Όταν η αδιαφορία μας... κοστίζει ανθρώπινες ζωές...

Το Μάρτιο του 1964 η Κίττυ Τζενοβέζε, που ζούσε στη Νέα Υόρκη, επέστρεφε το βράδυ σπίτι της μετά από τη δουλειά της. Καθώς, λοιπόν, γύριζε στο σπίτι, δέχτηκε την επίθεση ενός μανιακού. Επί μισή σχεδόν ώρα ο μανιακός δολοφόνος κατέσφαζε το θύμα του και οι κραυγές της δύστυχης Τζενοβέζε ξύπνησαν τους γείτονές της. Κι όμως, παρότι 38 συνολικά άνθρωποι παρακολουθούσαν την....
άγρια δολοφονία πίσω από τις κουρτίνες των διαμερισμάτων τους, κανένας όχι μόνο δεν κατέβηκε στο δρόμο για να επέμβει, αλλά ούτε καν σήκωσε το τηλέφωνο για να ειδοποιήσει την αστυνομία! Τριάντα οκτώ άνθρωποι έγιναν αυτόπτες μάρτυρες ενός δράματος, μιας στυγερής δολοφονίας, παραμένοντας απλοί θεατές!

Αυτά συμβαίνουν μόνο στο εξωτερικό; Η ειδοποιός εκείνη διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά των Ελλήνων και των ξένων που παρατηρείτο πριν 20 ή 30 χρόνια τείνει να εξαφανιστεί. Ο σημερινός Έλληνας αρνείται να συνδράμει το συνάνθρωπό του την ώρα της κρίσης (και προφανώς δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση, αλλά σε μια κρίση πολύ πιο ουσιώδη) .

Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους γύρω μας να λένε ότι ζούμε σε ένα κόσμο, όπου επικρατεί κάθε είδους κατάπτωση και γενικότερα, κανένας δεν είναι ευχαριστημένος με την παρούσα κατάσταση. Όμως, με το να κατακρίνουμε αυτή την κατάσταση, τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν βελτιώνεται. Με το να υποστηρίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο απλώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και δίνουμε τη σκυτάλη σε κάποιον άλλο μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε να έχουμε εμείς οι ίδιοι την ευθύνη. Δυστυχώς, όμως, όταν όλοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε να αποποιούμαστε όλοι την ευθύνη κι ενώ επιθυμούμε την αλλαγή, στην ουσία, εμείς οι ίδιοι την σαμποτάρουμε.

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι εμείς απαρτίζουμε αυτόν τον κόσμο και πως αν εμείς – ο καθένας από εμάς – δεν είναι προετοιμασμένος και αποφασισμένος να συνεισφέρει με το δικό του μοναδικό τρόπο, ώστε να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος, τότε αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Υπάρχει η πεποίθηση ότι «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη». Σίγουρα όχι. Όμως, μια σταγόνα νερού μπορεί να ανεβάσει έστω κι ελάχιστα τη στάθμη της θάλασσας. Φανταστείτε, λοιπόν, τι μπορεί να γίνει αν πέσουν πολλές μεμονωμένες –ή μη –σταγόνες στη θάλασσα. «Ένας για όλους και όλοι για έναν», έτσι έλεγαν οι τρεις σωματοφύλακες και ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε έτσι αντί να αποδεχόμαστε το εγωκεντρικό μοντέλο που μας επιβάλλει – ή καλύτερα απλώς προβάλλει – η κοινωνία.

Φυσικά όλα αυτά θα μου πείτε ότι είναι θεωρίες, μια ουτοπία. Τι μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς; Η αλήθεια είναι πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά μπορούμε εύκολα να κάνουμε είναι να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και κατανόηση. Να βοηθάμε το συνάνθρωπό μας όταν αυτός χρειάζεται τη βοήθειά μας, να απλώνουμε ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς που το χρειάζονται. Η πραγματική αρετή, βέβαια, δεν κρύβεται στο να βοηθάμε μόνο ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά και ανθρώπους που ίσως δε