ρωτήσεις τι θα ψηφίσει, σου απαντά πως δεν θα πάει να ψηφίσει γιατί θεωρεί άχρηστη τη ψήφο. Και αν τη ρωτήσεις εάν ενοχλείται που δεν έχει δουλειά, σου απαντά πως μια μέρα θα μαζέψει