«Σοσιαλισμός» με βαρβαρότητα.

του Νίκου Δόικου
Επιτέλους , μικρή ανάσα από το Δυτικό Μέτωπο. Η ευρωζωνική λύση ικανοποιεί τα βραχυπρόθεσμα δημοσιονομικά ζητούμενα. Και κάποια μεσοπρόθεσμα, συνυφασμένα με την βιωσιμότητα του Χρέους.

Στην γωνία τώρα περιμένει η τόνωση της Παραγωγικής Οικονομίας. Και φυσικά απτά και ελπιδοφόρα αποτελέσματα της πλειονοτικής θυσίας. Συνειδητά δεν λέω συλλογικής θυσίας του Ελληνικού λαού γιατί απλά δεν είναι. Και τα αποτελέσματα θα είναι ελπιδοφόρα, εάν , εκτός των ποσοτικών επιδόσεων, συνοδεύονται και...
από απτά επίσης δείγματα κάθαρσης. Για να δικαιωθεί έτσι η πλειονοτική θυσία και να αποτραπεί κατά το δυνατόν η επανάληψη .

Μικρή ανάσα πριν από τις γενναίες αλλαγές για την ίδρυση κράτους. Γιατί σίγουρα αυτή η ιλαροτραγωδία δεν συνιστά κράτος. Δεν είναι εικόνα και λειτουργία κράτους αυτή η άλογη συμπεριφορά και αυθαιρεσία των κάθε φορά «αδικούμενων» συντεχνιών . Αυτή η κτηνώδης επιβολή του ατομικού και συντεχνιακού συμφέροντος πάνω από τα δικαιώματα της κοινωνίας των πολιτών, πάνω από τις επείγουσες ανάγκες της εγχώριας Οικονομίας, πάνω από τις αρχές της καλής , και πολλές φορές ακριβοπληρωμένης, φιλοξενίας , η οποία έτσι μεταβάλλεται σε μαζική δυσφήμιση της «τουριστικής» Ελλάδας.

Άραγε ο αποκλεισμός αεροδρομίων, λιμένων, κυκλοφοριακών κόμβων δεν συνιστά έργω αμφισβήτηση της κυριαρχίας και της ίδιας της υπόστασης του Ελληνικού κράτους;

Υπάρχει κάποια άλλη περίπτωση κράτους του πολιτισμένου κόσμου, όπου γίνονται ανεκτές ανάλογες ακραίες εκφάνσεις αυτού του ιδιότυπου μείγματος λαϊκιστικού φασισμού ;

Και βέβαια εδώ δεν εξετάζουμε το δίκαιο των αιτημάτων. Ακόμα και αν, χάριν οικονομίας επιχειρημάτων, αποδεχθεί κανείς ως δίκαιες τις συντεχνιακές αιτιάσεις, το ζήτημα είναι ποιους τρόπους, ποια μέσα, ποιες μεθόδους διεκδίκησης των «δικαίων» απαιτήσεων παρέχει και αντέχει η Δημοκρατία .

Υπό συνθήκες δικτατορίας, άσχετα με το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων, είμαι βέβαιος, ότι πολλοί ( και ο γράφων) θα συμμετείχαν ενεργά σε ανάλογες δυναμικές , ανατρεπτικές κινητοποιήσεις , ακριβώς γιατί θα υπολόγιζαν, μέσω των επιμέρους , στη συνολική ανατροπή του καθεστώτος.

Σε συνθήκες Δημοκρατίας όμως ; Τι γίνεται ; Υφίσταται άραγε ποιοτική διαφορά στην διαδικασία διεκδίκησης αιτημάτων μεταξύ Δημοκρατίας και δικτατορίας ;

Αν όχι ,τότε καλώς γίνονται όσα γίνονται από μειοψηφίες και όσα λέγονται από μειοψηφικές πρωτοπορίες.

Αν ναι , τότε ζητούνται πολιτικοί και όντως κοινωνιοκεντρικά κοινωνικά κινήματα για την υπέρβαση αυτής της μεταπολιτευτικής βαρβαρότητας, προϊόντος της μάλλον εσκεμμένης ψηφοκεντρικής ταύτισης του συντεχνιακού με το κοινωνικό, δηλαδή του κατουσίαν ατομικού με το συλλογικό συμφέρον.

Ζητείται κυρίως κοινωνική δυναμική ικανή να υπερβεί την θλιβερή εικόνα πολιτικών ηγεσιών , οι οποίες το μόνο που βλέπουν σε όλο τούτο το ανελέητο μπάχαλο είναι οι ευθύνες των κάθε φορά αρμόδιων υπουργών και ποτέ ο συντεχνιακός βιασμό