Οι “Λοιπες Δημοκρατικές δυναμεις”

Στο περιώριο την γνωστής και μη εξαιρετέας “μεγάλης δημοκρατικής παράταταξης” που όλοι οι Έλληνες έφαγαν στην μάπα για 37+1 χρόνια σαν τα γραμμοφωνα που τα κουρδίζουν ακούμε κάθε τόσο να εμφανίζονται διάφοροι τύποι, διάφορες γκρούπες που με αυταρέσκεια αυτοαποκαλούνται “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις”. Οι Έλληνες αναρωτιούνται: τι είναι αυτό;. Δεν είναι τίποτα δύσκολο να το καταλάβουμε. Στις.....
“λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” έχουν βρει καταφύγιο οι αδύναμοι να ολοκληρωθούν σαν άτομα με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη, ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα, παρατημένοι παθητικά στην μοίρα τους και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένων πιθήκων.
Μη μπορώντας να κουβαλήσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους μισούν τον εαυτό τους και την κοινωνία έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχουν μεταλλάξει την ύπαρξη τους σε ένα τεράστιο τίποτα, γι αυτούς δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής ο διάλογος. Δεμένοι χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες τους τρέχουν βογκάν, και πασχίζουν. Στο λίγο μυαλό τους έχουν εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζουν πλέον μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάν μέσα της με το ποτήρι του φραπέ στο χέρι δειλοί φανατικοί της βίας. Τραγικές ύπαρξεις, αμετακίνητα παγιδευμένες, με το χρόνο να τους ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο τους σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια τους το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν.
Ζουν μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού τους. Πρέπει να μεγάλωσαν στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλια αγρίμια που το ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξουν και αυτοί το κομμάτι τους, αναλώσιμα προκατασκευασμένα ζωάκια απαραίτητα για να λιπάνουν την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου. Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθουν στο φως. Στις επαρχίες της Ελλάδας και της Αθήνας το είδος αυτό περισσεύει.
Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις τους λοιπούς δημοκρατικούς, τους διαλεκτικούς που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του.
Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος κυριαρχόυμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη. Κάποιος φαίνεται τους σφύριξε ότι ο Μαρξ είπε "η βία είναι η μαμμή της ιστορίας" και κανείς δεν βρέθηκε να τους θυμίσει, ότι αυτή η ρήση είναι μία διαστρέβλωση των Χατζήδων και των Κούτβηδων και των μακελλάρηδων του ΚΚΕ που θέλανε έτσι και δήθεν να δικαιολογήσουν το σφάξιμο των Ελλήνων.
Είναι μικρόψυχα ανθρωπάκια ξεχαλει