Ἔστιν οὖν Ἑλλάς καί ἡ Μακεδονία (Μέγας Ἀλέξανδρος).

Μέ ἀφορμή μίαν ἐκδήλωσιν-ἀνοιχτή συζήτηση, πού ἔγινε στίς 30/11/07 στό Πολεμικό Μουσεῖο μέ θέμα «Σκοπιανό, τί δέον γενέσθαι», γεννήθηκαν μέσα μου, οἱ παρακάτω ἀπορίες, σκέψεις καί ἀπαντήσεις.

1. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες τό ζήτημα δέν εἶναι Σκοπιανό, ἀλλά Μακεδονικό. Κι αὐτό γιατί ἡ περιοχή πού καταλαμβάνει αὐτό τό θνησιγενές κράτος, τό λεγόμενο Φύρομ (FYROM), μαζί μ' ἕνα μέρος πού κατέκτησαν οἱ Βούλγαροι καί τό ....
κατέχουν ἀκόμα, εἶναι τμήματα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, πού ἐκαλεῖτο καί καλεῖται Μακεδονία.

2. Κοντά στή Φλώρινα, βορείως τῶν προσωρινῶν συνόρων μας, βρίσκεται ἡ πόλη Μοναστήρι (Βιτώλια στά σλαβικά), ἡ ἀρχαία Ἡράκλεια, ἡ σπουδαιότερη πόλη τῆς περιοχῆς πού τό ὄνομά της εἶναι Πελαγονία. Λοιπόν τό Μοναστήρι τῆς Πελαγονίας ποῦ βρίσκεται; Ἡ Γευγελής; Ὁ Πρίλαπος; Οἱ Στῶβοι; Ἡ Στρώμνιτσα κ.λ.π., ποῦ;

Ὅπως στίς ἐλεύθερες, ἤτοι τίς νότιες περιοχές τῆς Μακεδονίας, ἔτσι καί στίς βόρειες ὑπάρχει πλῆθος ἑλληνικῶν μνημείων. Ὅπου κι ἄν γίνονται ἀνασκαφές, ὅλα τά εὑρήματα πού ἔρχονται στό φῶς δηλώνουν τήν ταυτότητα τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Ἑλληνικά ἔργα τέχνης, ἑλληνική γλώσσα, ἑλληνική γραφή, ἑλληνικά ὀνόματα, ἑλληνική θρησκεία, ἑλληνικός πολιτισμός. Παντοῦ φῶς! (Ὅποια πέτρα κι ἄν σηκώσεις, ἀπό κάτω θά μέ βρεῖς!)

Καί σ' ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά ὑπάρχουν ἐκκλησίες βυζαντινές μέ τίς βυζαντινές ἐπιγραφές τους, ὅπου βέβαια δέν τίς ἔχουν σβήσει...

Ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν οἱ δυνάστες αὐτῶν τῶν περιοχῶν καί οἱ προστάτες τους νά καταστρέψουν τίς ἐπιγραφές καί τά τεκμήρια τῆς ἀλήθειας, ματαιοπονοῦν. Δέν μπορεῖ τό σκοτάδι νά νικήσει τό Φῶς!

3. Μᾶς λένε σήμερα, σχεδόν ἀπό παντοῦ, ὅτι οἱ Πελαγόνες καί οἱ λοιποί κάτοικοι τῆς Βόρειας Μακεδονίας, εἶναι σλάβοι, ἀπόγονοι Σλάβων ἤ ἀπόγονοι τοῦ Ἀσπαρούχ τοῦ Τουρκομόγγολου, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἐπιμένουν ὅτι εἶναι Μακεδόνες, λέγοντας ὅμως τή μισή ἀλήθεια. Πράγματι, κατά τούς 6ον καί 7ον μ.Χ. αἰῶνες, ἐγκαταστάθηκαν στή Μακεδονία, κυρίως στίς βορειότερες περιοχές αὐτῆς, ἀρκετοί Σλάβοι λαθρομετανάστες. Ὅσοι ὅμως κι ἄν ἦταν αὐτοί, ἀποτελοῦσαν ἕνα μικρό ποσοστό τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Μακεδονίας, μή δυνάμενο ν' ἀλλοιωσει φυλετικά τούς Ἕλληνες κατοίκους. Τήν ἴδια περίπου ἐποχή, λίγο πιό βορειοανατολικά, στήν Μοισία, εἰσέβαλαν ἀπό τόν Δούναβη ὁ Ἀσπαρούχ μέ τίς Τουρκομόγγολες ὀρδές του, οἱ ἀποκληθέντες Βούλγαροι. Ἐκεῖνοι οἱ βάρβαροι, πού κατά τή διέλευση καί παραμονή τους σέ Σλαβόφωνες περιοχές καί μέ τήν ἐπιμειξία τους μέ Σλάβους, εἶχαν μιλήσει σλαβικά, μέ λεηλασίες, πυρπολήσεις, ἐξανδραποδισμούς καί σφαγές κατόρθωσαν νά κυριαρχήσουν ἐκεῖ, κατά τόν Μεσαίωνα καί νά ἐκσλαβίσουν μέγα μέρος ἀπό τούς Ἕλληνες. Δεῖτε ἀφ' ἑνός μέν α) Βουλγαρικές ἐπιδρομές, λεηλασίες, καταστροφές καί σφαγές ἐπί Βυζαντίου, β) Κατ' ἀναλογίαν τό σύστημα γενιτσάρων, ἐξισλαμισμῶν καί ἐκτουρκισμῶν, πού γίνονταν καί γίνονται στά Τουρκοκρατούμενα μέρη, γ) Δράση Πανσλαβιστῶν, Σιωνιστῶν-Ταλμουδιστῶν, Μασώνων, Βουλγάρων κομιτατζήδων ἀπό τό 1878 καί ἑξῆς, Ἑβραίου Τίτο, προστατῶν τους Ἀγγλοαμερικανῶν κ.λ