Σύγχρονα «Μπουλούκια»

Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης*

Ήταν καιρός η χώρα μας μετά το Μέγαρο Μουσικής ν αποκτήσει άλλον ένα οίκο υψηλής «τέχνης», ώστε ν αποτελέσει το φωτεινό «φάρο» της σύγχρονης Ελλάδος.
Με παράδοση αιώνων στο θέατρο, το οποίο απ την εποχή του Θέσπη ως τους μεγάλους τραγικούς, Αισχύλο, Σοφοκλή κι Ευριπίδη, αλλά και τους «δικούς» μας Κορνάρο, Χορτάτζη,Τρώιλο, σήμερα, επιτέλους, αναβιώνει προς τέρψη των «φιλότεχνων», το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, προσφέροντας στο....
φιλοθεάμον κοινό καθημερινές παραστάσεις που θα ζήλευαν οι μεγάλοι τραγωδοί και κωμωδιογράφοι της αρχαιότητας και όχι μόνο.
Το θέατρο στεγάζεται στο κέντρο της πρωτεύουσας- όχι πολύ μακριά απ το αρχαίο θέατρο του Διονύσου και το ρωμαϊκό Ηρώδειο- στην πλατεία Συντάγματος.
Το κλασικό κτίριο φιλοξενεί «θίασο» 300 υποκριτών που με απαράμιλλη δεξιότητα δίνουν τις παραστάσεις στη «σκηνή» του θεάτρου, ενώ στην ημικυκλική «ορχήστρα» οι «χορευτές» κατά τα πρότυπα των αρχαίων παραστάσεων εκτελούν ρυθμικές κινήσεις ψάλλοντας ωδές και ενίοτε ο «κορυφαίος» του χορού ρίχνει κάνα «γομαρο-κάντηλο» για να ευφρανθούν οι θεατές που παρακολουθούν στο «κοίλον» του θεάτρου (θεωρείο) αλλά και οι οφθαλμολάγνοι τηλεθεατές.
Τα έργα που «ανεβαίνουν» τελευταία είναι «δράματα», με την ίδια κάθε φορά «ηρωίδα» να «θυσιάζεται» στο βωμό του νοσηρού, διεφθαρμένου, εξουσιομανή «άρχοντα», που ως άλλος Κρέοντας πήρε την εξουσία κληρονομικώ δικαίω και καταδυναστεύει το λαό του με «διατάγματα» απειλώντας τον κι εκβιάζοντας τον να μη «θάψει» το άψυχο κουφάρι του δικού του «Πολυνείκη».
Η ηρωίδα προσπαθεί ν «αντισταθεί», αλλά οι «φύλακες» που έχει βάλει ο «άρχοντας» δεν αστειεύονται.
Ο «χορός» των γερόντων παρακολουθεί απαθής τις αυθαιρεσίες και την «ύβρη» που διαπράττεται, περιμένοντας τον «από μηχανής Θεό» να επέμβει και να σώσει την «ηρωίδα».
Το «θέατρο» αυτό τα χει «όλα». Έχει τους συντελεστές του με κυρίαρχο ρόλο αυτό των γνωστών-και μη εξαιρετέων- «χορηγών»,-οικονομικοί παράγοντες «καραμανληστί» γνωστοί και ως «νταβατζήδες»- που δε φείδονται κόστους, για να παράσχουν στον «εμπνευστή»του έργου και τους «υποκριτές»-που δεν είναι 2 ή 3 αλλά 300- όλα τα «υλικά» μέσα για το «ανέβασμα» της παράστασης.
Έξω από το θέατρο οι «ραβδούχοι» επιτηρούν για την ευταξία του κοινού που προτίθεται να παρακολουθήσει την παράσταση. Οι ραβδούχοι αυτοί δεν είναι «Σκύθες» αλλά «Παπουτσωμένοι» «γάτοι», φέροντες αντί ράβδου χημικά «κοκτέιλ» που προκαλούν τα δάκρυα των «θεατών» πολύ πριν δουν την παράσταση εντός του θεάτρου.
Απ τα μηχανήματα του αρχαίου θεάτρου δεν υπάρχει το «εκκύκλημα»-τροχοφόρο φέρον τα πτώματα του έργου- μια και τα «πτώματα» πια είναι τόσα πολλά, που δε θα προλάβαινε να κάνει τη δουλειά του. Το «βροντείο»-μηχάνημα, που προκαλούσε σκοπίμως έντονο κρότο για να «υποβάλλει» τους θεατές έντονα συναισθήματα, έχει αντικατασταθεί από ευτραφή «υποκριτή»-συμπρωταγωνιστή του «άρχοντα», που τα «μπουμπουνητά» που διαχέει στον περιβάλλοντα χώρο είναι απείρως ηχηρότερα του απ