Οι επόμενες 40 Ημέρες: Το χρέος του Έλληνα προς τον εαυτό του

Γράφει ο Nicolas Tz

Η ιστορία της Ελληνικής πραγματικότητας έχει δείξει δυστηχώς ότι αυτή επαναλαμβάνεται. Οι μικρές λάμψεις φλόγας που υπήρξαν ορισμένες στιγμές στην κοινωνία των πολιτών έχοντας μια μεγάλη χρονική απόσταση φαίνεται ότι τελικά ήταν καθαρά επιδερμικές. Οι ημέρες που πέρασαν έδειξαν πολύ καθαρά ότι η ουσιαστική μετατροπή του .....
μέσου Έλληνα από αρρωστημένο εγωιστή σε σκεπτόμενο άνθρωπο είναι αρκετά δύσκολη και αργεί πολύ. Οι ιστορίες τρόμου της χρεωκοπίας, του «κουρέματος» και της απαγορευτικής εξόδου από την ευρωζώνη φαίνεται πως είχαν απότελέσματα. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές τα κομματικά στρατηγεία θα εξαπολύουν τις προπαγάνδες απο τα κανάλια τους και παράλληλα θα ανασύρονται εμφυλιοπολεμικά καθώς και μεταπολιτευτικά πάθη. Ένας σκεπτόμενος πολίτης κάνοντας λίγα μέτρα πίσω από την δίνη της καθημερινής προπαγάνδας, αποτραβηγμένος από την καθημερινή τρομοκρατία των τηλεοπτικών σταθμών θα μπορούσε να δει να αναπτύσσονται ρητορικές όμοιες με αυτές παρελθόντων ετών που είχαμε την δικαιολογία ότι δεν καταλαβαίναμε και δεν ξέραμε καθώς είμαστε μεθυσμένοι από την ψεύτικη και ρηχή ευημερία που μας πρόσφεραν οι σημερινοί μας δήμιοι.

Θα μου πει κάποιος «μα γιατί ρηχή και ψεύτικη, αφού καλά περνούσαμε» Αυτό είναι το πρόβλημα ότι νομίζεις ότι όλα ήταν τέλεια. Παιδεία μηδαμινή, υγεία ανύπαρκτη, μηχανισμοί γελοίοι, διεφθαρμένος δημόσιος τομέας, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, θες και άλλα; Τότε δεν ήθελες,δεν σε ένοιαζε, ήσουν γύρω από το τραπέζι που τρωγόπιναν και περίμενες τα αποφάγια. Σου πετούσαν λτο υπόλοιπο της ζωής που σου ανήκει ως αποφάγια και εσύ χαιρόσουν, γιαυτό όπου πανηγύρι και χαρά ήσουν πρώτος μήπως πάρεις κάποιο κόκκαλο παραπάνω. Και θέλω να σε ρωτήσω, εκτός του ότι πολλές φορές υπήρξες συνεργός τους δεν πλήρωνες τους φόρους σου; Οι κρατήσεις από τους κόπους της ζωής σου δεν πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία; Γιατί να μην σου ανήκει η ζωή; Ήσουν βέβαια και ο περήφανος συνεργός τους, υπερήφανος γιατί όλο καμάρι θαύμαζες το αιθαίρετο που μετά από μίζες έκτισες, γιατί γλύτωσες την κλήση όταν βγήκες σαν ένας κοινός δολοφόνος στην άσφαλτο, γιατί η πασιέντζα παρέα με τον πρωινό καφέ στη υπηρεσία σου ήταν το αποτέλεσμα των ψήφων που έδωσε η οικογένειά σου στον τάδε του πασοκ ή στον τάδε της ν.δ. Θέλω να σε ρωτήσω τώρα, αλήθεια πόσο υπερήφανος είσαι τώρα που τα λιγοστά ψύγματα αξιοπρέπειας που είχες έκαναν φτερά; Τώρα που επειδή έμεινες άνεργος κατέφυγες στους συνταξιούχους γονείς σου που και σε αυτούς άρπαξαν την σύνταξη τα κοράκια του ευρωμονόδρομου;

Το psi(αν ξέρεις τι είναι αυτό) ολοκληρώθηκε, η νέα δανειακή σύμβαση(ο οριστικός θάνατός σου) υπερψηφίστηκε απο το γεμάτο καμάρι Ελληνικό κυνοβούλιο, οι τελευταίες πινελιές των συνοδευτικών ή εφαρμοστικών όπως λένε νομοσχεδίων μπαίνουν και αρχίζει το «γλέντι» των εκλογών. Θυμάμαι πριν από λίγους μήνες γεμάτος οργή έλεγες ότι θα έρθουν οι εκλογές και θα τους στείλεις σπίτια τους. Οι εκλογές έφτασαν όμως και εσύ άρχισες πάλι μ