Ο Τύπος

του δημοσιογράφου Γιώργου Ν. Τσιούνη

Στην δύσκολη περίοδο που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, στην οικονομική κρίση αλλά και κρίση θεσμών και αξιών, δεν θα μπορούσε ο τύπος να αποτελέσει εξαίρεση.

Ο τύπος μάλιστα (μιλάμε βέβαια για τον πραγματικό τύπο, τις εφημερίδες και τα περιοδικά που γέννησαν και γεννούν δημοσιογράφους, για τις.....
μητέρες των δημοσιογράφων), περνάει την τέταρτη μεγάλη κρίση της τελευταίας εξηκονταετίας.

Οι τρεις πρώτες, δηλαδή η πρώτη των αρχών της δεκαετίας του 1950, όταν δημοκρατικές εφημερίδες εγκατέλειψαν έστω και για λίγο την κεντρώα παράταξη για να ταχθούν στο πλευρό του «Ελληνικού Συναγερμού» του Παπάγου, η δεύτερη στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, δηλαδή του 1960, με την «προδοσία» του Γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου από μερίδα του λεγόμενου δημοκρατικού τύπου, η οποία τάχθηκε ή επιχείρησε ανεπιτυχώς να ταχθεί με το μέρος των αποστατών και η τρίτη το 1988 – 1989, όταν κάποιες «δημοκρατικές» εφημερίδες δεν δίστασαν να θεωρήσουν κλέφτη τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Και όπως είναι γνωστό, ο πρώην πρωθυπουργός δικάσθηκε «ωσεί παρών» από το ειδικό δικαστήριο, αθωώθηκε πανηγυρικά και επανεξελέγη νικητής και τροπαιούχος πρωθυπουργός, με ισχυρή κυβέρνηση.

Και ο… άπιστος τύπος τι;

Απλώς κατάπιε τα σάλια του και ξεδιάντροπα τάχθηκε πάλι στο πλευρό του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ (!!) και ξανάρχισε το… λιβάνισμα.

Λοιπόν οι τρεις αυτές «παρασπονδίες» μερίδας του «δημοκρατικού» τύπου, προκάλεσαν ισχυρές, σεισμικές θα έλεγα κρίσεις εμπιστοσύνης στις σχέσεις τύπου και αναγνωστών.

Οι κυκλοφορίες κλονίσθηκαν για να αποκατασταθούν εν μέρει, κατά κάποιο ποσοστό, όταν οι γενιές που έζησαν τα γεγονότα αυτά άρχισαν να φεύγουν και ήλθαν οι νεότερες που τα αγνοούσαν ή δεν τα γνώριζαν επαρκώς.

Η τέταρτη κρίση στον τύπο είναι αυτή που τώρα γνωρίζουμε και είναι, προφανώς η σοβαρότερη, η χειρότερη από τις τρεις προηγούμενες.

Πρόκειται για την έντονη ελληνική και παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έχει βέβαια αντίκτυπο στον τύπο που ήδη έχει σημαδευτεί από τις άλλες των δεκαετιών του 1950, του 1960 και του 1980.

Οι εκδότες, οι οποίοι πλέον στην πλειοψηφία τους αναπτύσσουν και διάφορες άλλες επικερδείς δραστηριότητες, όπως αναλήψεις μεγάλων δημόσιων έργων, πράγμα που δίνει λαβές σε όσους τους κατηγορούν για διαπλεκόμενα συμφέροντα, χρησιμοποιούν τον τύπο που ελέγχουν, για την εξυπηρέτηση των εξωδημοσιογραφικών συμφερόντων τους.

Εκτός αυτού, οι εκδότες στρέφονται, ορισμένοι στράφηκαν ήδη, παράλληλα προς το διαδίκτυο, το οποίο τους προσφέρει «ασυλία» ως προς το αγγελιόσημο των διαφημίσεων, ασυδοσία πλήρη στις αποδοχές των εργαζομένων και έξοδα μειωμένα στο ελάχιστο.

Κατά συνέπειαν το εκδοτικό κατεστημένο δεν μπορεί να έχει καμιά δικαιολογία για τις απολύσεις δημοσιογράφων και άλλων υπαλλήλων, για τις μειώσεις μισθών και για τους άμεσους ή έμμεσους εκβιασμούς του σε βάρος του πρ