ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...

Γράφει o Βασίλειος Ι. Βουτσινάς, επίτιμος γενικός διευθυντής υπουργείου
Ο πόλεμος με στρατιωτικά όπλα περιορίζεται λόγω και του φόβου των πυρηνικών εξοπλισμών και αντικαθίσταται από τον οικονομικό πόλεμο. Τα καπιταλιστικά κράτη, με τις πολυεθνικές τους εταιρίες, μάχονται να εισβάλουν σε ξένες αγορές, με όπλα την οικονομική και διπλωματική υποστήριξη των εταιριών τους, τη διαπλοκή με πολιτικούς, την .....
αποδυνάμωση του αντιπάλου, την πιστωτική ασφυξία των επιχειρήσεών του, την εξαγορά δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών για ιδιωτική...
εκμετάλλευσή τους, το εμπάργκο (φαρμάκων, τροφίμων κ.α.) και ακόμα τη στρατηγική της αλληλεξάρτησης (δηλαδή με συμφωνίες που θέτουν πλαίσια κοινής αγοράς και νομίσματος με όρους, που τους καθορίζουν οι πιο ισχυροί για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα). Επί παραδείγματι οι αμερικάνοι προώθησαν ως παγκόσμιο πλαίσιο το άνοιγμα των αγορών, την ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων κ.α., διότι έτσι οι πολυεθνικές τους εταιρίες προωθούνται ανεμπόδιστα στο εξωτερικό, από όπου αντλούν πόρους για την Αμερική. Και στην Ευρωζώνη οι ισχυρότερες χώρες και κυρίως η Γερμανία επέβαλαν, ως υπέρτατη ηθική αρετή, ιδεολογία και πολιτική, τη διαφύλαξη της «σταθερότητας του ευρώ», τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την υποταγή της δημόσιας δραστηριότητας στην ιδιωτική, διότι έτσι με το ελεύθερο εμπόριο ωφελούνται αυτές με πόρους, που αντλούν από τους εμπορικά ελλειμματικούς εταίρους τους. Και επειδή αυτή η ξένη οικονομική «εισβολή» στις ελλειμματικές χώρες θεωρείται νόμιμη «δημιουργική συνεργασία», δεν χαρακτηρίζεται «πόλεμος» ώστε να δικαιολογεί μια στρατιωτική αντίσταση.
Ετσι η μεταπολεμικά διασπασμένη Γερμανία, αφού ενώθηκε, κυριαρχεί στην Ευρώπη «χωρίς να ματώσει μύτη». Ο Σαρκοζί και η Μέρκελ μεριμνούν και αποφασίζουν περισσότερο για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα και λιγότερο για τα κοινοτικά. Στην τελευταία σύνοδο κορυφής, ο βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον διαφώνησε με την πρόταση τους για κεντρικότερο σκληρό έλεγχο στα κράτη, τονίζοντας ότι « δεν ήταν σύμφωνη με τα συμφέροντα της Βρετανίας». Και όταν ο κ. Παπανδρέου ζήτησε την άδεια τους να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, προκειμένου οι έλληνες να εκφράσουν κάποια άποψη για το μέλλον τους, τον ξαπόστειλαν, αναγκάζοντάς τον να απαρνηθεί τη «δημοκρατία» του και έτσι υπενθύμισαν σε όλους, ότι αυτοί είναι «η οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης». Τελευταία οι Γερμανοί τονίζουν «η Γαλλία πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να είναι στην περιφέρεια ή στον πυρήνα της Ευρώπης», προσβλητικά για τον Σαρκοζί. Επομένως , μας κυ-βερνούν οι Βρυξέλλες με την καθοδήγηση όμως και την εποπτεία του Βερολίνου.
Η Γερμανία, ενώ έχει κερδίσει τα μέγιστα και μάλιστα ηγεμονεύει στην Ευρώπη, αποφεύγει να αναλάβει σημαντικό μέρος από τα κόστη και τις θυσίες που απαιτούνται για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, τη διάσωση του ευρώ και τη συνοχή των λαών του. Η Καγκελάριος, αφού τόνισε ότι «δεν θα επωμισθούμε τα χρέη των ελλήνων και των άλλων με την έκδοσ