Τέρμα οι παπαριές Καζάκη, Κοντογιώργη και Λαπαβίτσα, τώρα έχουμε εκλογές

Τα όσα μας λένε σχεδόν καθημερινά μερικοί άνθρωποι της πολιτικής γνώσης και της πολιτικής σκέψης όπως, π.χ., ο οπλίτης-πολίτης Δημήτρης Καζάκης και οι Δρ. Γιώργος Δ. Κοντογιώργης και Δρ. Κώστας Λαπαβίτσας αποτελούν, γιά τον καθέναν μας ξεχωριστά, ένα είδος πολιτικής ‘εξάρτυσης’, κάτι σαν τα ατομικά είδη του στρατιώτη, εκτός φυσικά από τον οπλισμό του. Αθροιστικά, γιά την συλλογικότητα του ελληνικού μας κόσμου, όλα αυτά τα στοιχεία πολιτικής γνώσης αποτελούν την πολιτική ‘εξάρτιση’ του ελληνικού μας λαού, κάτι δηλαδή σαν τον.....
εξοπλισμό ενός πλοίου, τα συλλογικά πολιτικά μας ξάρτια.

Οι Καζάκης, Κοντογιώργης και Λαπαβίτσας μιλούν γιά την επιτακτική ανάγκη της άμεσης ανατροπής του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα. Μαζύ με την επιτακτική ανάγκη μιάς Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, επίσης μιλούν γιά το όραμα μιάς ελληνικής κοινωνίας εν’ ελευθερία που, ανεξαρτήτως του πολιτεύματος που επιλέγει γιά τον εαυτό της, πρέπει πρώτα να κάνει κτήμα της το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Mόνον έτσι θα είναι σε θέση εκείνη η ελληνική μας κοινωνία εν’ ελευθερία να άρχει, ως ‘εντολεύς’ του πολιτικού μας συτήματος, με την εκάστοτε κυβέρνηση να την υπηρετεί ως ‘εντολοδόχος’ της ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά θα είναι τότε σε θέση εκείνη η ελληνική μας κοινωνία εν’ ελευθερία να τακτοποιεί και τα του οίκου της, την ελληνική μας δηλαδή οικονομία, χωρίς να έχει καμμία ανάγκη γιά τα πράσινα άλογα των χρηματοπιστωτικών κρίσεων.

Αυτή η σχέση μεταξύ της εν’ ελευθερία κοινωνίας-εντολέα και της κυβέρνησης-εντολοδόχου δεν υφίσταται καν εντός του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος, που τελεί υποτακτικά υπό το καθεστώς κατοχής ΝΔ·ΠαΣοΚ. Με πρόταγμα την αθροιστικά συλλογική μας ελευθερία όμως, μία πολιτική σύμπραξη όλων μα όλων των πραγματικά αντιμνημονιακών κινημάτων, σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, μπορεί να φέρει την μοναδικά αναίμακτη ανατροπή της νυν στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, που τώρα μας οδηγεί στην ‘κοινωνιοκτονία’.

Με το που αρχίζει όμως κάτι να ψελλίζει περί εκλογών, το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της άρδην ανθελληνικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας τότε, εξαίφνης, ξεχνάμε και την ατομική μας πολιτική εξάρτυση και την συλλογική μας πολιτική εξάρτιση. Εξαίφνης λοιπόν χάνουμε τα πολιτικά μας ξάρτια και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως –και ατομικά και συλλογικά– πάσχουμε πολύ σοβαρά από μία πολιτική ‘εξάρτηση’, δηλαδή πάσχουμε από έναν άκρατο και ανεξέλενγκτο εθισμό στο νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της αισχρά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας.

Ούτε λοιπόν στην ατομική μας πολιτική εξάρτυση, ούτε στην συλλογική μας πολιτική εξάρτιση μπορεί να ποντάρει το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της ανθελληνικής, ξενόφερτης και αισχρά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας. Όχι, διότι αυτές μας τις πολιτικές μας εξαρτύσεις και εξαρτίσεις τις τρέμει η κομματοκρατία.

Με την βοήθεια των ΜΜΕξαπάτησης, η κομ