Ο μύθος και το υπνωτικό των καθεστωτικών «ηρώων»

«Ο ζωντανός ποτέ δεν πρέπει να λέει: ποτέ!
Το βέβαιο σίγουρο δεν είναι.
Τίποτα δεν είναι μια για πάντα δοσμένο.
Όταν οι τύραννοι θα έχουν το λόγο τους πει
θα ‘άρθει η σειρά των καταπιεσμένων.
Ποιος τολμάει λοιπόν να λέει: ποτέ;
Ποιος φταίει που η τυραννία συνεχίζεται; Εμείς.
Ποιος είναι υπεύθυνος να την γκρεμίσει; Πάλι Εμείς.
Όποιος σωριάστηκε κτυπημένος να σηκωθεί!
Όποιος είναι χαμένος, ας αγωνιστεί!
Αυτόν που της κατάστασής του απόκτησε συνείδηση
κανένας δεν μπορεί να.....
τόνε συγκρατήσει.
Αυτοί λοιπόν, η τώρα νικημένοι,
αύριο θα ‘ ναι νικητές
και τώρα, το παλιό ποτέ
από ποτέ γίνεται: τώρα».
Μπρεχτ

Τώρα, λοιπόν να σπάσουμε τις αγκυλώσεις και τα ειδωλολατρικά στερεότυπα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Όσο πιστεύουμε στα κοινοβουλευτικά είδωλα και τους «ήρωες» του καθεστώτος δεν θα αποτινάξουμε ποτέ την τυραννία. Δεν θα καθαρίσει ποτέ η καθεστωτική κόπρος…

Μια από τις μεγάλες ψευδαισθήσεις που έχουν πολλοί είναι ότι θα αλλάξουν τα πράγματα αν γκρεμιστεί αυτή η κυβέρνηση των ανδρεικέλων μέσα από τις καθεστωτικές διαδικασίες, τις απόλυτα ελεγχόμενες και υποταγμένες στα ισχυρά κέντρα της οικονομικής εξουσίας: Είτε με εκλογές, είτε με πολιτικό πραξικόπημα «εθνικής σωτηρίας»!!!

Όταν οι ίδιες οι δομές και οι λειτουργίες του καθεστώτος είναι υποταγμένες στους μηχανισμούς των «μαφιών» του χρήματος, ΤΟΤΕ οποιαδήποτε κυβέρνηση που βγαίνει μέσα από αυτές θα είναι κυβέρνηση ανδρεικέλων…

Γι αυτό αποτελεί θανάσιμη αυταπάτη να πιστεύουμε σε «ήρωες» και Μεσσίες, μέσα από τις καθεστωτικές διαδικασίες και λειτουργίες.

Πολλοί υποστηριχτές της ΝΔ εκπλήσσονται με τον Αντώνη Σαμαρά, ακόμα και τον μέμφονται επειδή δεν ζητά εκλογές και δεν θέτει το αίτημα να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση της συμφοράς…

Ο κόσμος της ΝΔ είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό προσηλωμένος στους κοινοβουλευτικούς ηγέτες. Αναζητά πάντα κάποιον «ήρωα» να τον βγάλει από την καταστροφή και την απελπισία. Γι αυτό και ο κόσμος της ΝΔ απεχθάνεται, περισσότερο από κάθε άλλον, το ΔΡΟΜΟ: Τους αγώνες στο δρόμο…

Σήμερα θρηνεί ένα μέρος των νεοδημοκρατών για την πλαδαρότητα του Σαμαρά: Από τη μια θέλουν να του φορέσουν το φωτοστέφανο του «ήρωα», τρώγοντας το «αντισυναινετικό» χόρτο του Σαμαρά και από την άλλη δεν τους βγαίνει, μια και ο αρχηγός τους δεν θέτει εδώ και τώρα εκλογές.

Δεν θέλουν ακόμα να απαλλαχτούν από τις αυταπάτες τους, ούτε να δούνε τούτο: Ότι και ο Σαμαράς είναι ένας κεντρικός μοχλός και «παίκτης» του καθεστωτικού παιχνιδιού: Το τερέν του οποίου το ελέγχουν τα μεγάλα αφεντικά του καθεστώτος, συνακόλουθα και τα αφεντικά των κομμάτων του καθεστώτος.

Δεν θέλουν να αντιληφθούν οι οπαδοί (κάθε κόμματος) ότι το παιχνίδι παίζεται με τράπουλα σημαδεμένη και το κυριότερο: η τσόχα και η τράπουλα βρίσκονται στα χέρια των ισχυρών κέντρων εξουσίας (των