Τι κέρδισαν, τι έχασαν Γιώργος και Αντώνης

Όταν άρχιζε η συζήτηση, από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας, για τη συγκρότηση ή όχι κυβέρνηση συνεργασίας, τίποτα δεν μπορούσε να βεβαιώσει για την κατάληξη. Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς ξεκινούσαν από διαφορετική αφετηρία, με....
διαφορετικά δεδομένα και φυσικά αντίθετες στοχεύσεις. Τώρα βρίσκονται σε μία κυβέρνηση, που δημιουργούν από κοινού προς έκπληξη φίλων και εχθρών.

Τι κερδίζει και τι χάνει άραγε ο καθένας;

Κατ’ αρχήν ο Γιώργος Παπανδρέου το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ήταν παραιτημένος, ουσιαστικά, από την πρωθυπουργία. Στις διαβουλεύσεις μπήκε «προσφερόμενος» να θυσιάσει κάτι, που στην πραγματικότητα δεν είχε – την παραμονή του στη θέση του πρωθυπουργού – για να κερδίσει κάτι, που επεδίωκε μήνες τώρα, τη συμμετοχή της ΝΔ σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να την καταστήσει συνυπεύθυνη για τη μνημονιακή πολιτική, να μοιραστεί το πολιτικό κόστος και στα δύο μεγάλα κόμματα και βεβαίως να ανακόψει τη δυναμική του Αντώνη Σαμαρά προς την αυτοδυναμία.

Από αυτή την άποψη ο κ. Παπανδρέου πέτυχε τον τελευταίο στόχο, που μπορούσε να θέσει: Να συμπαρασύρει τον κ. Σαμαρά στον κύκλο της φθοράς, που προκαλεί έτσι κι αλλιώς η εφαρμοζόμενη πολιτική.

Στη ουσία έχει πλέον εμπλέξει τη ΝΔ σε μία, πιθανόν, θανάσιμη πολιτική παγίδα. Ο ίδιος καταφέρνει να κερδίσει το εξής: Να σταθεροποιηθεί στη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνέχεια, να αποκτήσει κάποια συμπάθεια με την κίνηση της αποχώρησής του και να κερδίσει χρόνο. Η πίεση πλέον δεν θα ασκείται στον ίδιο, αλλά στη νέα κυβέρνηση και στα πρόσωπα, που θα πρωταγωνιστούν.

Τι έχασε από τη διαδικασία αυτή; Σχεδόν τίποτα από εκείνα που είχε ήδη χάσει από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, όταν κατάλαβε στις Κάνες από τη συμπεριφορά των Μέρκελ και Σαρκοζί ότι δεν μπορεί πλέον να είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας, γιατί κανείς, μα κανείς, δεν τον εμπιστεύεται στο εξωτερικό, εξαιτίας της επιλογής του να κάνει δημοψήφισμα.

Ο κ. Παπανδρέου δηλαδή ό,τι έχασε, το έχασε από τη Δευτέρα έως την Τετάρτη της προηγούμενης εβδομάδας. Ακόμη κι αν ήταν επιλογή του να διαμορφώσει τις συνθήκες μίας ηρωικής εξόδου από την πρωθυπουργία – όπως κάποιοι πιστεύουν – η απώλεια της θέσης αυτής, είναι ένα πλήγμα, που θα το κουβαλά πάντα.

Από την άλλη ο Α. Σαμαράς έκανε μάλλον την αντίστροφη πορεία. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας φάνταζε ο πλέον κερδισμένος, μετά τη μοιραία κίνηση του κ. Παπανδρέου για το δημοψήφισμα.

Ως το μεσημέρι της Πέμπτης όλοι πόνταραν στη δική του παρουσία και δεν αμφισβητούσαν τη δυναμική του. Μπορούσε να ασκήσει και την πιο σκληρή κριτική στον κ. Παπανδρέου και να νιώθει την αποθέωση της κοινής γνώμης ή έτσι φαινόταν. Φευ! Τα πράγματα άλλαξαν δραματικά από το μεσημέρι της Πέμπτης. Γιατί η πραγματικότητα δεν ήταν έτσι κι αλλιώς τόσο ειδυλλιακή. Το διαφαινόμενο κενό εξουσίας στη χώρα, εξαιτίας της πίεσης, που δεχόταν ο κ. Παπανδρέου να παραιτηθεί, έφερε στην επιφά