ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ...ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ !!!

Κε Παπανδρέου ποιό είναι το στοιχείο που σας επηρέασε ώστε να θέλετε να γίνετε πολιτικός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;

«Από παιδί µού άρεσε να τραγουδώ, να χορεύω και να µιµούµαι τις φωνές αλλά κυρίως τις κινήσεις του πατέρα μου. Επίσης τις κινήσεις των ζώων. Παρίστανα ακόµη και φυτά ή δέντρα. Μου έδινε µεγάλη χαρά αν αυτό που έκανα διασκέδαζε τους υπόλοιπους, αν τους έκανα να γελούν. Κάποια στιγµή, σε ηλικία δέκα ετών, πήγα µε άλλους φίλους µου να δούµε το έργο του Τσάρλι Τσάπλιν “Το χαµίνι”. ∆υστυχώς δεν....
µπορέσαµε να το δούµε ολόκληρο. Είδαµε µόνο ως ένα σηµείο, γιατί κατά τη διάρκεια της προβολής χάλασε η µηχανή. ∆εν κοιµήθηκα ούτε ένα λεπτό εκείνη τη νύχτα. Εκλαιγα ασταµάτητα. Το επόµενο πρωί άρχισα ήδη να σχεδιάζω µε το µυαλό µου ένα δικό µου φινάλε για την ταινία. Μέσα σε δύο ηµέρες είχα κατασκευάσει ένα ζευγάρι τεράστια παπούτσια σαν κι αυτά που φορούσε ο Τσάπλιν και άρχισα να µελετώ τις κινήσεις του, ιδίως τα πόδια. Λίγες µέρες αργότερα είχα αντιγράψει το περπάτηµά του και ήµουν έτοιµος για την πρώτη επίσηµη παράσταση της ζωής µου. Την έδωσα στο σχολείο µπροστά στους συµµαθητές µου και αποδείχθηκε επιτυχηµένη. Ολη η τάξη ξεκαρδίστηκε στα γέλια».Τότε ακριβώς είπα ότι θέλω να γίνω...πολιτικός.

Ποιο συναίσθημα πιστεύετε ότι προκαλείτε στους ψηφοφόρους σας;

«Οι ψηφοφόροι λειτουργούν κυρίως µε το ένστικτο και το συναίσθηµα. Αγαπούν τις ιστορίες, τις φανταστικές περιπέτειες, το όνειρο και το… θαύµα! Αυτό που κάνουµε σαν πολιτικοί λοιπόν µοιάζει πάρα πολύ µε όνειρο, βγάζει αυθόρµητα παραµυθένια συναισθήµατα µε έναν µαγικό τρόπο. Αλλά το “ΠΑΣΟΚ” δεν είναι μόνο µια παιδική παράσταση. Είναι µια τρυφερή, διασκεδαστική, αστεία αλλά και τραγική παράσταση ταυτόχρονα, που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Ισως µάλιστα περισσότερο στους µεγάλους, αφού προσπαθεί να τους ξυπνήσει τον αυθορµητισµό χτυπώντας στα αρχέγονα ανακλαστικά τους».

Ποια ήταν η βασική σκέψη για τη δημιουργία...αυτού του ΠΑΣΟΚ;

«∆ύο πράγµατα. Πρώτον, όσον αφορά το γενικό περίγραµµα της πολιτικής µου, ήθελα να αναδείξω τις παραδοσιακές αρχές της αλλά µε σύγχρονες τεχνικές. Να αναδείξω την εξελικτική πορεία της µιµικής, να φτιάξω ένα µοντέρνο σόου µε κλόουν και µίµους. Το δεύτερο σηµείο είναι το περιεχόµενο, η ουσία. Η φιλοδοξία µου ήταν να δείξω όλα αυτά που εγώ πιστεύω ότι είναι σηµαντικά για τον άνθρωπο. Τα µεγάλα θέµατα που συνήθως βαφτίζουµε µικρά για να τα αποφύγουµε, τα κρίσιµα ερωτήµατα, τους διαχρονικούς και οικουµενικούς προβληµατισµούς της ανθρώπινης ύπαρξης και της ζωής».

Υπάρχουν η πράσινη και η μπλέ ομάδα. Ποιους ακριβώς υποδύονται; Ποιους χαρακτήρες από την αληθινή ζωή είχατε στο μυαλό σας;

«Η μπλέ είναι µοναχική, µελαγχολική, πεισµατάρα, εσωστρεφής. Η πράσινη είναι αλλιώτικη, εξωστρεφής, αυθόρµητη και κυρίως απρόβλεπτη. Κάποτε έχει έναν στόχο, έναν κάποιον σκοπό, και άλλοτε πάλι δεν ξέρεις τι θέλουν και τι κάνουν. Είναι ανεξέλεγκτοι αυτοί οι πράσινοι κλόουν, δεν µπορείς να τους οργανώσεις