Τα γεώμηλα και οι.κρίσεις - Η αντιπρόταση της ελληνικής ευρηματικότητας

Άρθρο του Παναγιώτη Κοκκόρη

Την κατάσταση πια της καθημερινής παρακμής, την έχουμε αντιληφθεί όλοι. Τη βιώνουμε νυχθημερόν μέσα από τις απολύσεις, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τους μισθούς που μειώνονται, τις συντάξεις που περικόπτονται, τις τιμές των προϊόντων που αυξάνονται. Κυρίως, την αντιλαμβανόμαστε μέσα από τα σκιασμένα χαμόγελα των άλλοτε αισιόδοξων συμπολιτών, φίλων, γειτόνων μας που όπως κι εμείς οι ίδιοι, αισθάνονται καταδικασμένοι σε μια...

ζωή μιζέριας, αγωνίας κι απόγνωσης. Γιατί το χειρότερο όλων δεν είναι αυτό που ζούμε. Είναι η πλήρης άγνοια για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Δεν είναι η κρίση καθ αυτή. Είναι το μέγεθος, η έκταση και προπάντων η διάρκειά της για τα οποία κανείς δε μιλά κι όποιος μιλά, διαψεύδεται από τα γεγονότα.

Μέσα σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που μοιάζει ανέλπιδη, υπάρχουν φωνές που επιμένουν να μιλούν για τη δύναμη της ελληνικής ψυχής και ευφυϊας. Από την αρχή τούτης της κρίσης υποστήριζα -και δεν έπαψα στιγμή να το κάνω- πως για να ανεβούμε πάλι ψηλά, θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Να επανοικοδομήσουμε το κράτος, την κοινωνία μας από την αρχή. Η ελπίδα βρίσκεται στο νέο που έρχεται. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να σηκωθούμε ψηλά, να αποδράσουμε, να πάψουμε να είμαστε φυλακισμένοι και να αναζητήσουμε λύσεις, απλές, πρωτότυπες, διαφορετικές.

Γράφει ο οικονομολόγος Παναγιώτης Κοκκόρης

Κάτι τέτοιο φαίνεται πως επιχειρούν αυτή την περίοδο οι εθελοντικές ομάδες με το «κίνημα της πατάτας». Το οποίο ξαφνικά αποκτά διεθνές ενδιαφέρον, γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, έλκει την προσοχή των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων αλλά κυρίως μας κινητοποιεί ΌΛΟΥΣ. Γιατί καταδεικνύει με το πλέον περιγραφικό τρόπο τις αποτυχημένες πολιτικές περί συγκράτησης των τιμών, πάταξης της αισχροκέρδειας, καταπολέμησης των Καρτέλ. Γιατί αναδεικνύει την ελληνική ευρηματικότητα που για ακόμη μια φορά «επινοεί στα δύσκολα». Και βέβαια γιατί μέσα από μια ενέργεια πολιτών, προτείνεται και εφαρμόζεται μία λύση στο μέγα πρόβλημα της ακρίβειας.

Ακούω διάφορες φωνές άλλες υποστηρικτικές και άλλες όχι, αυτής της κίνησης. Όλες, θεωρητικές απόψεις, ιδανικές για τραπέζια συζητήσεων. Αυτές οι φωνές, προσωπικά, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, δε με αφορούν. Επιλέγω ν' ακούσω τις φωνές των ανθρώπων που αγοράζουν πατάτες προς 0,25 ? το κιλό, όσων τις προσεχείς ημέρες θα αγοράσουν ντομάτες προς 0,30? όταν στα ράφια των σούπερ μάρκετ διατίθενται προς 1,50?. Προτιμώ να χαρώ με τα χαμόγελα των Θεσσαλονικέων που προμηθεύτηκαν περισσότερους από 55 τόνους πατάτες μέσω της πρωτοβουλίας της Γεωπονικής Σχολής του ΑΠΘ.

Η. επιλεκτική αυτή ακοή, δεν είναι βεβαίως τυχαία. Αφορά την πεποίθησή μου ότι «το αποτέλεσμα μετράει». Αφορά ακόμη την αγανάκτηση που νιώθουμε όλοι για την τεράστια απόσταση των τιμών από το χωράφι στο .ράφι, για τα προϊόντα που χρόνια τώρα παραγωγοί προτιμούσαν να διαθέσουν δωρεάν ακόμη και να πετάξουν παρά να εξευτελίσουν το μόχθο τους. Και βέβαια αφορά τη