Τι έγινε, που βρισκόμαστε, που μας πάνε…

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Όλοι πλέον συμφωνούν πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ή ήταν απολύτως και επικίνδυνα ανεπαρκής ή εκτελούσε ένα στρατηγικό σχέδιο. Εάν προσεγγίσουμε με επιείκεια τα όσα μέχρι σήμερα έγιναν, διαπιστώνουμε πως είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα καθεστώς ομηρίας, με χαρακτηριστικά τυπικής δημοκρατίας αλλά ουσιαστικής κατοχής από τις...
«δάνειες δυνάμεις».

Το σχέδιο ολοκληρωτικής άλωσης της χώρας (και όχι μόνο της οικονομίας) τέθηκε σε εφαρμογή με το περίφημο Μνημόνιο ένα και συνεχίστηκε μέσα από ένα καθεστώς συνεχόμενων κινήσεων που έγιναν με χρονικό συντονισμό. Οι πολίτες τέθηκαν σε καταστολή με την βοήθεια των ΜΜΕ και όλα έβαιναν καλώς. Το «σύστημα» γνωρίζοντας πως τα χρονικά περιθώρια είναι σχετικά στενά, προετοίμαζε και την επόμενη ημέρα με τον επόμενο «εκλεκτό», τον Αντώνη Σαμαρά. Του έδωσε την πολυτέλεια άσκησης μίας φαινομενικής αντιπολιτευτικής ρητορείας ενώ στην πραγματικότητα στήριζε μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τα κυριότερα «κομμάτια» του σχεδίου άλωσης της Ελλάδας…

Η χρονική στιγμή που ανέμενε το σύστημα πως ίσως υπήρχε μία έντονη αντίδραση που ίσως να μην ήταν δυνατόν να ελεγχθεί, ήταν η επέτειος του Ελληνικού ΟΧΙ, η 28η Οκτωβρίου. Και η κίνηση των πολιτών έγινε, όταν «κατέβηκαν από το πεζοδρόμιο» και έστειλαν ένα σαφές μήνυμα ισχύος στους λαθροκυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ και στον Γιώργο Παπανδρέου. Τότε το «σύστημα» αποφάσισε πως πρέπει να επιταχύνει τους ρυθμούς του και ενεργοποίησε την διαφυγή του Γιώργου Παπανδρέου μέσω ενός δημοψηφίσματος… Τότε, καταλύθηκε και η εθνική ανεξαρτησία μέσω των περίφημων δηλώσεων Σαρκοζί, Μέρκελ και Ρομπούι, οι οποίοι απείλησαν την Ελλάδα, στη συνέχεια δέχτηκαν και όρισαν ημερομηνία και ερώτηση για το δημοψήφισμα και τελικά «χάρηκαν», επειδή πρώτα αποσύρθηκε η «απόφαση» του Γιώργου Παπανδρέου και στη συνέχεια υπήρξε η απόφαση για μία άλλη κυβέρνηση (δεν ελέγχουμε την αντισυνταγματικότητα του εγχειρήματος…). Τότε και προκειμένου να προωθήσουν την πολιτική μετάβαση (για την ακρίβεια τον δημόσιο βιασμό του Ελληνικού πολιτεύματος) έθεσαν σε λειτουργία για μία ακόμη φορά το «δόγμα του σοκ» επινοώντας την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ και επιβάλλοντας την μέγιστη δυνατή δόση κυβερνοτρομοκρατίας στους Έλληνες πολίτες. Αν και ήταν (και συνεχίζει να είναι) ένα τεράστιο ψέμα, μία ανυπόστατη απειλή, η σημαντική βοήθεια που έδωσαν τα «εργαλεία προπαγάνδας» (βλ. ΜΜΕ και τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλοειδή) κατέστησαν δυνατή την επιβολή ενός κλίματος φόβου στους πολίτες, που έβλεπαν ένα απολύτως αβέβαιο αύριο να χτυπάει την πόρτα τους. Για την ακρίβεια, το «σύστημα» κατόρθωσε να «προβάλει» στο μυαλό των Ελλήνων πολιτών μία χώρα που θα ζούσε στην απόλυτη φτώχεια…

Αρκούσαν αυτά; Όχι. Και το «σύστημα» γνώριζε πολύ καλά ότι έπρεπε να επιφέρει το μέγιστο δυνατό σοκ για να εξασφαλίσει την «νομιμοποίηση» των εκβιασμών και των παρανομιών του. Η κυβέρνηση που θα «εκλεγόταν» (χωρίς εκλογές) ή καλύτερα, θα οριζόταν,