Το Ζητούμενο για τους Έλληνες για την μετά την μετά-πολίτευση εποχή

Γράφει ο «Αναγνώστης»

Είναι πλέον αποδεκτό και από πολλούς οπαδούς του Πασόκ, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου προχώρησε σε έναν ευρύ κοινωνικό ανασχηματισμό: την νομιμοποίηση της διαφθοράς. Η διαφθορά σε συνάρτηση με την μετάλλαξη του Έλληνα-Πολίτη σε Ψηφοφόρο-Πελάτη, έβαλε στα θεμέλια της κοινωνίας μία αντικοινωνική βόμβα, που δυστυχώς σκάει τώρα, και σαρώνει τα πάντα. Αμήχανος ο Έλληνας (διότι όντας εθισμένος στην παραπολιτική της εξαγοράς των ψήφων και της δωροδοκίας του εκλογικού σώματος), κοιτά με δέος την ωμή πραγματικότητα γύρω του και σαν άλλος καταναλωτής ιδεών, γυρεύει μια επανάσταση για να σταθεί στα πόδια του. Αδιέξοδο! Όταν ο «πελάτης» χάνει την αγοραστική του δύναμη (δηλαδή την ισχύ της ψήφου του που θα του χάριζε μία εύκολη εργασία σε μόνιμη βάση), δεν επαναστατεί, παθαίνει κατάθλιψη, διότι έχασε την.....
«χαρά» της ζωής που ήταν η κατανάλωση (υλικών αγαθών και κοινωνικοπολιτικών ιδεών) και αμήχανα ψάχνει ένα μικρό υποκατάστατο των εθισμών του στα καταναλωτικά ιδεώδη.
Άρα, η χαρά της εκτός κομματικής-πελατειακής αντίληψης για την κοινωνική ευημερία, είναι το ζητούμενο. Η χαρά για την παραγωγή ιδεών, θεσμών και αξιοκρατικής διαχείρισης των κοινών, η χαρά της ίσης ευκαιρίας δηλαδή, ο ρακένδυτος που μπορεί να συναγωνιστεί τον κουστουμοφόρο με την χρυσή καδένα, ο ανώνυμος που έχει για μαρτυρία τις αρετές του σε έναν ίσο αγώνα με τον επώνυμο που για καλή μαρτυρία έχει μόνο την προπαγάνδα τον Μ.Μ.Ε! Αυτή η αντίληψη για την πολιτική και την κοινωνία, είναι επανάσταση, εθνοκεντρική χωρίς μικροαστικά ιδεατά συμπλέγματα, αφορά όλους τους Έλληνες και βρίσκεται στον αντίποδα του πελατειακού κοινοβουλευτισμό, γι' αυτό και προκαλεί τρόμο στο σύστημα (είναι όντος το αντίπαλο δέος της παραπολιτικής). Σε μία τέτοια θεσμοθετημένη αντίληψη της πολιτικής, το σύστημα δεν μπορεί να αντιπαραταχτεί, ή θα καταλύσει τους Θεσμούς και το Σύνταγμα με φυσικό επακόλουθο την αυτό-ανατροπή του από την πολιτική σκηνή, ή θα προχωρήσει σε μία βίαιη μετάβαση σε ένα σύστημα παράγωγο του κοινοβουλευτισμού, με τραπεζίτες στον προεδρικό θώκο και ξένους επιτηρητές στα υπουργεία και στις δημόσιες επιχειρήσεις, ώστε να μεγαλώσει τον χρόνο παραμονής του στην εξουσία, μεγαλώνοντας όμως και την οργή του λαού, που αργά ή γρήγορα θα επιφέρει την αποκαθήλωση του. Δυστυχώς όμως, αυτήν την στιγμή κάνει και τα δύο! Και καταλύει τους Θεσμούς και το Σύνταγμα, και οδηγεί τον κοινοβουλευτισμό στα χέρια τραπεζιτών και ξένων συμφερόντων, και ω του θαύματος, πάλι ζωή έχει, στέκεται όρθιο και κουνά το δάχτυλο. Γιατί; Διότι όπως είπαμε και πιο πάνω, η αντίληψη της κοινωνίας για την πολιτική, έχει θεσμοθετηθεί διαστροφικά, με άξονα το κράτος του αναξίου, τον μηχανισμό της ρεμούλας και τα πλοκάμια της διαπλοκής. Έτσι, η οργή δεν μεγαλώνει, και στην πρώτη αλλαγή προσώπων και όχι πολιτικής γραμμής, η οργή εξαντλείται, γίνεται παθητική συμμετοχή, διότι η επανάσταση των όσων κατέβηκαν στο σύνταγμα, δεν είχε στόχο την Δημοκρατία, αλλά μεταλλάχτηκε σε μία διαπροσωπική πάλη. «Να φύγει ο Πα