Οι υπερχρεωμένοι καταναλωτές του υπερχρεωμένου κράτους

Στον ειδικό λογαριασμό θα μπαίνει όλο το χρήμα και πρώτα θα εξυπηρετείται το χρέος που θα είναι η απόλυτη προτεραιότητα (ακόμα κι από μισθούς και συντάξεις).

Καταλάβατε τώρα γιατί μας εκπαίδευσαν οι τράπεζες τόσο όμορφα εδώ και κάτι χρόνια. Για να συνηθίσουμε στο τι σημαίνει χρωστάω στις τράπεζες.

Οι πολίτες που σαν τα πρόβατα έκαναν μια όμορφη συλλογή από κάρτες και δάνεια εκείνα τα όμορφα χρόνια της αφθονίας, εδώ και αρκετό καιρό βιώνουν στο πετσί τους τι σημαίνει – χρωστάς κι αν δεν ....
πληρώσεις θα σου πάρουμε και τα σώβρακα – Έχουν πηδήξει δεκάδες από τις ταράτσες, άλλοι έχουν κρεμαστεί, άλλοι είναι στα ψυχιατρεία, άλλοι απλά στο σπίτι τσακισμένοι κι απελπισμένοι.

Το στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι η πλέον ασύμφορη παροιμία η πλέον άχρηστη γιατί όταν την ξεστομίζεις είναι απλά ο επικήδειος της ζωής που θα μπορούσες να είχες αν ήσουν σώφρων και όχι γκαγκάου!

Οι εθισμένοι καταναλωτές-πολίτες λοιπόν, οι άριστες μαριονέτες του υπέροχου καπιταλιστικού συστήματος,
(που κεντρική του ιδέα είναι τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα και με οποιοδήποτε κόστος της ζωής μου ή της ζωής των άλλων και όταν τα αποκτήσω θα θέλω κι άλλα, και θα θέλω συνέχεια μέχρι να πεθάνω...)
βρίσκονται τώρα στην εντελώς σχιζοφρενική θέση να χρωστάνε στις τράπεζες κι ενώ προσπαθούν απελπισμένοι να σώσουν το σπίτι τους, την επιχείρησή τους, το πατέρα τους τη μάνα τους ή τα παιδιά τους, καθώς μπαίνει γύρω τους βίαια και χωρίς έλεος η κορδέλα από τις ομάδες CSI των τοκογλύφων, να τους τα παίρνει όλα μισθούς, συντάξεις, τελευταία πουγγιά κάτω από το στρώμα, ψιλοοικονομίες στη τράπεζα, κάτι παλιά ασημικά, βέρες, σταυρουδάκια κλπ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΈΝΟ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!!!

Άμυαλοι και μεθυσμένοι από επιθυμίες και βίτσια πολίτες ενός άμυαλου και μεθυσμένου βιτσιόζικου κράτους. Κούφιο σκαρί που γαλούχησε κούφια ξύλα. Και τώρα το σαράκι έχει βάλει μπρος και τα ροκανίζει όλα...

Χρειάζεται κάτι περισσότερο ακόμα και στον πιο ανίδεο πολίτη, για να κατανοήσει πως όλο αυτό που ζούσαμε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν απλά το προσχέδιο, το κόλπο, για να οδηγηθούν οι στρατιές των εκατομμυρίων εργαζομένων στη θέση που το 10% που κατέχει το παγκόσμιο πλούτο τους έχει κλείσει. Στο πάτο του πηγαδιού να μαζεύουν νερό για τα αφεντικά τους δοξάζοντας απλά το θεούλη τους που είναι ζωντανοί και τίποτα περισσότερο.

Μετά την σύντομη εποχή της αφθονίας όπου το καπιταλιστικό σύστημα έγλυφε τους εργαζόμενους και έκανε πολιτικές δωροδοκίας για να τους αφαιρέσει εντελώς τη δυνατότητα να σκέπτονται και να διεκδικούν (πολιτικός ευνουχισμός), μετά από εκείνη την εποχή όπου σιγά σιγά ροκάνισε διάφορες επικίνδυνες παραμέτρους όπως, συνείδηση, αξίες, οικογένεια, αγάπη, φιλότιμο, θυσία, αλτρουισμός, μόρφωση, (πνευματικός ευνουχισμός) και αφού βεβαιώθηκε πως ήταν πια «κάτω οι σημαίες που παρελάσανε» κι ιστορία μαζί με το γκρέμισμα του τείχους έστελνε για περισυλλογή στα σκουπιδιάρικα