Ψυχομετρήσεις

Παράξενο… οι μαγκιές στην πολιτική συνεχίζονται. Οι πολιτικοί δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων, ή επιλέγουν να σφυράν αδιάφορα, θεωρώντας ότι δεν τούς αφορούν τα προβλήματα.
Προτιμούν να πορεύονται προς το αδιέξοδο, υιοθετώντας επιχειρήματα που....
χαϊδεύουν, αντί να τραβούν αυτιά. Εμφανίζονται να υπερασπίζονται περισσότερο το επάγγελμα και το δικαίωμα στην σύνταξη του βουλευτή και λιγότερο τις προτεραιότητες της χώρας, του συνόλου, δηλαδή, των πολιτών. Συντάσσονται με θράσος στο πλευρό “των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων”, χωρίς να μπορούν να αναγνωρίσουν στην πράξη τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες των ανθρώπων που δήθεν υπερασπίζονται. Και τέλος ποντάρουν στη συλλογική αμνησία των κυβερνόμενων.

Σε μία άλλη χώρα, με διαφορετικό αίσθημα ευθύνης, κάποιος ή κάποια από τους 300 της Βουλής θα είχε παραιτηθεί. Έτσι, απλά. Από ευθιξία. Γιατί δεν θα άντεχε άλλο το βλέμμα των πολιτών. Γιατί θα ντρεπόταν να τον/την βλέπουν να μπαίνει στο Κοινοβούλιο. Γιατί δεν θα ήταν φυσιολογικό να μην ιδρώνει κανείς. Αυτό ως γνωστό δεν έχει γίνει. Όποιος το πράξει τώρα, θα γίνει λαϊκός ήρωας, αλλά θα βρεθεί έξω από το μαντρί. Και η συλλογική αμνησία θα τον εξαφανίσει.

Έτσι, σαν μία θεατρική παράσταση χωρίς ηθικό δίδαγμα, οι μικροκομματικές αψιμαχίες συνεχίζονται με πείσμα. Ορισμένοι δε, εκεί κάτω, εντός και εκτός της Συγγρού, θεωρούν τους πολίτες εντελώς ηλίθιους και αρθρογραφούν ανωνύμως και επωνύμως λες και το μέλλον της χώρας συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με το μέλλον του κολλητού-πολιτικού, ο οποίος στη ζωή του κατάφερε να γίνει αρχηγός και δεύτερου, κατά σειρά, κόμματος. Πόσο αρκετό είναι, όμως, αυτό σήμερα;

Το χτίσιμο του πολιτικού προφίλ, σύντροφοι, δεν γίνεται με ινστρούχτορες, ούτε με την ανώνυμη προπαγάνδα στα ιστολόγια. Τουλάχιστον όχι στα 2011, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας και τής απελευθέρωσης των πληροφοριών. Το μέλλον είναι ήδη εδώ, το ίδιο και οι πολίτες, οι οποίοι περιμένουν κάτι χειροπιαστό, και όχι μία “άλλη πολιτική”, με “άλλες συνταγές και άλλα μείγματα”. Απλά πράγματα. Το κοινό που ήδη έχετε, ο πυρήνας, πώς το λένε… η κομματική βάση βρε παιδί μου, χοντρικά σάς γουστάρει. Έστω και αν για μερικούς, το μόνο κριτήριό τους είναι ότι απεχθάνονται το ΠΑΣΟΚ. Η μερίδα, όμως, των πολιτών που σάς λείπει από τις μετρήσεις, σάς θεωρεί γραφικούς. Άρα, πάπαλα…

Αρκετά όμως με τη ΝΔ και τις κειμενικές τσαχπινιές των κολαούζων. Η απέναντι πλευρά έχει πιο ενδιαφέρον. Νομίζω πως, αντί για το ψυχομετρικό, απροειδοποίητο διαγώνισμα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ο Γιώργος έπρεπε να τούς τυπώσει 2-3 ερωτήσεις να απαντήσουν: “Γιατί καθυστερεί το έργο που έχω αναλάβει;” “Τί ενέργειες κάνω προκειμένου να είμαι πιο αποτελεσματικός;” “Πόσες συνεντεύξεις έδωσα αυτόν τον μήνα;”, “Πού θα μπορούσα να βελτιωθώ;” κ.λπ.

Υπάρχουν φορές που η ηγεσία εκφράζεται μόνο και μόνο με την εκδήλωση της υποταγής. Το θέαμα των υπουργών να καταγράφουν με μολύβι και χαρτί τις πρ