Οι «Παπατζήδες»

Ο όρος «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή επειδή ο λαός μας αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, που πήγαινε όπου φυσούσε ούριος (γι’ αυτόν) πολιτικός άνεμος. Είναι κλασικό το «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, αλλά μερικά χρόνια αργότερα στο ίδιο ακριβώς σημείο, στις 3/3/1950, μιλούσε για «το συρφετό των αλητών του ΚΚΕ». Και καλά μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί την Παπαρήγα, αλλά ήταν «αυτοί που τους έλεγαν αλήτες» κατά τον ποιητή, που πάλεψαν το κατακτητή, ενώ ο ίδιος ήταν ασφαλής στη Μέση Ανατολή και ο γιος του Ανδρέας ακόμα πιο ασφαλής σε....
βοηθητική υπηρεσία στον Ειρηνικό.

Από εκεί βγήκε και το γνωστό: «Παπανδρέου, παπατζή, μας επρόδωσες κι εσύ»

Και δεν ήξεραν ακόμα τι άλλες προδοσιές τους περίμεναν από τη δυναστεία.

Δε μπορώ να πάω τόσο πίσω στην ιστορία. Ο Γεώργιος Παπανδρέου τελικά φάνηκε να εξαγνίστηκε με τον ανένδοτο αγώνα του κατά της βασιλείας, ακόμα και με τις δηλώσεις του κατά της δικτατορίας και έγινε ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Δεν ξέρω αν αυτό είναι υπερβολή ή όχι, γιατί και άλλοι είχαν παλέψει και με πολύ μεγαλύτερες θυσίες για τη δημοκρατία. Μπορεί και νάταν σλόγκαν των ΜΜΕ για να προετοιμάσουν τον ερχομό του Ανδρέα, του πιο μεγάλου παπατζή της νεότερης ιστορίας –μένει να δούμε αν θα τον ξεπεράσει ο γιος του Γιώργος.

Ουσιαστικά δεν ξέρω αν, εκτός από τον Ανδρέα, υπήρξε ποτέ πολιτικός οποιουδήποτε κόμματος, που να έκανε ΑΚΡΙΒΩΣ τα αντίθετα από όσα διακήρυττε. Το σύνθημα «Έξω οι Αμερικάνοι» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου» έγινε το 1983 σύμβαση με τις ΗΠΑ, όπου οι βάσεις καθιερώνονταν και επεκτείνονταν στην Ελλάδα. Το «ΕΟΚ-ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έγινε σε λίγο πλήρης συμμετοχή στην ΕΕ με αντίκρισμα κάποια χρυσόσκονη Ντελόρ, που τότε φαινόταν δωρεάν αλλά τώρα πρέπει να πληρωθεί σε δις. Το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» έγινε από το ίδιο του το κόμμα ξεπούλημα όχι μόνο της ελληνικής περιουσίας αλλά και των κυριαρχικών δικαιωμάτων στους ξένους. Τα «περήφανα γηρατειά» έχουν καταλήξει να προτιμούν τον Καιάδα. «Το μέλλον της νεολαίας μας» κατέληξε να γίνει χρέος ακόμα και για τα παιδιά των παιδιών τους.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε την τύχη να φύγει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με μια λαοθάλασσα να τον συνοδεύει, «το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος» ή «αι γενεαί αι πάσαι» όπως έλεγε ο ίδιος. Ο Ανδρέας έφυγε σχεδόν σαν ντροπή για τη δράση του τα τελευταία χρόνια, από την υπερχρέωση της χώρας, την κακοδιοίκηση της δημόσιας περιουσίας, το κομματικό κράτος ή ακόμα και την υποταγή του σε μια κυρία που φαινόταν ότι ο μόνος σκοπός της ήταν πώς θα κάνει πιο πολυτελή τη λεγόμενη ροζ βίλα ή το «κωλόσπιτο» όπως το αποκαλούσε ο αθυρόστομος υπουργός του Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Άκουσα από πολύ κοντινό πρόσωπο του Ανδρέα ότι βγαίνοντας από το νοσοκομείο και βλέποντας για πρώτη φορά τη βίλα, που του έφτιαξε ως από μηχανής σε ταχύτατο χρόνο η τρίτη σύζυγός του, δάκρυσε και είπε: «Τόσο πολύ ξέπεσα, βρε +++++;». Το πρόσωπο