ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Eφημερίδα «ΤΟΛΜΗ» Θεσπρωτίας

Όμως, φαίνεται πως κάποιοι δεν το αντιλήφθηκαν.

Εκτός και αν δεν θέλουν να το αντιληφθούν.

Δυστυχώς το τέλος αυτής της εποχής, δεν είναι το αναμενόμενο.

Ούτε αυτό που ταίριαζε σε μια τέτοια εποχή.

Σε μια εποχή που όλοι οι ιστορικοί έσπευσαν να την καταχωρήσουν στις χρυσές σελίδες της πολιτικής ιστορίας της Χώρας, πριν την....
ολοκλήρωσή της.

Το κακό μ’ αυτούς (τους ιστορικούς) είναι πως δεν έλαβαν υπόψη τους δύο βασικούς παράγοντες, οι οποίοι, τελικά, επηρέασαν την πορεία.

Ο ένας είναι οι Έλληνες πολιτικοί.

Για να αποφύγω δε τη γενίκευση, διευκρινίζω , η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών.

Ο άλλος είναι τα γνωστά «ξένα συμφέροντα».

Που τυχαίνει πάντα να είναι οι σύμμαχοί μας και μετέπειτα εταίροι μας.

Ο λόγος για την ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Η εποχή που επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, ανάλογα με το περιεχόμενο βαθμολογίας της.

Ασφαλώς δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός της ως ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Γιατί τόσο βελούδινα, τόσο πολιτισμένα, τόσο καθολικά πέτυχε τη μετάβαση της Χώρας από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία.

Γιατί διασφάλισε και θωράκισε μια Δημοκρατία, που ήταν πρότυπο για πολλούς λαούς και πολλά Κράτη.

Γιατί εξασφάλισε την οικονομική και πολιτική της πορεία ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Γιατί μονιμοποίησε τον βασικό της ρόλο, ως την οικονομική όαση αλλά και το μοναδικό επιχειρησιακό Κέντρο όλων των Βαλκανικών Χωρών.

Γιατί έγινε ο οικονομικός αναπτυξιακός κρίκος που ένωσε τη Δύση με την Ανατολή.

Αυτά σαν ένα όνειρο, που, όμως, δεν απείχε καν από την πραγματικότητα.

Έλα όμως που οι «φίλοι» μας δεν πολυνοιάστηκαν για την ανοδική αυτή πορεία της Ελλάδας.

Καρφάκι, που λέει ο λαός μας.

Αυτών το μοναδικό τους ενδιαφέρον, για τη μικρή μας Χώρα, ήταν να συνεχίσει να είναι ο καλός τους πελάτης, που αγοράζει τα «προϊόντα» τους, συνήθως οπλικά συστήματα, (η γεωφυσική μας θέση τους βολεύει πολύ) όπως συμβαίνει από της συστάσεως μας ως Κράτους.

Στο σημείο αυτό στην Ευρωατλαντική αυτή σκηνή (ξανά) μπαίνουν και οι πολιτικοί μας.

Οι σύγχρονοι, οι Δημοκρατικοί, οι με πολλά όνειρα και με υψηλούς στόχους.

Οι οποίοι πίστεψαν και χάρηκαν το γεγονός ότι «εύκολα» μπορούν να …αγοράζουν τις συνειδήσεις και τις ψυχές των συμπολιτών τους με …δανεικά.

Δεν πέρασε από το νου τους ούτε για μια στιγμή πως τα χρήματα αυτά πρέπει κάποτε να τα επιστρέψει το ελληνικό Κράτος.

Επειδή μάλιστα τα δάνεια που «έπαιρνε» σχεδόν καθημερινά η Χώρα, με τη μέθοδο των ομολόγων, όλοι οι πολιτικοί έλεγαν το γνωστό «ως τότε ποιος ζει…».

Βέβαια, στο εύκολο αυτό σύστημα, έβαζαν το χεράκι τους και οι εταίροι μας.

Οι οποίοι, όταν χορηγούσαν τα δάνεια, έβαζαν κυρίως μόνο έναν όρο: «Με τα χρήματα αυτά πρώτα